Το προσεχές σαββατοκύριακο έχει προγραμματιστεί εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία, με την σύνθεση της καλοκαιρινής εκδρομής στην Εύβοια (περιγράφεται το συμβάν στο ποστ μου “ποτέ μη λες ποτέ”), παιδάκια, μπαμπάδες και μαμάδες. Ας όψεται που είναι καλή η παρέα και οι οιωνοί της καλοπέρασης είναι καλοί, δηλαδή παϊδάκια (μαζί με τα παιδάκια) κρασάκι, τζάκι και τα συμπαραμαρτούντα.

Διότι, αγαπητοί φίλοι, ο ιδιότροπος γράφων δεν είναι λάτρης της φύσης και της φυσικής ζωής. Είμαι ένας καθαρόαιμος αστός, παιδί της πόλης και μάλιστα του κέντρου της. Αν ήταν καλή η φυσική ζωή, θα είχαμε παραμείνει στα σπήλαια, θα κοπανιόμασταν με τα ρόπαλα και θα μαζεύαμε αχλάδια από τα δέντρα για φαϊ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προστατεύω το περιβάλλον. Τουναντίον. Το τι κουβαλάω στην ανακύκλωση κάθε μέρα σαν το μουλάρι δε λέγεται. Καλά τα δάση, τα βουνά και τα λαγκάδια, αλλά από μακριά κι αγαπημένοι. Όποτε έχει τύχει να βρεθώ σε βουνά και δάση, από μικρό παιδί ακόμα, μετά από μισή, άντε το πολύ μία ώρα έχω βαρέσει μπιέλα από τη βαρεμάρα, την πλήξη και την ταλαιπωρία. Τι μπορείς να κάνεις στα βουνά; Μόνο να περπατήσεις στις πέτρες και στις λάσπες και να στραμπουλήξεις κάνα πόδι και να χαζεύεις τα δέντρα και τους θάμνους που είναι τα ίδια και τα ίδια. Όσο για να παίξεις μπάλα, αυτό κι αν είναι εντελώς αδύνατον με τις κωλόπετρες και τα κούτσουρα που ξεφυτρώνουν μπροστά σου, άσε που είναι σχεδόν απίθανο να βρεις μη κατηφορικό και επίπεδο μέρος. Το ελεύθερο κάμπινγκ και το κάμπινγκ γενικά είναι για μένα εκτός της ιδιοσυγκρασίας μου. Δεν περνάω καλά βρε αδερφέ! Δεν βρίσκω το λόγο να πάω να ταλαιπωρηθώ, να σιχτιρίσω, να βρωμίσω, να σκονιστώ, να κοιμηθώ κατάχαμα σαν σκυλί (και χειρότερα, γιατί το δικό μου κοπρόσκυλο κοιμάται στους καναπέδες) και να ξυπνήσω λες και δούλευα οικοδομή για να είμαι δήθεν στην απείρως βαρετή για μένα φύση. Αυτό που μου είναι ανεκτό, έως και μου αρέσει, είναι η θάλασσα όπου μπορώ να κολυμπήσω το καλοκαίρι και μπορώ να την κοιτάζω με τις ώρες, ιδιαίτερα μέσα από ένα ουζερί με χταποδάκι και τυροκαφτερή ή πίνοντας τον καπουτσίνο μου με το μπισκοτάκι.

Αν και έχω μείνει για πέντε χρόνια στα Γιάννενα, τα βουνά δεν τα συνήθισα. Αυτό το βουνό, το Μιτσικέλι μου πλάκωνε την ψυχή κάθε φορά. Ευτυχώς που υπήρχε και η λίμνη, γεμάτη βρώμα και κουνούπια, και ξεγελιόμουν ότι ανοίγει λίγο το μάτι μου. Είχα πάει τότε εκδρομή στα Ζαγοροχώρια, το Βοϊδομάτη και τη χαράδρα του Βίκου. Όλοι της παρέας εκστασιασμένοι από την εκπληκτική ομορφιά του τοπίου. Εγώ, αφού για δέκα λεπτά χάζευα το ωραίο τοπίο, ύστερα έπληττα τόσο που μου ερχόταν ακατάσχετο χασμουρητό και δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψουμε στα Γιάννενα.

Τα γράφω αυτά, εν πλήρη γνώση μου ότι πολλοί θα διαφωνείτε και πιθανόν να γελάτε με τον γεροντοκόρο ιδιόρρυθμο γεροπαράξενο, ότι σας αρέσουν τα βουνά και τα λαγκάδια και γουστάρετε να μαζοχίζεστε στα κάμπινγκ. Δεν πειράζει, πηγαίνετε εσείς και στείλτε μου φωτογραφίες. Βέβαια, προς το παρόν θα πάρω εγώ τα βουνά από αύριο και υπόσχομαι να σας ενημερώσω για τα παθήματά μου.

Καλό ΠΣΚ σε όλους