Πέντε κόρες σε ηλικία γάμου, σε μία επαρχιακή πόλη της Αγγλίας. Η καλοσυνάτη Τζέην. Η έξυπνη Ελίζαμπεθ. Η ασχημούλα Μαίρη. Οι επιπόλαιες Λύντια και Κίτυ.  Μία μητέρα φλύαρη και ακαλλιέργητη, που η μόνη της έγνοια είναι να τις παντρέψει. Ένας πατέρας, πιο φιλοσοφημένος, μα, κουρασμένος από τον ρηχό χαρακτήρα της γυναίκας του, που αδιαφορεί για όλα, πλην των βιβλίων του.

Δύο νεαροί ελεύθεροι άντρες, πλούσιοι και με καλή καταγωγή φτάνουν για διακοπές. Και τότε όλες οι κοπέλες της πόλης αρχίζουν να τους πολιορκούν. Καλοσυνάτος και ευγενικός ο ένας, περήφανος και σνομπ ο άλλος, ερωτεύονται τις μεγαλύτερες κόρες της οικογένειας Μπένετ. Η μία όμως από τις δύο, «έξυπνη, όμορφη και ανεξάρτητη αρνείται να μπει σε ένα παιχνίδι που το θεωρεί ταπεινωτικό. Αντίθετα, υπερασπίζεται με πείσμα, ευστροφία και ειλικρίνεια τη γυναικεία της αξιοπρέπεια και δίνει ένα καλό μάθημα» στον ένα από τους δύο κυρίους. Παρόλ΄ αυτά, μία σειρά γεγονότων θα αποδείξουν στην κοπέλα πως η προκατάληψη που είχε απέναντι στον κύριο Ντάρση ήτανε λανθασμένη. Τελικά  ανάμεσά τους «θα γεννηθεί ένας έντονος και κρυφός έρωτας», που θα οδηγήσει στον πολυπόθητο γάμο.   …………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Δεν μπορώ να πω ότι με άφησε αδιάφορη. Δεν μπορώ όμως να πω κι ότι τρελάθηκα, ούτε να το κατατάξω ανάμεσα στα κλασικά και αγαπημένα μου βιβλία, παρόλο που υπήρξε ένα από τα πιο δημοφιλή αγγλικά μυθιστορήματα. Θα το ξαναδιάβαζα όμως. Δεν ήτανε χάσιμο χρόνου. Ίσα ίσα που σε κάποια σημεία το βρήκα διασκεδαστικό.

Στην κριτική ανάλυση του βιβλίου (εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Μετάφραση Νινίλας Παπαγιάννη) από τον Τόνι Τάνερ, βρήκα (πλην των άλλων) ότι ο αρχικός τίτλος που του είχε δώσει η Τζέην Όστεν ήταν «Πρώτες εντυπώσεις». Επίσης, η συγγραφέας θεωρούσε την ηρωίδα της Ελίζαμπεθ «σαν ένα από τα πιο χαριτωμένα πλάσματα που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε μυθιστόρημα». Αναρωτιέται μάλιστα αν θα μπορέσει ποτέ να ανεχθεί όσους δεν την συμπαθούν.

Δεν ξέρω αν μ ΄ αυτή της τη δήλωση αναφέρεται στην Σαρλότ Μπροντέ, που δεν υποδέχτηκε την επιτυχία του βιβλίου και με τον πιο φιλικό τρόπο. Συγκεκριμένα έγραφε σε κάποιον φίλο της, που ενθουσιασμένος πρότεινε να το διαβάσει, τα εξής: «Με κάνετε και απορώ. Δεν είχα την τύχη να διαβάσω το «Περηφάνια και Προκατάληψη», αλλά μετά από όσα μου γράψατε, πήγα και αγόρασα το βιβλίο. Και τι βρήκα σ΄ αυτό; Τη λεπτομερή και ακριβή απεικόνιση ενός κοινότυπου προτύπου, έναν προσεκτικά περιφραγμένο και καλλιεργημένο κήπο με περιποιημένα παρτέρια και όμορφα λουλουδάκια, αλλά καμιά αληθινά ζωηρή και λαμπρή φυσιογνωμία, κανένα ίχνος υπαίθρου, καθόλου καθαρό αέρα, ούτε ένα γαλάζιο λόγο ή ένα χαρούμενο ή ανέμελο σκίρτημα. Ομολογώ πως θα μου ήταν πολύ δύσκολο να ζήσω με όλες αυτές τις κυρίες και με όλους αυτούς τους κυρίους μέσα στα κομψά αλλά περίκλειπα σπίτια τους».

