Λοιπόν σήμερα άρχισα να κάνω τη βόλτα μου στις διαδικτυακές ειδήσεις, αφού πρέπει να ενημερώνω καθημερινά το TeAr, και διάβασα σε δύο - ναι 2- δικτυακούς τόπους μια είδηση "Κλείνει το ΑΜΟΡΕ" αναρωτήθηκα κι εγώ ποιο είναι το ΑΜΟΡΕ αφού δεν είμαι και πολύ θεατρόφιλη να πω την αλήθεια μου - αμαρτία εξομολογουμένη,αμαρτία δεν είναι! (μεταξύ μας αυτό πολύ με βολεύει κι έτσι λέω ότι στραβό κάνω και ησυχάζω) - οπότε δεν ξέρω και πολλά πράγματα.
Ο φίλος μου ο Γούγλης λοιπόν με βοήθησε να μάθω κάποια στοιχεία.

Το Θέατρο "ΑΜΟΡΕ"

Στην επίσημη ιστοσελίδα του δίνει τα πρώτα στοιχεία.

Το Θέατρο Αμόρε, στο οποίο στεγάζεται το Θέατρο του Νότου, χτίστηκε το 1960.
Στο παρελθόν λειτουργούσε ως χειμερινός και θερινός κινηματογράφος. Το 1982 μετατράπηκε σε θέατρο, το 1998 ανακαινίστηκε και αυτή τη στιγμή διαθέτει δύο σκηνές ( την μετατρεπόμενη Κεντρική Σκηνή, χωρητικότητας 170-220 θέσεων και τον Εξώστη, μια δεύτερη Σκηνή χωρητικότητας 80 θέσεων), ένα φουαγιέ το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει εκθέσεις και μικρά μουσικά σύνολα, καμαρίνια σε τρεις ορόφους, γραφεία και μπαρ.

Το Θέατρο του Νότου

Το Θέατρο του Νότου ιδρύθηκε τον Μάιο του 1991 από τον σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, που είναι και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του. Βασικοί στόχοι του είναι η προσφορά προς το ελληνικό κοινό ενός πολυδιάστατου διεθνούς και ελληνικού ρεπερτορίου με πολλές και διαφορετικές τάσεις, η συνεργασία με διεθνούς φήμης ξένα θέατρα και καλλιτέχνες και η εξερεύνηση των νέων τάσεων στις σύγχρονες παραστατικές τέχνες. Λόγω του περιεχομένου της δουλειάς του, το Θέατρο του Νότου έχει προσελκύσει, εκτός των θεατρόφιλων, και την μεγάλη πλειοψηφία του νεανικού κοινού.
Το Θέατρο του Νότου ανεβάζει κατά μέσον όρο έξι παραγωγές τον χρόνο (πολλές φορές και επτά ή οκτώ), οι οποίες καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου.

Το Θέατρο του Νότου είναι το μόνο μη κρατικό θέατρο στη χώρα μας που ανεβάζει τόσες παραγωγές και απασχολεί τέτοια πληθώρα σκηνοθετών και άλλων συντελεστών. Αυτή η ιδιαιτερότητα, καθώς και το εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, οι δύο σκηνές του, η συνεχής και ποικίλη δραστηριότητά του, η καθιέρωση του θεσμού των συνδρομητών, ο τεράστιος πλουραλισμός στην εν γένει λειτουργία του και ιδίως, οι ευρύτατες διεθνείς συνεργασίες του, αποτελούν τη φιλοσοφία ύπαρξης του Θεάτρου του Νότου και το καθιστούν μοναδικό στο είδος του Θέατρο στην Ελλάδα.

