Ώρα 7η πρωινή της σήμερον. Πρωινό γεύμα μετά του υιού, ολίγα λεπτά πριν τον παραλάβει το σχολικόν όχημα και ο δυστυχής πατήρ αναχωρήσει δια την εργασίαν του. Επί της τραπέζης κείται δοχείον πεπλατυσμένον (κοινώς φρουτιέρα) περιέχον ολίγες οπώρες και συγκεκριμένως μήλα, πορτοκάλεα και εις την κορυφήν τούτων δεσπόζει εν τσαμπίον ευμεγέθων μπανανών (μα ποιος είμαι ο π&^%$ς, ο Παπαδιαμάντης;). Εν μέσω πρωινής σιγαλιάς και αναπολώντας τη θαλπωρή της άρτι εγκαταλειφθείσης κλίνης, το παιδίον λέγει βλέποντας τας μπανάνας:

-Μπαμπά, μπορείς να μου πεις πως μπορεί ένα φρούτο να χρησιμοποιηθεί με δύο τρόπους;

-Πως;!; εεεε, (γκλουπ!), χμμμ, εεε, όχι δεν ξέρω!!

-Α, ρε μπαμπά, τα πορτοκάλια μπορούμε να τα φάμε αλλά και να κάνουμε με αυτά ζογκλερικά!

-(Ουφφφ!!)