Φτάσαμε την Κυριακή το μεσημέρι, μετά από 15 ώρες ταξίδι. Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο είχα τα μαύρα και τα κακά μου χάλια, ήθελα να βάλω τα κλάματα. Είχα ξεχάσει πώς είναι τα υπερ-ηπειρωτικά ταξίδια, έχω ξεσυνηθίσει και ο οργανισμός μου δεν τα αντέχει πλέον.

Όμως, ξέχασα όλα μου τα βάσανα τη στιγμή που βρέθηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στον 11ο όροφο με όλη την πόλη να απλώνεται στα πόδια μου. Θα είμαι εδώ 2 βδομάδες, και μοιράζομαι μαζί σας μερικές από τις στιγμές μου σ’ αυτή την εκπληκτική και σαγηνευτική πόλη, γεμάτη με ευγενικούς και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους, που είναι περήφανοι που είναι μέρος μιας κοινωνίας με μεγάλη ποικιλία από έθνη, κουλτούρες, πολιτισμούς, ήχους, χρώματα και γεύσεις.  

Το ξενοδοχείο που μένουμε βρίσκεται σε μια περιοχή που ονομάζεται Μικρή Ινδία (|Little India). Μια βόλτα την Κυριακή σου δίνει την αίσθηση ότι περπατάς μέσα σε ντοκιμαντέρ για την Βομβάη (εφόσον είναι η μέρα που οι εργάτες δεν δουλεύουν). Πλήθος κόσμου κυκλοφορεί σε όλες τις κατευθύνσεις. Μυρωδιές από αρωματικά (incense που λέμε στα κανονικά ελληνικά) και φαγητά, χρώματα και διάφορες μουσικές ανακατεύονται σ’ ένα μεθυστικό μίγμα. Οι άνθρωποι χαμογελαστοί, γεμάτοι ενέργεια, καταδεκτικοί και με μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Μαγαζιά στους δρόμους, το εμπορικό Κέντρο Μουσταφά που είναι ανοιχτό και γεμάτο κόσμο 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα (!!!) όπου βρίσκει κανείς τα πάντα, από ξυραφάκια μέχρι ψυγεία σε σχετικά πιο χαμηλές τιμές. Εστιατόρια, μουσικά καταστήματα και διάφορα άλλα μαγαζάκια είναι στημένα στη σειρά στο δρόμο, με τους πωλητές απ’ έξω να διαλαλούν την πραμάτεια τους. Αν προσπαθήσεις να τους αποφύγεις πέφτεις στις ρόδες των αυτοκινήτων. Απ’ έξω από κάθε μαγαζάκι με ρούχα κάθεται ένας ράφτης με ραπτομηχανή (μου πήρε 2 λεπτά να θυμηθώ πως το λένε το μηχάνημα από τον καιρό που έχω να το δω) και κάνει διορθώματα για τους πελάτες που δεν έχουν την ευκαιρία να ξανάρθουν.  

Το βράδυ πήγαμε σ’ άλλη περιοχή, στο Clarke Quay, όπου το σκηνικό αλλάζει ριζικά. Εδώ μαζεύονται οι Σιγκαπουριανοί (ή Σιγκαπουρέζοι, δεν ξέρω) και οι τουρίστες για βόλτα δίπλα από το ποτάμι, ή νυχτερινή κρουαζιέρα με ποταμόπλοιο, για φαγητό ή ποτό σ’ ένα από τα πολλά εστιατόρια, μπαράκια και clubs. Αρκετά και ποικίλα για να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία. Κινέζικα, γιαπωνέζικα, θαϋλανδέζικα, κορεάτικα και άλλα εστιατόρια παντού, ακόμα και μέσα σε παλιά ποταμόπλοια, αραγμένα στην άκρη του ποταμού, έτοιμα για όλες τις εθνικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες στη διατροφή, μπαράκια μεξικάνικα που παίζουν salsa και σερβίρουν margaritas, μαροκινά καφέ που προσφέρουν ναργιλέδες και ανατολίτικους ρυθμούς για τους μερακλήδες, όλων των ειδών τα χρώματα και τα σχέδια στις διακοσμήσεις, ξύλινα, μεταλλικά, ακόμα και καρέκλες με τροχούς που μοιάζουν αναπηρικές (!! η πολλή πρωτοτυπία κάνει κακό σ το αποτέλεσμα!!) και χαμηλά σιντριβάνια μέσα στα οποία μπορείς να περπατήσεις. Κόσμος χαρούμενος, αγόρια και κοπέλες εντυπωσιακά ντυμένες, όλοι έτοιμοι για μια βραδιά διασκέδασης. Βλέπει κανείς πολύ όμορφες Ινδές  και Κινέζες που ακολουθούν την τελευταία λέξη της μόδας. Κτίρια, έπιπλα, διακόσμηση και φωτισμός σε όλα τα σχέδια και χρώματα που βάζει η φαντασία.

Τη νύχτα η πόλη αλλάζει όψη, και αποκτά μια μαγευτική ατμόσφαιρα. Το κόκκινο κυριαρχεί στο φωτισμό, σε συνδυασμούς με μπλε και κίτρινο, γύρω από κτίρια, μέσα σε πλατείες, στα ποταμόπλοια, στα σιντριβάνια, στα μνημεία και όπου αλλού πέφτει το βλέμμα. Φωτάκια χαράζουν ακόμα και διαδρομές στο πεζοδρόμιο.  

