Πάει λοιπόν μια μέρα κάποιος νέος πατέρας να κανονίσει τα της βάπτισης του υιού του με τον ιερέα της ενορίας του:

-Καλημέρα σας πάτερ

-Θα ήθελα να βαπτίσω το γιο μου

-Πολύ καλά. Πότε θέλετε να γίνει το μυστήριο;

-Σε τρεις εβδομάδες. Όμως, ξέρετε, η μητέρα του παιδιού είναι αλλοδαπή, Αγγλίδα Καθολική. Υπάρχει πρόβλημα;

-Γουίλιαμ

-Πως είπατε, δεν άκουσα;

-Γουίλιαμ, Γου-ί-λι-αμ

-Γουίλιαμ;!; Τι όνομα είναι αυτό;

-Το όνομα του πεθερού μου

-Ξέρετε, δεν είναι δυνατόν να ονομάσουμε το παιδί έτσι! Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα στο Ορθόδοξο εορτολόγιο. Επιλέξτε κάτι άλλο!

-Μα, εμείς αυτό θέλουμε. Ήδη φωνάζουμε το παιδί έτσι.

-Μην το συζητάτε, αδύνατον!

-Καλά πάτερ, δεν πειράζει. Θα βαφτίσω το παιδί Καθολικό.

-Ε, όχι, όχι… Γουίλιαμ είπατε; Εντάξει, εντάξει, Γουίλιαμ….