Χτες μετά από πολύ ποδαρόδρομο και δαιδαλώδη συναισθήματα και σκέψεις στην Πανεπιστημιούπολη Πατρών και στο κέντρο της πόλης γράφω αυτό το ποστ.... 

ΔΙΑΔΡΟΜΗ  1η : Μέσα στο κρύο

4 χρόνια μετά.

Τι άλλαξε? ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ. 

Η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ολοκληρώθηκε....ΑΧ! είναι πιο όμορφη και πιο εκλυστική από ποτέ.

Την πλαισιώνουν άριστα τα δεντράκια  και τα χιονισμένα βουνά στο φόντο, είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι η φύση εκεί....

Παιδί της πόλης είμαι, δεν είχα συνηθίσει να σε ξυπνάνε τα πουλιά το πρωί.

ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ ήταν ωραία....Τι άλλαξε?

Το Πάρκο της «Ειρήνης»  που κάποτε έσφυζε από ζωή, ερήμωσε...μάλλον γιατί έχασε την «Ειρήνη» του.

Το βιβλιοπωλείο ήσυχο, άδειο από παιδιά αλλά και οι δρόμοι σχετικά έρημοι.

ΓΙΑΤΙ άραγε? Πως γίνεται κάτι δικό σου να είναι ξενο?

Προσπάθησα να φαίνομαι δική τους...εξάλλου είμαι ακόμη φοιτήτρια, μόνο το πανεπιστήμιο άλλαξε...

Έτρεμα στην ιδέα ότι θα μου ζητήσουν το πάσο και θα με πετάξουν έξω με τις κλωτσιές σαν καμιά παρείσακτη.

Τι άλλαξε? ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ.

Διέσχισα ολομόναχη μέσα στο κρύο για τελευταία φορά το πλακώστροτο δρομάκι δίπλα από την εκκλησία....έκανα όπως τότε το σταυρό μου, ευγνώμων που ζούσα αυτές τις στιγμές, που μου δίνονταν η ευκαιρία να αποχαιρετήσω τα πάντα στην Πάτρα και να αφήσω πίσω μου το παρελθόν.

Τόλμησα και πήγα στην φοιτιτική εστία, στο σπίτι μου

Τι άλλαξε? ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ.

Η λέσχη ίδια και το τραπέζι του Πινκ-Πόνκ μαζεύει ακόμα πολύ κόσμο ...το ίδιο και τα παγκάκια προς τα τηλέφωνα και την τηλεόραση...

Φτιάξαμε και κινηματογραφική λέσχη (για την ακρίβεια την εξελίξαμε)

Ενσωματώθηκα  αμέσως στο χώρο, κανείς δε ζήτησε πάσο, κανείς δε με έδιωξε....

Έκανα να ανέβω τη σκάλα μα δεν άντεξα....πως να ανέβω? Δεν είχα πια κλειδί, ήμουν μια ξένη στο σπίτι της....

Μόνο από κάτω έριξα ένα βλέφαρο στο –πρωην- παράθυρό μου,πορτοκαλί κουρτίνα το κάλυπτε ......

Να με γελούν τα μάτια μου?????? δεν πάει μισός μήνας που έφυγε η φίλη μου από κει και κάποιος άλλος ζούσε τώρα τη ζωή μου........

Βάσω μου πως να ανέβω?Δεν είχα το κλειδί πια!

Όσο κι αν ζήλευα δε θα τάραζα μια δεύτερη ζωή, τη ζωή του κοριτσιού με την κουρτίνα την πορτοκαλί...... 

Είχα τελειώσει με το Πανεπιστήμιο, το ήξερε και το ήξερα...Σειρά είχε η πόλη....

Διέσχισα πάλι το πλακόστρωτο μονοπάτι. Κάνοντας σταυρό και μια στάση στην πρυτανεία αναρωτήθηκα αν δούλευε ακόμα εκεί ο καλός αυτός άνθρωπος .....

Το λεωφορείο ήρθε γρήγορα και με πήρε για τη συνέχεια του ταξιδιού μου... 

ΔΙΑΔΡΟΜΗ  2η : Μέσα στο κρύο  

Κατέβηκα στη στάση απέναντι από το σπίτι σου.

2μιση χρόνια μετά τι άλλαξε? ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ

Αλήθεια τι θα έκανες αν μάθαινες ότι μένει άλλος εκει? Είχε απλώσει ρούχα και βάλει γλάστρες στο μπαλκόνι σου. Την τελευταία φορά στο είχα σκουπίσει γιατί βαριόμουνα. Πέρασα απο κει που με φίλησες και σου είπα ότι σε αγαπάω....Τότε το ένιωθα ΧΑΖΕ! Και μετά ΤΙΠΟΤΑ.... ΘΥΜΑΣΑΙ?

Πέρασα κι από το άλλο σπίτι ... και από το δρόμο που ήταν το γήπεδο- όχι δεν πήγα- θα ήταν έρημο χωρίς εκείνον, δεν ήθελα να θυμηθώ τις προπονήσεις, ούτε που με συνόδευε τα βράδυα στη στάση, ούτε το πρωίνό εκείνο που παραλίγο να τα πώ όλα, ούτε τις μετέπειτα χαλάστρες που μοπυ κανε, ούτε το ΡΟΛΟΙ που παίζατε οι δυό σας....

Κι όμως φαίνεται ότι το κρύο πάγωσε για μια στιγμή το χρόνο και τα θυμήθηκα όλα στιγμιαία.

Στο ΡΟΛΟΙ μου όμως έτρεχε κανονικά ή ώρα. Έπρεπε να πάω στα ΚΤΕΛ.

Τι ένιωσα? ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ

Με γεμάτη και άδεια καρδιά έφυγα....Έπρεπε να φύγω, γιατί...........δεν είναι καλό να ζούμε με υποθέσεις και ΑΝ. Τι θα γινόταν αν..........?Κανείς δεν ξέρει.

Δεν είναι η ζωή μου πλέον το δωμάτιο με την πορτοκαλί κουρτίνα, το γήπεδο, η διαδρομή στο πλακόστρωτο δρομάκι κάθε πρωί αλλά είμαι χαρούμενη γι αυτό.Μια άλλη ζωή με περιμένει και πρεπει να την απολαύσω ακριβώς όπως είναι. 

Που πας μέσα στο κρύο να περπατήσεις μου ειπαν? Είχανε δίκιο...Δεν κρύωσε το σώμα μου αλλά η καρδιά μου με όλες αυτές τις αναμνήσεις.

Τι ένιωσα? ΟΛΑ και ΤΙΠΟΤΑ.