Εξακολουθώ να είμαι εδώ, στη γοητευτικότερη κουκκίδα της γης κι όσο περνάνε οι μέρες, η επίδραση των μαγικών φίλτρων της δυναμώνει. Δε θέλω να φύγω ποτέ. Σ’ αυτή τη χώρα-πόλη τα πάντα είναι μεθυστικά. Τα φαγητά, τα ποτά, τα γλυκά, τα φώτα, τα χρώματα, τ’ αρώματα. 

Είμαστε τυχεροί γιατί το σαββατοκύριακο είχαμε τριήμερη διακοπή λόγω εθνικής αργίας. Τη Δευτέρα ήταν η γιορτή για τη μέρα γέννησης, επιφωτισης και νιρβάνα του Βούδα (day of birth, enlightenment and nirvana, οι μεταφράσεις είναι δικές μου). Να μας ζήσει, να τον χαιρόμαστε! Έτσι είχαμε μια μέρα ελεύθερη.

Σας μεταδίδω μερικές από τις πολλές εικόνες που έχω μαζέψει και θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου:

Νυχτερινό σαφάρι: Ο ζωολογικός κήπος της Σιγκαπούρης διαθέτει και νυχτερινό σαφάρι. Έχουν φτιάξει 4 είδη τροπικού δάσους (Αφρικανικό, Ινδικό, Ασιατικό και του Αμαζονίου) στα οποία φιλοξενούνται πολλά είδη άγριας ζωής. Μια βόλτα με το τραμ και με τα πόδια, σε περνάει μέσα από το δάσος, όπου δεξιά κι αριστερά κυκλοφορούν ελεύθερα ζώα. Δεν υπάρχουν προστατευτικά διαχωριστικά και το τραμ είναι ανοιχτό. Περάσαμε από λιοντάρια, ελέφαντες, μια υπέροχη τίγρη, ρινόκερους, ιπποπόταμους, διάφορα ελάφια, αγριογούρουνα και μυρμηγκοφάγους , μια λεοπάρδαλη, κύκνους, φλαμίγκο, ακόμα και μέσα από το βάλτο με τους κροκόδειλους. Εκεί η καρδιά μου χτύπησε δυνατά, γιατί το μόνο που φοβάμαι σ’ αυτό τον πλανήτη είναι οι κροκόδειλοι.   

Sentosa Island: τουριστικό μέρος για διακοπές, με διάφορες δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Παραλίες, water-sports, aquarium, ψώνια (όπως παντού) και αλλά. Είδαμε πρώτα μια έκθεση που παρουσιάζει την ιστορία της Σιγκαπούρης με κέρινα αγάλματα που παρουσιάζουν τους κύριους σταθμούς της ιστορίας και τα σημαντικότερα στοιχεία των 4 πολιτισμών που συνυπάρχουν εδώ, δηλαδή, κινέζικο, ινδικό, μαλαισιανο και αγγλικό. Έβγαλα φωτογραφία με τον Sir Stamford Raffles, τον ιδρυτή της Σιγκαπούρης, που συμφώνησε με το σουλτάνο της περιοχής να δημιουργήσει αγγλικό λιμάνι σ’ αυτές τις ακτές το 1819. Λίγο κίτρινος βγήκε στη φωτο, μπορεί να μην ένιωθε καλά. 

Το βράδυ σ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο αμφιθέατρο παρακολουθήσαμε ένα καταπληκτικό show με τίτλο Songs of the Sea. Μέσα στο νερό της θάλασσας ήταν στημένο ένα χωριό, και μια παρέα από τραγουδιστές προσπαθούσαν με το μαγικό τραγούδι τους να ξυπνήσουν το χωριό και την πριγκίπισσα Mia η οποία κοιμήθηκε πριν πολλά χρόνια μετά από παρέμβαση μιας κακιάς μάγισσας. Στην πορεία ξυπνήσανε τον Άρχοντα της Φωτιάς, το Πνεύμα του Φωτός, την Αρχόντισσα της Θάλασσας και όλο το υποβρύχιο βασίλειο. Τα ψάρια, η πριγκίπισσα και οι άλλοι προύχοντες παρουσιάζονται σε ολογράμματα (ναι, σαν αυτά που βλέπαμε στο star trek) και η παράσταση ήταν ένας καταπληκτικό παιχνίδι ολογραμμάτων, φωτεινών εφφέ, νερού, βεγγαλικών, ακόμα και φωτιάς! Το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό. Θα μας μείνει αξέχαστο.  

Έχουνε μείνει 3 μέρες κι εγώ έχω να κάνω 1000 πράγματα. Ο χρόνος που τρέχει χωρίς εγώ να προλαβαίνω όλα όσα θέλω με τρομάζει περισσότερο από τους κροκόδειλους.

Όμως, διαισθάνομαι πως κάτι μη-συνηθισμένο με περιμένει στην επόμενη στροφή της διαδρομής μου. Δεν ξερω πως απέκτησα αυτή τη σκέψη. Μπορεί όντως να ισχύει, μπορεί απλά να έχασα τελείως τα μυαλά μου και να είμαι υπό την επήρεια του μαγικού φίλτρου. 

ΥΓ1: Στη φωτογραφία βλέπετε το τελεφερίκ με το οποίο πήγαμε από την πόλη στο νησί Sentosa. Ένα μικρό ταξίδι πάνω από γη και θάλασσα σε 1500 μέτρα υψος. Δε συστήνεται για υψοπαθεις, καρδιακούς και απελπιστικά ερωτευμένους.  

ΥΓ2: Σήμερα θα χαιρετίσω το μικρό μου αδερφό και να του πω ότι δυστυχώς, δεν μ’ έφαγαν οι κροκόδειλοι κι έτσι δεν παίρνει προς το παρόν το μερίδιο μου από την κληρονομιά. Γεια σου μικρέ μουυυυυυυυυυυυυ!!!