Στο δρόμο τραβάω πολλά βλέμματα, όλων των ειδών και χρωμάτων. Ε, φταίω που είμαι τόσο άσπρη? Τις πρώτες δυο μέρες ένιωθα άβολα, όμως το ταμπεραμέντο μου με βοηθάει πάντα να προσαρμόζομαι σε διάφορες κουλτούρες, οπότε ταίριαξα εύκολα με όλα τα συστατικά του περιβάλλοντος που με περιτριγυρίζει. 

Τη Δευτέρα το πρωί, στο δρόμο για το Υπουργείο Εξωτερικών αποκαλύπτεται το πιο εκπληκτικό σχέδιο πόλης που έχω δει μέχρι τώρα. Τα κτίρια έχουν καταπληκτικά σχέδια και χρώματα, κίτρινα, κόκκινα, μωβ, φουτουριστικά, μεταμοντέρνα και γεωμετρικά, ακόμα και σε κλασσικό στυλ. Ανάμεσα τους υπάρχει πάντα πράσινο, κι έτσι για τους πεζούς η ατμόσφαιρα δεν είναι ποτέ αποπνικτική. Βλέπει κανείς όλα τα είδη ασιατικής βλάστησης. Το αγαπημένο μου δέντρο είναι πλατύφυλλο, ανοίγει σαν ομπρέλα και βγάζει μικρά λουλουδάκια σε χρώμα πορτοκαλί και ροζ. Δεν έμαθα ακόμα πώς το λένε. Το αγαπημένο μου λουλούδι είναι η μικρή φούξια ορχιδέα η οποία κυριαρχεί και στους εσωτερικούς χώρους. Ευελπιστώ να δω τον κήπο με τις ορχιδέες που βρίσκεται στους Βοτανικούς Κήπους.

Κίνηση υπάρχει, αλλά ο αριθμός των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν είναι πάντα ελεγχόμενος. Το πώς γίνεται αυτό, θα σας το πω μια άλλη φορά. Τώρα περνάμε από μια υπέροχη λίμνη με νούφαρα. Κάποιος πίσω μου λέει: δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά νούφαρα σε μια λίμνη. Σκέφτομαι: κι ο Monet μάλλον αυτό θα έλεγε αν ήταν μαζί μας στο λεωφορείο. 

Προτείνω για σας γιαπωνέζικο teriyaki, ινδικό καυτερό kebab και malai tikka, κινέζικο Szechwan, θαϋλανδέζικη σαλάτα με mango, σιγκαπουρέζικη μπύρα, cocktail καρύδας (σερβίρεται σε αληθινή καρύδα), και χμ… σοκολάτα από τη Γκάνα. 

Σημαντική πληροφορία για πιθανούς επισκέπτες: τρώμε με chop sticks (ευτυχώς την κατέχω την τέχνη από τα παλιά τα χρόνια), μαχαίρι δεν υπάρχει ούτε για δείγμα και πιρούνι σου δίνουνε μόνο αν είσαι καλό παιδί.  

Απογοήτευση: Το τσάι Lipton Yellow Label (μπλιαχ!) που έχουμε κάθε μέρα 

Το Σάββατο είμαστε καλεσμένοι σε παραδοσιακό γάμο της Μαλαισίας. Παντρεύεται ο Προϊστάμενος της Υπηρεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών που διοργανώνει το πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουμε. Την επόμενη Δευτέρα θα πάμε στο νησί Sentosa, που είναι τουριστικό θέρετρο, στο οποίο πάει κανείς μόνο με τελεφερίκ πάνω από τη θάλασσα. Η παραλία της Σιγκαπούρης δεν προσφέρεται για αναψυχή, είναι κυρίως λιμάνι, που είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης από τότε που συστάθηκε το κράτος.  

Ξυπνάω νωρίς, κοιμάμαι αργά, ξαναξυπνάω νωρίς και δεν κάνω στιγμή διάλειμμα. Είναι τόσα πολλά που έχω να δω, ν’ ακούσω, να κάνω, να δοκιμάσω, που δεν μπορώ να χάνω ούτε λεπτό. 

Το γιατί είμαι εδώ θα το πούμε κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν, ελπίζω να έχω δελεάσει τις αισθήσεις σας, και να σας έχω μεταδώσει την αίσθηση της ανατολής. Μυρωδιές και γεύσεις δεν μπορώ να σας προσφέρω από ένα blog, έκανα όμως ό,τι καλύτερο μπορούσα… 

Σημ1: να χαιρετίσω τη μαμά μου; Γεια σου mummyyyyyyyyyyyyyy!!!

Σημ2: Στη photo βλέπετε μια περιοχή που ονομάζεται Suntec City και στεγάζει γραφεία πολλών πτωχών και μικρών εταιρειών που ασχολούνται με πετρέλαια, υψηλή τεχνολογία κλπ. 

Σφήνα χωρίς σχόλια: Η αγαπημένη φωνή πριν φύγω μου είπε να μην ανησυχώ και δεν θα μου λείψει τίποτα. Όντως, έχει δίκαιο γιατί  ό,τι αγαπάω κι έχω ανάγκη το κουβαλάω στην ψυχή μου. Όμως, οι κτύποι της καρδιάς που ανεβαίνουν στη μέση της νύχτας ακολουθούν όλες τις ζώνες τοπικής ώρας και η απουσία  δε γεμίζει με το όνειρο…