Τις ώρες της μελαγχολίας μου, μου έρχονται στο νου ένα σωρό δυσάρεστες και πεσιμιστικές ιδέες. Σκέφτομαι λόγου χάρη πως η ζωή είναι μια δίχως νόημα διαδρομή και κάθε μέρα πρέπει να φάμε για να ζήσουμε, ώστε να μπορέσουμε να φάμε και την επόμενη, φτιάχνοντας έτσι έναν άχρηστο κύκλο από ακόμη πιο άχρηστα και ανούσια φαγοπότια.

Ευτυχώς αυτές οι σκέψεις ανατρέπονται από την ίδια τη ζωή και αυτό με κάνει ξανά ευτυχισμένο. Μου αρέσουν πολύ τα γεύματα όπου μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, τέσσερις ψυχές που χαιρόμαστε μια υπέροχη κυριακάτικη μέρα. Κι αυτά δεν είναι πραγματικά καθόλου ανούσια, ίσα ίσα μάλιστα!

Για την μητέρα-μαγείρισσα, η διαδικασία ξεκινάει από πολύ νωρίς, καθώς πρέπει να ετοιμάσει το γεύμα. Βγάζει λοιπόν τις κατσαρόλες της και τα ταψιά της, καθαρίζει τις κουτάλες της, σηκώνει τα μανίκια και ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά. Εκείνες τις ώρες σκέφτεσαι πως καλύτερα να μην είσαι μπροστά της, γιατί θα την δυσκολέψεις. Όμως αναγκαστικά ξυπνάς και πηγαίνεις στην κουζίνα να την καλημερίσεις. Και με πόσο μεγάλο χαμόγελο σε υποδέχεται τότε, παρά την κούραση και τις σκοτούρες του μαγειρέματος! Και πως γίνεται πάντα, να σου ετοιμάζει ένα πεντανόστιμο πρωινό χωρίς να μένει πίσω το μαγείρεμα!

Και επειδή η ζωή είναι πάντα απρόβλεπτη και έτσι γίνεται και πιο πικάντικη άλλωστε, όλο και κάποιο υλικό θα έχει ξεφύγει από τα πέντε αόρατα ζευγάρια χέρια που χάρισε απλόχερα ο Θεός σε κάθε μητέρα. Κι έτσι, αφού καβγαδίσεις λίγο με τον αδερφό σου, ντύνεσαι και φεύγεις για το σούπερ μάρκετ. Έχουν και τα ψώνια την χάρη τους άλλωστε. Ακόμα και όταν πας στο ταμείο κρατώντας ένα μικρό λεμόνι με την τιμή κολλημένη πάνω του και όλοι σε κοιτάνε περίεργα... Δεν είναι όμορφες κάτι τέτοιες στιγμές;

Κι όταν τελικά φτάσει η ώρα του φαγητού, η μητέρα μας ξελαρυγγιάζεται να μας φωνάζει να έρθουμε στο τραπέζι. Η καημενούλα... Αυτή έχει φυσικά το δίκιο της γιατί τόσους κόπους έκανε. Μα εμείς εκείνοι την ώρα είμαστε απασχολημένοι σε δήθεν σοβαρές εργασίες, λες και πραγματικά υπάρχει κάτι πιο σοβαρό από την οικογένεια μαζεμένη. Κι όταν τελικά έρχεται και μας τραβάει με το ζόρι, πάλι όμορφα είναι γιατί μας θυμίζει σκηνές από κόμικς. Κι εκείνος ο συνωστισμός στο μπάνιο για το ποιος θα πλύνει πρώτος τα χέρια του...!

Κι έπειτα, την ώρα του φαγητού, ο πατέρας γεμίζει τα ποτήρια μας με κρασί και λέει «στην υγειά μας» και τσουγγρίζουμε και αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο οικογένεια. Πόσα νέα ανταλλάσσουμε τότε! Και πόσες κουβέντες κάνουμε και τι γέλια ρίχνουμε...! Κι όταν τελειώσει το φαγητό, μαζεύουμε τα πιάτα και πίνουμε ένα απολαυστικό καφεδάκι!

Είναι όμορφη η οικογενειακή ζωή και μου έλειψε τόσο καιρό που έλειπα... Ένα γεύμα ήταν αρκετό για να σβήσει από την μνήμη μου κάθε άσχημη στιγμή μοναξιάς... Κρίμα που θα κάνω καιρό να ξαναζήσω κάτι τόσο όμορφο και ξεχωριστό... Αλλά υπομονή...!