Νομίζω ότι, αν και η  Σαρλότ Μπροντέ είναι μία από τις αγαπημένες μου και με τίποτα δεν την συγκρίνω με την Τζέην Όστεν, ίσως να αδικεί λίγο την δεύτερη.

Όλο το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ(!):   http://www.scribd.com/doc/11907361/Jane-Austen-Perifania-Kai-Prokatalipsi

Βιογραφικό της Όστεν εδώ:   http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=13114

Το βιβλίο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο.  

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα μάινα"

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ τις δυό μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λόστρομο αθώο ναύτη πονηρό

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ-Ο ΗΛΙΟΣ Ο ΗΛΙΑΤΟΡΑΣ

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ :))

Περνούν τα καλοκαίρια κι οι γιορτές μας,
όλα σαν τρένα βιαστικά και δεν ξαναγυρνούν.

Περνούν τα πρωινά κι οι Κυριακές μας,
όλα σαν σύννεφα γοργά και δεν ξαναγυρνούν.

Μα εσύ ποτέ,να μη χαθείς ποτέ,ποτέ απ'τη ζωή μου
γιατί κυλάς όπως το αίμα στο κορμί μου.
Μου δίνεις δύναμη και νόημα να ζω.

Μα εσύ ποτέ,να μη χαθείς ποτέ,ποτέ απ'τη ζωή μου
γιατί κυλάς όπως το αίμα στο κορμί μου.
Μου δίνεις δύναμη και νόημα να ζω,εσύ,εσύ..

Περνούν,χάνονται οι όμορφες στιγμές μας,
όλα σαν τρένα βιαστικά και δεν ξαναγυρνούν.
Περνούν,οι μέρες τρέχουν κι οι βραδιές μας,
όλα σαν σύννεφα γοργά και δεν ξαναγυρνούν.

Μα εσύ ποτέ,να μη χαθείς ποτέ,ποτέ απ'τη ζωή μου
γιατί κυλάς όπως το αίμα στο κορμί μου.
Μου δίνεις δύναμη και νόημα να ζω.

Μα εσύ ποτέ,να μη χαθείς ποτέ,ποτέ απ'τη ζωή μου
γιατί κυλάς όπως το αίμα στο κορμί μου.
Μου δίνεις δύναμη και νόημα να ζω,εσύ,εσύ...

Μουσική: Νίκος Ιγνατιάδης. Στίχοι: Μάνος Κουφιανάκης

Πρώτη εκτέλεση: Μαρινέλλα

1.Γερανοί πολλοί πετούνε,

τι πολλοί πολλοί που είναι!

Ένας έχει μπρος του δυο,

κι ο άλλος ένας πίσω δυο

κι άλλος ένας γερανός

έναν πίσω κι έναν μπρος.

Πόσοι γερανοί είναι;

2.Φίδι ρουφάει τη θάλασσα,

κι η θάλασσα στερεύει,

και στου φιδιού την κεφαλή

ο ήλιος βασιλεύει.

Τι είναι;

3.Σαρανταδυό πουκάμισα

κι απέξω το παλιό μου.

Τι είναι;

4.Σαν κοιμάσαι, αυτό ξυπνάει

και τη νύχτα όλη γυρνάει’

σαν ξυπνήσεις, αυτό κάνει

μοναχό του νάνι νάνι.

Τι είναι;

5.Μικρή μικρή νοικοκυρά

μεγάλη πίτα κάνει.

Τι είναι;

6.Τριγύρω γύρω θάλασσα

στη μέση μια φωτίτσα.

