Ο καφές, που με τόσο ζήλο και με ιεροτελεστία καταναλώνουμε είναι ένα αρχαίο αγαθό του οποίο η ιστορία αποκαλύπτεται μέσα από ένα μωσαϊκό ιστοριών, κουλτούρων και εποχών.
Λίγα πράγματα έχουν προκαλέσει την αφοσίωση και το πάθος όλου του πλανήτη όσο ο καφές.
Μπορεί να είναι, για παράδειγμα το ποτό που ανοίγει τα πνεύματα, δένει τους ανθρώπους, σε μια παράδοση που κρατάει αιώνες τώρα αν κι έχει αλλάξει πολλές μορφές έκφρασης.
Με άλλα λόγια, κανένας δεν πίνει καφέ μόνος του, πάντα υπάρχει μια παρέα, έστω και διαδικτυακή και είναι πάντα ένδειξη σύνδεσης και έκφραση συντροφικότητας.
Ταυτόχρονα, το αχνιστό παρελθόν του μας αποκαλύπτει ένα κόσμο γεμάτο καταπίεση και επαναστάσεις, περιβαλλοντική και κοινωνική καταστροφή, φτώχεια και ανέχεια, και μια αποτυχημένη προσπάθεια για επιβίωση.
Ο δρόμος που ακολουθεί ένας κόκκος του καφέ μέχρι να γίνει σταγόνα στο φλιτζάνι μας περνάει μέσα από την παραδοσιακή και σύγχρονη αποικιοκρατία, την ανάδειξη της μεσαίας τάξης, το διεθνές εμπόριο και την οικονομική ανάπτυξη, την κυριαρχία του οργανωμένου διεθνούς οικονομικού συστήματος και την προσπάθεια των καταναλωτών να συμμετέχουν σ’ ολ’ αυτά με διεθνή δίκτυα. Και παρόλα τ’ αγκάθια αυτής της ιστορίας το εμπόριο του καφέ παραμένει για πολλούς η μόνη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, η λύση στο πρόβλημα του διεθνούς χρέους και την επιβίωση πολλών κοινοτήτων καφοπαραγωγών σε Αφρική και Λατινική Αμερική.

και πάει λέγοντας…

Αυτά και μύρια άλλα έχουν περάσει από το μυαλό, την ψυχή και τα χέρια μου. Και τώρα προσπαθώ να μαζέψω ό,τι έχω για να ξεκινήσω μια καινούρια ζωή σ’ ένα καινούριο σπίτι. Κι όλο τα χάνω και σκοντάφτω! Κάθε βήμα κι ένας άλλος εαυτός. Το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν έχουν γίνει μπερδεμένο κουβάρι από χρωματιστές κλωστές. Έχω περάσει από τόσα πολλά μονοπάτια, λες κι έχω ζήσει 1000 ζωές. Και δεν ξέρω. Και κάνω διάλογο με τον εαυτό μου σαν να μιλάω με κάποιον άλλον, σάμπως κι όλα αυτά που έχω μαζέψει τόσα χρόνια δεν είναι δικά μου. Και δεν ξέρω ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη μου κίνηση, και με τι πρέπει να ασχοληθώ πρώτα, και με τι αργότερα. 

 Από πού ξεκινάει μια καινούρια αρχή? 

Μπερδεύομαι ανάμεσα σε ρούχα, παπούτσια, βιβλία και πάλι βιβλία (απορώ πώς είναι δυνατόν να χωράνε μέσα στο κεφάλι μου όλες αυτές οι πληροφορίες), μουσικές, τσάντες, καλλυντικά, αξεσουάρ. Τα ανακατεύω, τα ξεδιαλέγω, τα βάζω μέσα σε μια βαλίτσα και τα κουβάλαω αλλού. Τα συγυρίζω, το ξανασκέφτομαι. Ξέρω όμως ότι το μόνο που κάνω είναι να ροκανίζω το χρόνο, γιατί απλά φοβάμαι.  

Και ανακαλύπτω πως το σήμερα είναι το αύριο που φοβόμουνα χθες. Το κάθε σταυροδρόμι μου, μια μαχαιριά. Βλέπεις, δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί όσο ο Ηρακλής έτσι ώστε ό,τι επιλεγούμε ν’ αφήσουμε πίσω μας  να είναι ξεκάθαρα κακό... 

Όταν το 1998 πήρα 2 βαλίτσες και μπήκα σ ένα αεροπλάνο να πάω 15 ώρες ταξίδι, σ’ ένα τόπο τελείως άγνωστο που δεν ήξερα κανέναν και δεν με ήξερε κανείς (βλακεία μεγάλη, και μην τολμήσει κανείς να την επαναλάβει) ένιωθα τόσο δυνατή, που αν άπλωνα το χέρι μου θ’ άγγιζα τον ουρανό. Κι ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος μ’ ένα μαγικό άγγιγμα. Από τότε ονειρεύτηκα πως θα έφτιαχνα ένα σπίτι στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, ακόμα και στην Αθήνα, και τελευταία στη Σιγκαπούρη (ναι γιατρέ μου, έχω κολλήσει με μια σταλιά τόπο γεμάτο ορχιδέες και δεν μπορώ να το ξεπεράσω, είναι δυνατόν;). 

10 χρόνια αργότερα, μετακομίζω 5 λεπτά μακριά από το σημείο αφετηρίας μου.  Έμαθα τελικά, πως κάθε ταξίδι χωρίς γυρισμό είναι εξορία και πως η καρδιά σε παίρνει έτη φωτός πιο μακριά απ’ ότι το αεροπλάνο... 

Και ζητάω από την πανσέληνο να σταματήσει να μου στήνει παγίδες  και να γελάει όταν με βλέπει να πέφτω μέσα.  Της λέω να με βοηθήσει να νικήσω την αγωνία που με κυνηγάει σαν σκιά. Μάχη άνιση και καταδικασμένη, όπως κάθε Βατερλό. Αλλά δε μιλάει. Με κοιτάει, όπως μ’ έχει κοιτάξει άπειρες φορές από πολλές γωνιές του πλανήτη. Μόνο που φέτος, πρώτη φορά, μου χαμογελάει κοροϊδευτικά. Και τότε είναι που  ραγίζω χίλια κομμάτια, κι ό,τι κι αν δαγκώσω ο λυγμός δεν πνίγεται….