Σήμερα γίνανε κοσμοϊστορικά γεγονότα, τα οποία νομίζω αξίζει να αναφέρω και να θυμάμαι.Μα πείτε μου βρε παιδιά τη γνώμη σας, τι λέτε εσεις?

1) Ξεκίνησα μαθήματα στη σχολή.Πήρα καινούριο πάσο και διάβασα σαν καλή φοιτήτρια στη βιβλιοθήκη-ποντικότρυπα. Χάρηκα που διαπίστωσα ότι δεν είμαι η μόνη που χρωστάει τόσα μαθήματα και ιδίως κατεύθυνσης.

2) Πρώτο και μοναδικό μάθημα με τον καθηγητή που αντιπαθώ, αλλά πέρασε πολύ όμορφα τελικά.Διαβάζετε βιβλία, ταξιδεύετε να γνωρίζετε τον κόσμο, διασκεδάζετε και τέλος βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει, μας είπε. Και ευχαριστήθηκα το πάθος του και τη διάθεσή του.

3) Ο μοναδικός κανόνας της διαφήμισης είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες.

7)Βλέπετε και ακούτε τα πάντα. Παίρνετε από παντού ερεθίσματα και ιδέες, θα σας χρειαστούν. Μη σνομπάρετε και μην είστε καβλημένα καλάμια.Όλα χρειάζονται, ακόμα και η Μαρία η άσχημη γιατί κι αυτή απευθύνεται κάπου.Ακόμη κι αν δεν απευθύνεται σε σας δείτε το αναλύστε που χρειάζεται, και τον κοινωνικό καθρέφτη που αντανακλά.  (Αυτό δεν περίμενα να το πει.Πρόπερσι  είχε καταθάψει την κακόμοιρη την  Καλομοίρα)

4)Πιστέψτε στον εαυτό σας. Ο καθένας θα μπορούσε να είναι δημιουργικός. Στη διαφήμιση θέλουμε αυτοσχεδιασμό.Και μας διηγήθηκε πως ήταν όταν ξεκίνησε αυτός στον τομέα της διαφήμισης.

5)Με θυμήθηκε επιτέλους η κολλητή μου και ενθουσιάστηκα γιατι έλεγα να της στείλω ένα παραπονιάρικο γραμματάκι. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ! Τι συγχρονισμός είναι αυτός? ΧΙΧΙ

6) last but not least: Η Επανασύνδεση με ένα παιδικό φίλο: τον συνάντησα τις προάλλες στη λαϊκή και του ζήτησα το τηλ. και μου είπε όποτε θέλω να του χτυπησω το κουδούνι. Από το σπίτι του πέρναγα κάθε μέρα και τον σκεφτόμουνα, αλλά ποτέ δε χτύπησα, λίγο η ντροπή μετά από τοσα χρόνια, λίγο ο ωχαδερφισμός άστο γι αύριο καλύτερα, πέρασαν 3 βδομάδες. Μα πως να ξεφύγεις άπό το παρελθόν σου και απο τις αναμνήσεις που στροβιλίζουν στο μυαλό σου κάθε φορά που περνάς από αυτό το δρόμο? Πέρασα βλέπετε πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και ο Βασίλης ήταν απο τους καλύτερούς μου φίλους τότε και ελπιζω να γίνει και τώρα.Καταλαβαίναμε απόλυτα ο ένας τον άλλο και άμα συναντούσα τη μαμά του κι εκείνος τη δική μου δείχναμε πολύ ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον, ενώ με τους υπόλοιπους έχουμε απομακρυνθεί εντελώς. (Εκτός απο τους κολλητούς μου εννοείται...)

Δεν άντεξα λοιπόν τις Ερινύες που με βασάνιζαν για το γεγονός ότι φερόμουν σαν γαϊδούρα, σαν κανονική ΑΣΟΙΤΙΣΣΑ, μα δεν ήμουν  εγώ αυτή, η πραγματική renabill δεν αφήνει έτσι εύκολα άτομα που αξίζουν να εξαφανιστούν, να φύγουν από τη ζωή της. (Το έχω αναφέρει και στο πρώτο μου ποστ εξάλλου) Μου αρέσει να κάνω φίλους αλλά μου κοστίζει να χάνω τους παλιούς, γιατί όσο πιο παλιός τόσο πιο καλός και πιο πολύτιμος ... Μπορεί να κάνω λάθος αλλά αυτό μου δείχνει συχνά η εμπειρία μου......Τι να κάνουμε αυτή είμαι εγώ,ότι γράφει δεν ξεγράφει και επιπλέον  δεν μου άρεσαν ποτέ τα Χ και τα DELETE.Αν κι έχει χρειαστεί να τα πατήσω κάποιες φορές.

Μα πως να χτυπήσω το καταραμένο το κουδούνι?

Κι αν δεν είναι εκει? Κι αν δεν είναι κανεις και η μητέρα του δεν καταλάβει ποιά είμαι? ΩΩΩ! ΈΥΡΗΚΑ. Του έριξα ένα φάκελο με ένα γραμματάκι κάτω απο την πόρτα και του είπα επιτέλους όσα με βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Του έδωσα το τηλέφωνό μου και ζήτησα το δικό του αν θέλει  να κάνουμε παρέα όπως παλιά, γιατί είναι κρίμα να μαστε τόσο κοντά και ο καθένας να ζει στον κόσμο του.Μετά από μερικές ώρες βρήκα ένα SMS απο άγνωστο αριθμό:     Γεια ο Βασίλης είμαι (Στην αρχή το μυαλό μου πήγε στον ακατανόμαστο πρώην μου ότι άλλαξε αριθμό). Τώρα ήρθα από τη δουλειά και είδα το φάκελό σου.Σου στέλνω μην. για να  έχεις και συ τον αριθμό μου.Ότι χρειαστείς ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.Και να κανονίσουμε να πάμε για καφέ να τα πούμε για τα χρόνια που πέρασαν. Φιλάκια πολλά.

Πόσο ανάγκη  είχα να το ακούσω ότι κάποιος είναι εδώ για μένα.Νομίζω ότι το πιστεύει πραγματικά.Πόσο δίκιο έχει ο καθηγητής μας που μας συμβουλεύει να μην είμαστε καβαλημένοι (κι ας είναι ο ίδιος ψωνάρα του κερατά!!! ). Πόσο δίκιο έχω που επιμένω να κρατάω άτομα μέσα στη ζωή μου ακόμα και μετά απο τοσα χρόνια ??????????????