Τι είναι;

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ,ΥΠΕΠΘ

 Μία γυναίκα, που κανείς δε γνώριζε από πού και πότε εμφανίστηκε στην πολιτεία, ζούσε σ΄ ένα μικρό σπιτάκι στο βουνό και μέρα νύχτα δούλευε και έφτιαχνε τα πιο όμορφα παπλώματα που είχανε ποτέ υπάρξει. Πλήθος πλουσίων ανέβαιναν στο σπίτι της προσφέροντάς της τεράστια χρηματικά ποσά, για να τους φτιάξει ένα από τα μαγικά της παπλώματα. Η ίδια ευγενικά απαντούσε ότι δεν τα είχε για πούλημα. Και αργά το βράδυ τριγυρνούσε στα σκοτεινά στενά και τα χάριζε σε άστεγους και σε όποιον έκρινε ότι τα είχε ανάγκη.

 Στην ίδια πολιτεία ζούσε και ένας βασιλιάς, που το μόνο που γέμιζε την άδεια του ζωή ήταν ένα: τα δώρα. Κανένα δώρο όμως δεν τον ικανοποιούσε, κανένα δεν του έφτανε, όλο ήθελε κι άλλα. Έτσι σοφίστηκε έναν νέο νόμο και γιόρταζε τα γενέθλιά του δυο φορές το χρόνο. Κανένας από την πολιτεία του δεν εννοείτο να μην του προσφέρει κάτι, ό, τι κι αν ήταν αυτό. Γι΄ αυτό μόλις πληροφορήθηκε πως υπήρχε μία παπλωματού με τόσο μεγάλη μάλιστα φήμη και δεν του είχε δώρισε ένα από τα παπλώματά της, το απαίτησε μόνος του. Η παπλωματού, πάντα ευγενικά και καλοσυνάτα, αρνήθηκε.

 Η ποινή ήταν να την κλείσουν σε μία σπηλιά με μια πεινασμένη αρκούδα.

 Ο βασιλιάς, που παρά την απληστία του δεν ήταν κακός, μετάνιωσε και όταν πήγε να την ελευθερώσει, την είδε να πίνει τσάι με το άγριο θηρίο, που η γυναίκα του έφτιαξε με το σάλι της ένα μαλακό μαξιλάρι.

 Αμέσως μετάνιωσε για την απόφασή του να την ελευθερώσει και μία νέα ποινή την περίμενε: την παράτησε σε ένα νησί τόσο μικρό, που με τα βίας χωρούσαν και τα δυο της πόδια.

 Και πάλι όμως, μετανιωμένος από την πράξη του, αποφάσισε να την ελευθερώσει. Προς έκπληξή του την είδε πάνω σε ένα δέντρο, να ράβει από το γιλέκο της παλτουδάκια στα σπουργίτια. Αυτά ήταν που την μετέφεραν εκεί.

 Και τότε έκαναν μια συμφωνία: «..θα πρέπει προτού σου φτιάξω το πάπλωμα, να χαρίσεις όλα όσα έχεις μαζωμένα στο παλάτι σου. Και με το κάθε δώρο που θα αποχωρίζεσαι, εγώ θα μεγαλώνω κατά ένα περισσότερο κομμάτι το πάπλωμά σου».

 Ο βασιλιάς διστακτικά ξεκίνησε με το πρώτο δώρο. Κι έπειτα έδωσε και δεύτερο και τρίτο και «κάτι σαν χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του». Η χαρά που έδινε στους άλλους μοιράζοντας τα υπάρχοντά του τον έκανε άλλο άνθρωπο! Ταξίδεψε σ΄ όλο τον κόσμο χαρίζοντας ό, τι είχε και δεν είχε. Κι όταν πια δεν του έμεινε τίποτα, η παπλωματού του χάρισε το πάπλωμά του. Και, παρόλο που τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα και ήταν πάμφτωχος, ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που είχε δει ποτέ στη ζωή της! Δέχτηκε λοιπόν και κείνη με χαρά τον θρόνο του, που της τον πρόσφερε: «είναι ό, τι πιο αναπαυτικό για κάποια που περνά της ώρες της ράβοντας», της είπε.

 Κι από τότε ήταν εκείνος που τα βράδια έψαχνε στα στενά σοκάκια της πόλης τον άνθρωπο που είχε την μεγαλύτερη ανάγκη, για να του χαρίσει ένα από τα παπλώματα της γυναίκας.

 «Και πάντα η καρδιά του ήταν γεμάτη από χαρά και ευτυχία και από τότε το γέλιο ποτέ δεν του έλειψε».