Οι παραστάσεις είχαν μια πορεία

1. Οθέλλος (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
2. 6 νούμερα ζήλειας ( Έλενα Πέγκα)
3. Η ιστορία της Λαίδης (Ηλίας Λάγιος)
4. Στέλλα (Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε)
5. Το κοντραμπάσο (Πάτρικ Ζύσκιντ)
6. Σαλώμη (Όσκαρ Ουάιλντ)
7. Οι παράξενοι λόγοι της κυρίας Μποβαρύ (Κλαίρη Μιτσοτάκη)
8. Η αρρώστια της νιότης (Φέρντιναντ Μπρούκνερ)
9. Η ώρα του Λύγκα (Περ Όλοβ Ένβκβιστ)
10. Φαίδρα (Ζαν Ρασίν)
11. Μικρές ηρωίδες (σε κείμενα Σαίξπηρ, Ντον Νίγκρο κ.α.)
12. Η Γετρούδη Στάιν και η συνοδός της (Ουίν Ουέλς)
13. Δωδεκάτη νύχτα (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
14. Το τελευταίο τραίνο (Φιτζέραλντ Κους)
15. Η ανταλλαγή (Πωλ Κλωντέλ)
16. Το τέλος του οίκου των ’σερ (Στήβεν Μπέρκοφ)
17. Έντα Γκάμπλερ (Χένρικ Ίμπσεν)
18. Μαρκήσιος ντε Σαντ και Ιουλιέττα (Ζαν Μισέλ Γκιγερί)
19. Τρεις αδελφές (Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχοφ)
20. Τα αδέλφια (Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε)
21. Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι (Μπερνάρ-Μαρί Κολτές)
22. Όλος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα (Μπόργκεσον, Λονγκ, Σίγκνερ)
23. Η κουνημένη αχλαδιά (Ζωρζ Κουρτελίν)
24. Δύο αινίγματα (Λουίτζι Πιραντέλλο)
25. Λευκές νύχτες (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)
26. Η αρχή της ζωής (Δημήτρης Δημητριάδης)
27. Κόκκινο ρομάντζο (Αλεξάντρ Γκέλμαν)
28. Μπελβεντέρε (Έντεν φον Χόρβατ)
29. Μικρές τραγωδίες (Αλεξάντρ Πούσκιν)
30. Ταρτούφος (Ζαν Μπατίστ Ποκλέν Μολιέρ)
31. Έρωτας (Λιουντμίλλα Πετρουσεφσκάγια)
32. Ελένη (Ευριπίδης)
33. Επτά μιμίαμβοι (Ηρώνδας)
34. Τερέζ Ρακέν (Εμίλ Ζολά)
35. Καζανόβα- Η περιπέτεια (Μαρίνα Τσβετάγεβα)
36. Η δούκισσα του Μάλφι (Τζων Ουέμπστερ)
37. Φάουστ (Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε)
38. Όσοι έχασαν τον ύπνο τους (Τάκης Θεοδωρόπουλος)
39. Ποιος ανακάλυψε την Αμερική (Χρύσα Σπηλιώτη)
40. Shopping and fucking (Μαρκ Ρέιβενχιλ)
41. Ιβάνοφ (Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχοφ)
42. Βαλς εξιτασιόν (Έλενα Πέγκα)
43. Το βρακί (Καρλ Στερνχάιμ)
44. Πυριτιδαποθήκη (Ντέγιαν Ντουκόφσκι)
45. Τόσο κοντά (Πάτρικ Μάρμπερ)
46. Μετά τη βροχή (Σέρτζι Μπελμπέλ)
47. Μακμπέθ (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
48. Έγκλημα και τιμωρία (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)
49. Χοντροί άντρες με φούστες (Νίκι Σίλβερ)
50. Τορκουάτο Τάσσο (Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε)
51. Μια μέρα τον Οκτώβρη (Γκέοργκ Κάιζερ)
52. Τουρκαρέ ή έρωτας για το χρήμα (Αλαίν-Ρενέ Λεσάζ)
53. Ο θεός είναι D.J. (Φαλκ Ρίχτερ)

Το πρόγραμμα εχει παραστάσεις μεχρι τις 20 Απριλίου.

Η είδηση στεγνή έλεγε :

Μετά από 17 χρόνια λειτουργίας κλείνει το θέατρο Αμόρε, ένα θέατρο που επηρέασε σημαντικά τα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας, ένας κύκλος.
Στις 31 Μαϊου το Θέατρο του Νότου ολοκληρώνει τη λειτουργία του στο Αμόρε το οποίο μέσα σ' αυτά τα χρόνια ανέβασε 130 παραγωγές, στις οποίες έπαιξαν συνολικά 500 ηθοποιοί.
Οι φήμες κυκλοφορούσαν εδώ και αρκετό καιρό στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Μια χθεσινή επιστολή όμως που συνυπογράφουν ο ιδρυτής του Θεάτρου του Νότου Γιάννης Χουβαρδάς και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Θωμάς Μοσχόπουλος ήρθε να επιβεβαιώσει το γεγονός.
«Το θέατρο Αμόρε από την ανάληψη των καθηκόντων του Γιάννη Χουβαρδά ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, στερείται σήμερα της φυσικής και καλλιτεχνικής του παρουσίας και της προσφοράς του ιδρυτή του. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αβέβαιη και ασταθή τα τελευταία χρόνια κρατική επιχορήγηση, δημιουργεί ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον για τη συνέχιση της λειτουργίας του» αναφέρει το κείμενο της ανακοίνωσης. Αφορμή για την απόφαση ήταν η λήξη του συμβολαίου του Θεάτρου του Νότου με την ιδιοκτησία του κτιρίου. Το θέατρο Αμόρε με τις παραστάσεις του τάραξε τα θεατρικά δρώμενα, ανέδειξε νέους καλλιτέχνες και καλλιτεχνικά ρεύματα. «Το Αμόρε κάνει ηρωική έξοδο, κλείνοντας έναν κύκλο ζωής σε πολύ καλή καλλιτεχνική κατάσταση» αναφέρει η ανακοίνωση.


Κι έρχομαι να ρωτήσω η άσχετη... μπορεί στο βωμό της πορείας ενός ανθρώπου που κανένα πρόβλημα δεν έχω μαζί του και εις ανώτερα δηλαδή να «σβήσει» μια γωνιά που στο μέλλον θα γίνει μαγαζί για Ταϋλανδέζικα, Κινέζικα που και μ αυτά δεν έχω κανένα πρόβλημα το αντίθετο μάλιστα - ή άλλης προέλευσης ρούχα?
Δεν είμαι θεατρόφιλη δεν είμαι καν σινεφίλ αλλά απλά αναρωτήθηκα....