Είμαι μανιακός της Αθήνας, και όταν λέω Αθήνα, εννοώ το κέντρο της, τα όρια του μικρού δακτυλίου. Μια από τις περιοχές που γουστάρω τρελά είναι η οδός Αθηνάς η Βαρβάκειος αγορά και όλους τους γύρω δρόμους από την Κλαυθμώνος μέχρι την Πειραιώς, λόγω της αυθεντικότητας των ανθρώπων και των μαγαζιών, των αρωμάτων, της πολυχρωμίας, της τρομερής ποικιλίας αλλά και του απαραίτητου κιτς που συμπληρώνει το παζλ της πιο ζωντανής περιοχής της Αθήνας και μεταμορφώνει τόσο την περιοχή όσο και τον επισκέπτη σε πραγματικό καλτ πρωταγωνιστή.

Λίγο καιρό πριν επέστρεφα στο σπίτι αργά τη νύχτα με το αυτοκίνητό μου από την οδό Πειραιώς. Δίπλα μου καθόταν η σύζυγος, ο μικρός πίσω είχε ήδη κοιμηθεί. Η Πειραιώς, έχοντας αλλάξει άρδην τα τελευταία χρόνια, αφού πλέον ευδοκιμούν μερικά από τα πιο «ιν» ξενυχτάδικα, πολιτιστικά κέντρα που έλεγε και ο αείμνηστος Ευ. Γιαννόπουλος, με αποτέλεσμα εκεί που ήταν τις νύχτες ένας άδειος δρόμος να μην πέφτει πλέον καρφίτσα. Έχοντας εγκλωβιστεί στο μποτιλιάρισμα και μη βλέποντας προκοπή μέχρι την Ομόνοια, κόβω δεξιά από την Κουμουνδούρου στην Ευριπίδου, σκεπτόμενος ότι εκεί, τι διάολο, δεν θα έχει πήξιμο αφού αυτή την ώρα τα μαγαζιά έκλεισαν. Την πάτησα μεγαλοπρεπώς όμως, διότι εκεί ήταν χειρότερα προφανώς λόγω του παρακείμενου Ψυρρή, του άλλου «ιν» διασκεδότοπου. Με τα πολλά, κόβοντας και από κάτι άλλα στενά με ρυθμό σημειωτόν, φτάνω στο ύψος της αγοράς  από την κάτω πλευρά, Σωκράτους και Σοφοκλέους και να είμαστε σχεδόν σταματημένοι. Σε αυτά τα δρομάκια λοιπόν, στεκόντουσαν ανά μικρές αποστάσεις και μόνες τους αλλά και κάποιες μαζί, κάποιες μαυρούλες με έντονο βάψιμο και ντυμένες ολίγον…ελαφρά να το πω; και πλησίαζαν τα αυτοκίνητα. Παρά τη νύστα της η σύζυγος τις πρόσεξε και της έκαναν εντύπωση, οπωσδήποτε μεγαλύτερη και από την καμηλοπάρδαλη του Αττικού ζωολογικού πάρκου:

- Συζ. Τι κάνουν αυτές εδώ ντυμένες έτσι μέσα στο κρύο;

- Αnalystis. Αν σου έλεγα ότι μαζεύουν σαλιγκάρια;

- Σ. Μη μου πεις ότι είναι π#%^&νες!

- Α. Όχι βρε αδερφέ, τελείωσε η συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και βγήκαν να ξεσκάσουν…

- Σ. Αυτές οι κρυάδες σου πια…κοίτα κοίτα πάνε στα αυτοκίνητα και χτυπάνε το τζάμι, λες να ψάχνουν για πελάτη;

- Α. Μπα, μάλλον για τέταρτο στην μπιρίμπα….

- Σ. Κοίτα, κοίτα, αυτή εκεί, αυτή με το λαχανί μίνι μπήκε μέσα στο ασημί αυτοκίνητο! Α να χαθείς, σιχαμένε! Πως μπορούν και πηγαίνουν με τον κάθε λεχρίτη! Δεν πάνε να κάνουν καμιά άλλη δουλειά;

- Α. Συγκεκριμένα αυτής εκεί στη γωνία, αυτής ντε της μαύρης με το ξασμένο οξυζενέ μαλλί και το βυζί μέχρι τα γόνατα, της πρότειναν την έδρα της κλασικής φιλολογίας στην Οξφόρδη αλλά αρνήθηκε…

- Σ. Συνεχίζεις βλέπω τις κρυοκωλιές…λες να ‘ρθει καμία και σε μας;

- Α. Γιατί, έχεις μεγάλη πρεμούρα; Μην ανησυχείς δεν πρόκειται. Βλέπουν γυναίκα συνοδηγό και μάλιστα λευκή.

Εν τω μεταξύ, είχαμε προχωρήσει και φτάναμε στην Αθηνάς όπου και ξεκολλήσαμε.

-Σ. Πάντως, αυτές οι μαύρες είναι καλύτερες από τις δικές μας! Δεν είναι αυτό το θλιβερό πράγμα βρε παιδί μου, είναι πιο εξωτικές!