«Άκου την καρδιά σου, αυτό κάνε.» έλεγε και ξανάλεγε μέσα μου μια παραπονεμένη φωνούλα. Και η αλήθεια είναι πως την είχα παραμελήσει λίγο.

Ήταν Ιούνιος. Βρισκόμουν στα γραφεία της δευτεροβάθμιας, για να καταθέσω μηχανογραφικό με το 10%. Η πρώτη σχολή μου ήταν στα τελειώματα. Δεν μου έμενε πάνω από μήνας για την ορκομωσία μου, που την περίμενα πως και πως άλλωστε. Όλα έγιναν ξαφνικά. Δεν υπολόγιζα να καταθέσω μηχανογραφικό προτού τελειώσω και με τον στρατό. Και τελικά όλα πήγαν καλά.

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το πετυχαίνεις, έτσι λένε. Κυρίως όταν παραμελείς τα όνειρά σου και ακολουθείς άλλους δρόμους. Στα 18 του κάποιος ίσως να μην έχει την απαραίτητη ωριμότητα για να σκεφτεί ψύχραιμα τι πραγματικά ζητά. Και ίσως και να μην έχει το θάρρος να ακούσει την καρδιά του. Μα η καρδιά δεν είναι κανένας εύκολος τύπος, που να τα παρατά με την πρώτη αποτυχία. Μπορείς να τιθασεύσεις το κύμα; Μπορείς να σταματήσεις τον άνεμο; Έτσι και με την καρδιά. Όσο και να νομίζεις πως έφυγαν οι βαθιές επιθυμίες, αργά ή γρήγορα ξυπνάνε, τα όνειρα επιστρέφουν και νιώθεις ξαφνικά παγιδευμένος στην άστοχη επιλογή, δυστυχισμένος που δεν ακολούθησες από την αρχή τον δρόμο που ήθελες.

Χθες έμαθα πως περνάω παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης στην Φλώρινα. Θα δείξει. Για πολλά πράγματα. Δεν είναι το ίδιο σαν να περνούσα πριν από πέντε χρόνια. Τώρα υπάρχουν πιο πολλά εμπόδια. Πως θα βγει η σχολή; Θα εργαστώ ποτέ σαν δάσκαλος; Αυτό δεν το γνωρίζω. Ίσως σε τέσσερα ή πέντε χρόνια να κορεστεί ξανά ο κλάδος. Ίσως τελικά να είναι κάτι που θα το κάνω για να αποκτήσω μια εμπειρία παραπάνω. Ίσως όμως και να ικανοποιήσω ένα βαθύ όνειρο. Ίσως... πολλά ίσως. Μα το πιο σημαντικό βήμα έγινε ήδη.

Άκουσα την καρδιά μου.