Σήμερα τελειώνει επίσημα το καλοκαίρι και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για το φθινόπωρο. Φυσικά, το επίσημο διαφέρει από το ανεπίσημο. Φέτος το φθινόπωρο ήρθε μάλλον λίγο νωρίτερα, όπως ίσως του χρόνου να έρθει λίγο αργότερα. Εδώ πάντως μας ήρθαν ήδη τα πρωτοβρόχια. Δεν μπορώ να πω πως μούτρωσα πολύ με την αλλαγή. Φυσικά και θα προτιμούσα μια όμορφη γλυκιά μέρα, με λίγα σύννεφα και μια όμορφη ζέστη, αλλά και η βροχερή μέρα έχει την χάρη της...

Πόσο μαγικός είναι ο ήχος της βροχής! Ταξιδιάρικος, ελαφρύς, περιπετειώδης... Καθόλου μονότονος, όπως πιστεύουν μερικοί. Αν προσέξεις θα διακρίνεις πίσω του μια ολόκληρη συμφωνική. Πότε δυνατά να σε ξεκουφαίνει, έπειτα σιγανά, ίσα ίσα που να ακούγεται, έπειτα ξαφνική ησυχία... Η ώρα του σολίστα: μια σταγόνα που πέφτει απαλά από την τέντα, παγιδεύεται για λίγο στα φύλλα ενός φυτού, σε κοιτάζει στα μάτια, σου χαμογελάει και συνεχίζει ήρεμα το ταξίδι της μέχρι την στιγμή που αγγίζει την γη. Και έπειτα ξανά ολόκληρη η χορωδία των άλλων σταγόνων και η βροχή ξαναρχίζει. Πως μπορεί να είναι μονότονο ένα τέτοιο υπερθέαμα;

 Δεν είχε άδικο ο Λέο Μπουσκάλια όταν έλεγε: «Ο πιο όμορφος ήχος είναι αυτός του τρεχούμενου νερού! Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνεις απόψε επιστρέφοντας σπίτι σου είναι να ανοίξεις την βρύση σου και να την αφήσεις να τρέχει! Και να ακούσεις το νερό!»

Ακόμη και πριν από δύο μέρες, όταν βρέθηκα στην μέση μιας καλοκαιρινής μπόρας, είχα την ευκαιρία να ακούσω το νερό. Μούσκεμα τρέχαμε να σωθούμε όπου μπορούσαμε. Περνώντας κάτω από την τέντα ενός μαγαζιού ακούσαμε πιο ήρεμοι την βροχή. Ακόμη και σε εκείνη την δύσκολη μάλλον στιγμή δεν μπορείς να ξεφύγεις από την ομορφιά της. Κι ας είναι η ίδια βροχή που μόλις πριν από μια στιγμή σε έβρεχε, κι ας είναι η ίδια βροχή που μια στιγμή μετά θα σε βρέξει ξανά.

Κοιτάζω τον ουρανό που είναι και πάλι γαλανός. Η βροχή σταμάτησε και η υπόλοιπη μέρα προμηνύεται μάλλον γλυκιά. Κάπου μέσα μου το βλέπω φυσικό αυτό. Ένα τόσο όμορφο καλοκαίρι δεν θα μπορούσε να τελειώσει με μια απλή φθινοπωρινή μέρα.