Μια κι εδώ στη Ρόδο δεν υπάρχουν πολλά νέα, πέρα από το οτι ...
"έχουμε πάλι εμπλοκή
Χριστούγεννα θα κάνω στα χακί"
, ευκαιρία να γράψω για την επίσκεψη του Ταξίαρχου και ένα μυστήριο που εξακολουθεί να πλανιέται στη μονάδα.

Μια μέρα που λέτε, περιμέναμε τον πανμέγιστο Ταξίαρχο, ο οποίος ερχότανε για επιθεώρηση από την Αθήνα και το ΓΕΣ. Μεγάλη η φήμη και η αυστηρότητά του, γι' αυτό και έπρεπε τα πάντα να είναι στην εντέλεια. Τα πάντα όμως. Δε φτάνει που βγάζαμε μηδέν εξοδούχους και είχαμε καθημερινά 6ωρη σκοπιά, έπρεπε τώρα στα διαλείμματα να καθαρίζουμε οτι υπήρχε, μια και η επιθεώρηση θα γινόταν σε όλο το στρατόπεδο.

Για καλή μου τύχη, μου ανέθεσαν την οργάνωση της προβολής μιας παρουσίασης Powerpoint στον Ταξίαρχο, μια και προσέφερα το laptopάκι μου. Αφού φάγαμε ένα πρωινό (δεν εννοώ φαγητό) για να φέρουμε τον προτζέκτορα από τα κεντρικά (για να γίνει αυτό στο στρατό απαιτούνται 3 άτομα, ένας οδηγεί, ένας είναι ο συνοδηγός και ο άλλος πηγαίνει για τη δουλειά), τον εγκατέστησα και τον συνέδεσα με το laptop. Παράλληλα συμμάζεψα και την αίθουσα και μία μέρα πριν, ήταν όλα ...GG3.

Τη μεγάλη και ιστορική λοιπόν μέρα της επισκέψεως, η αίθουσα γέμισε με στολίδια, αρωματικά χώρου, νερά, πάγο και 2 μεγάαααλες πιατέλες από cookies, από τα καλά όμως. Μια και η παρουσίαση ήταν λέει απόρρητη, αν και τεχνικός υπεύθυνος, εγώ δεν έπρεπε να είμαι στην αίθουσα. Πήγα λοιπόν στα μαγειρία και περίμενα μήπως με ζητήσουν οι της αιθούσης. Περνάει μια ώρα, περνάνε δύο... Ούτε τηλεόραση μπορούσαμε ν' ανοίξουμε, ούτε ραδιόφωνο, μια και όλα έπρεπε να είναι "προβλεπέ" (=προβλεπόμενα στη φανταρίστικη αργκό)

Μετά από 2,5 ώρες ο Ταξίαρχος επιτέλους βγαίνει, ακολουθούμενος από τους υψηλόβαθμους αξιωματικούς του νησιού και της μονάδας. Ξεκινούν την επιθωρηση λοιπόν, σε όλους τους χώρους της μονάδας, στα οχήματα, στους θαλάμους, παντού... Μια και η αίθουσα άδειασε, μπαίνω να μαζέψω το laptop και να δω αν επιβίωσε τόσες ώρες χωρίς τον ιδιοκτήτη του. Η αλήθεια είναι οτι πείναγα τρομερά, μια και είχαν περάσει 5-6 ώρες από την ώρα του πρωινού. Το laptop μια χαρά τα είχε πάει, στεκόταν καμαρωτό δίπλα στο τραπέζι.

Στο τραπέζι με τα cookies! Και δεν είχαν φάει ούτε ένα!

Τσιμπάω ένα από τα σκούρα λοιπόν, μαζεύοντας τα συμπράκαλα. Τα σκούρα είναι τα αγαπημένα μου, ειδικά αν έχω και γάλα να τα βουτάω, γιαμ! Τα ανοιχτόχρωμα στεκόντουσαν λιγο πιο πέρα, κι αυτά άθικτα. Μπαίνει μέσα κι ένας υπαξιωματικός να με βοηθήσει στο μάζεμα και βλέπει τα cookies. Τρώει κι αυτός μερικά. "Έφυγε ο Ταξίαρχος;" τον ρωτάω. "Μπα. Και δεν μπορούμε να φύγουμε κι εμείς να γυρίσουμε τον προτζέκτορα πίσω, πρέπει να περιμένουμε να φύγει", μου απαντάει.

Καθόμαστε λοιπόν στην αίθουσα, βλέποντας κάτι μουσικά βιντεάκια που είχα στο laptop, με Metallica, Queen, Beatles (βλ. φώτο) κλπ και τρώγοντας τα αφημένα cookies. Τελειώσαμε γρήγορα τα σκουρόχρωμα και μετά καταβροχθήσαμε και τα άλλα :)

Περνάει η ώρα, ο Ταξίαρχος μαθαίνουμε πως δεν είχε φύγει. Πάω λοιπόν στον ΚΨΑ να πιώ καφεδάκι να αραιώσουν λίγο τα cookies στο στομάχι μου. Μπαίνει στα μουλωχτά μέσα ένας αξιωματικός και διατάζει συνωμοτικά τον Καψα: "Ο Ταξίαρχος δεν έφαγε τα cookies. Φέρε μου τα στο γραφείο τώρα".

"Χιχι, πάρτα!", σκέφτομαι από μέσα μου για τον αντιπαθητικό αξιωματικό που μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Αφού φεύγει, ψυθιρίζω στον ΚΨΑ: "Ρε συ, τα cookies... τα 'φαγα! Αλλά μην πεις τίποτα ε;". Γελάει και ο Καψάς, ο οποίος μετά από λίγο πηγαίνει στο γραφείο του αξιωματικού άδειος. "Μα τα είδα όταν βγαίναμε τα cookies, σίγουρα είναι εκεί!!", φώναζε ο αξιωματικός. Μετά από αυτοψία, ο αξιωματικός αποφασίζει οτι για μεσημέρι θα φάει τελικά σπίτι του, απ' τα χεράκια της γυναικούλας του.

Στο καπάκι, μπαίνει άλλος ένας στον Καψά και ζητάει "ένα-δυο cookies" για τον καφέ του. Τσατισμένος και απορρημένος για το που πήγαν τα 20-30 cookies, φεύγει κι αυτός.

Και ξαφνικά σκάει μέσα αγχωμένος αυτός που συνόδευε τον Ταξίαρχο, ο οποίος Ταξίαρχος είχε κάτσει για καφέ σε ένα κιόσκι.

"Ο Ταξίαρχος θέλει να φάει τα cookies που άφησε! Που είναι;; Δεν τα βρίσκω στην αίθουσα!!"

Γκλουπ! Ακόμα να φύγει αυτός; Ε ας του πάνε άλλα, σκέφτομαι. Έλα όμως που ήταν τα τελευταία που είχε το Καψιμί ! Και δεν υπήρχε τίποτ' άλλο να του δώσουν, παρά μόνο...  πορτοκαλάδα. Τρέξιμο ο Καψάς, έψαχνε σαν τρελός κι ο καψιμιτζής, κάναμε κι εμείς πως σκεφτόμασταν ποιός να 'ναι ο ένοχος που εισέβαλλε στην αίθουσα μετά την παρουσίαση...  χαμογελώντας σατανικά και σφυρίζοντας αδιάφορα :)