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Δεν σας κρύβω πως κάθε φορά που ξεφυλλίζω και διαβάζω αυτό το μαγευτικό παραμύθι κλαίω…. Είναι τόσο δυνατό το κείμενο, τόσο ονειρικές οι εικόνες που το πλαισιώνουν…. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει βραβευτεί πάρα πολλές φορές… Ειλικρινά θα θελα να το κάνω δώρο σε όλους τους γνωστούς και τους φίλους μου, μικρούς και μεγάλους….

 Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα.

Συγγραφέας Τζέφ Μπριμπό.

Εικονογράφος Γκέιλ ντε Μάρκεν.

Σχετικά μπορείτε να δείτε και εδώ:

http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/139374

http://www.agyra.gr/xcart/product.php?productid=259&cat=514&page=1&featured

http://phivosnicolaides.blogspot.com/2009/07/blog-post_31.html

http://bestseller.gr/main.php?id=45&book_id=754

http://margo-k.blogspot.com/2008/12/blog-post_12.html

Γιατί γράφουμε.

Για ποιον γράφουμε.

Τι να γράφουμε και πως.

Πότε να γράφουμε και με ποιον ρυθμό.

Πώς να περιγράφουμε, πόσα και πώς να είναι τα πρόσωπα σε ένα κείμενο, τι είδους συναισθήματα να προκαλούμε στον αναγνώστη, πράγματα που πρέπει να αποφεύγουμε.

Είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται στις 220 σελίδες του το βιβλίο Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ-Συμβουλές σε ένα νέο συγγραφέα του ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ(ανθολόγηση ΠΙΕΡΟ ΜΠΡΟΥΝΕΛΙ, μετάφραση ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.( http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=178808).

Πρόκειται για τμήματα από επιστολές του συγγραφέα που έχουν ταξινομηθεί με έναν πολύ προσεκτικό και εύστοχο τρόπο.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

1.Δε μας κλείνουν τις πόρτες επειδή γράφουμε. Αντίθετα, γράφουμε επειδή μας κλείνουν τις πόρτες και δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε.

2.Η ζωή είναι μια πορεία προς τη φυλακή. Η αληθινή λογοτεχνία οφείλει να διδάσκει πώς να διαφεύγεις ή να υπόσχεται την ελευθερία.

3.Η συντομία είναι αδερφή του ταλέντου.

4.Μέσα στο κεφάλι μου έχω ολόκληρη στρατιά από ανθρώπους που παρακαλούν να βγουν έξω και να πάρουν διαταγές.

5.Σεβάσου τον εαυτό σου, για το όνομα του Θεού, μην αφήνεις τα χέρια σου να γράφουν όταν το μυαλό τεμπελιάζει.

6….το ψέμα στο διήγημα είναι πολύ πιο ενοχλητικό απ΄ όσο είναι όταν το λες…

7.Το καλύτερο απ΄ όλα είναι να αποφεύγεις την περιγραφή της ψυχικής κατάστασης των ηρώων… Πρέπει να προσπαθείς ώστε να γίνει αντιληπτή μέσα από τις πράξεις τους…

……………………………………………………………………………………………………………………………………….

Κριτική για το βιβλίο μπορείτε να δείτε εδώ:

http://www.diabazoume.gr/?toid=87

Βιογραφικό του συγγραφέα εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=747

Η συνήθεια   κρύβεται πίσω από το οικείο       Τακτοποιεί   τα πράγματα με χέρι στοργικό   Ελέγχει τις λεπτομέρειες       Τίποτα       δεν ορίζει από τον κόσμο που σπαράζεται   εντός

ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΝΙΩΤΗ-Η ανθοφορία της σιωπής, Εκδόσεις Άγρα

"Στους δρόμους πάνω,στις χειμωνιάτικες νύχτες,χωρίς λημέρι,χωρίς ρούχα,ούτε ψωμί,μια φωνή έσφιγγε την παγωμένη μου καρδιά:αδυναμία ή δύναμη;Να σαι, είναι η δύναμη.Δεν ξέρεις ούτε που πας,ούτε γιατί πας,μπες παντού,αποκρίσου σ΄όλα.Δε θα σε σκοτώσουν πιο πολύ απ ό,τι αν ήσουν πτώμα..."