Στο σπίτι δε, οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν:

Θεία σιεροκουταλίτσα: τι κάνεις κούκλα μου, έλα να μας πεις τα νέα σου.
Ε: τι νέα θεία, τα ίδια. (λέω να παραιτηθώ από τη δουλειά μου και γίνω belly dancer)
Θεία καλή που όλο κλαίει: το διαμέρισμα της είναι έτοιμο σχεδόν (σνιφφ, σνιφφ, μπουχουχου)
(τώρα γιατί συγκινήθηκε στα καλά καθούμενα)
Νονά μου: ε, καιρός είναι να βρούμε και γαμπρό!
(είπαμε, ο γαμπρός είναι απαραίτητο αξεσουαρ για το σπίτι σας)
Μαμά μου: κι εγώ συμφωνώ, όλος ο κόσμος περιμένει!!
(όπως περιμένει και τη Δευτέρα Παρουσία;)   
Ε: καλά, καλά, του χρόνου!!
(ευτυχώς δεν θυμούνται ότι αυτό τους το είπα και πέρσι και προπερσι)
Εξ’ αγχιστείας ξάδερφος: να έρθεις στη Λεμεσό να σου συστήσω ένα φίλο μου, οδοντίατρο, ελεύθερος και πολύ καλό παιδί!
(τους φίλους του τους είδα, είναι όλοι οι ίδιοι,  με κοιλιά, μπλουζάκια lacoste με γιακαδάκι, και παπούτσια timberland χρώμα καμηλό! Τι στο καλό, copy paste τους κάνει;)
E: κι αφού είναι τόσο καλό παιδί γιατί είναι ελεύθερος; Εμένα περιμένει; Και πού να τρέχω τώρα στη ξενιτιά για προξενιά!

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάθομαι πολλές ώρες να τ’ ακούω αυτά, γιατί είχα αναλάβει καθήκοντα extreme baby sitting. Μέσα σε 2.5 μέρες, μοίρασα αβγά σοκολατένια, τσούγκρισα αβγά βαμμένα, έφαγα και από τα 2, περπάτησα τρέχοντας, έκανα παρέλαση, οργάνωσα και θεατράκι το οποίο απέτυχε παταγωδώς, καθότι οι 6 ηθοποιοί μου ήθελαν να είναι όλοι πρωταγωνιστές και οι μισοί φύγανε στη μέση της πρόβας κλαίγοντας, ανεβοκατέβηκα το βουνό (μη φαντάζεστε τον Κίσαβο), πέταξα πέτρες, κυνήγησα βατραχάκια ανεπιτυχώς, άναψα αστεράκια, έκαψα κι ένα δάκτυλο στην προσπάθεια, μπήκα στη μέση αμέτρητων επιθέσεων, καβγάδων και μηχανογραφήσεων για εξόντωση των ανταγωνιστών, σκούπισα αίματα και δάκρυα, κουράστηκα και μ’ έπιασε πονοκέφαλος από τις φωνές, αλλά πέρασα υπέροχα! Τουλάχιστον τα πιτσιποπάκια είχαν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να μου πουν απ’ ότι οι μεγάλοι.

Πιτσιποπάκι 3.5 χρονών: τι θα γίνειτ όταν μεγαλώτειτ;
(οπα!! Μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται. Το χει πιάσει το νόημα ο μικρός, μπαίνει στην άμεση προστασία μου, ορίζεται αμέσως αρχηγός και όλοι οι άλλοι πρέπει να κάνουν ό,τι τους λέει)
Ε (αφού εκφράζω τον ενθουσιασμό μου για την ερώτηση με σάλτο): εσύ;
Λέει: βοτκότ!!
Ε: Τέλεια!! Κι εγώ θα γίνω τραγουδίστρια και θα έρχομαι να τραγουδώ στα προβατάκια σου για να είναι δυνατά και χαρούμενα. Θέλεις;
YEEEEEEEEEEEEETT φωνάζει και αρχίζει να τρέχει από τη χαρά του!!
(τελικά δεν χρειάζονται ιδιαίτερες προσπάθειες για να κάνεις έναν άντρα ευτυχισμένο) 

Πιτσιποπάκι 6 χρονών: μα γιατί συνέχεια κρατάς το κινητό σου; Περιμένεις κάποιον να σε πάρει τηλέφωνο;
Ε: όχι, το κρατάω για να μην το χάσω!
Επιμένει: αφού έχεις τσάντα να το βάλεις μέσα, άρα δε θα το χάσεις. Κάτι άλλο μου μυρίζει. Αγαπάς κανένα αγόρι και δεν σε παίρνει τηλέφωνο; Θέλεις να σε πάρω εγώ;   

Ουφφ τι τραβάει κι αυτή η καημένη κατσαρίδα στο κουτί της!!
Αν μέχρι το δεκαπενταύγουστο δεν βρω αρραβωνιαστικό να τους πάρω να σταματήσουν τη μουρμούρα (λέω να ενοικιάσω έναν), θα πάω να βρω το καζανάκι και θα καθίσουμε μαζί να πετάξουμε πέτρες στον μπρίζα, γιατί μάλλον θα του έχουν τελειώσει!!