Είναι λάθος αυτό που άκουγα και νόμιζα, πως με το που φτάνεις στο Άγιο Όρος ο χρόνος σταματάει αμέσως και νιώθεις εντελώς ξαφνικά πως βρίσκεσαι σε έναν άλλον κόσμο. Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, καμιά απότομη αλλαγή. Κατεβαίνοντας από το φέρυ μποτ που πήραμε από την Ουρανούπολη δεν ένιωθα και πολύ διαφορετικά απ’ όσο ένιωθα όταν επισκεπτόμουν τις μονές των Μετεώρων.

Πόσο διαφορετικό είναι όμως το κλίμα όταν κάνεις τον πρώτο σου περίπατο και αρχίζεις να εξερευνείς τον τόπο! Πόσο ήρεμο! Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου νιώθεις αυτήν την ηρεμία... Και πρώτα απ’όλα στην θάλασσα, την ακούς να τραγουδάει ήρεμα και αργόσυρτα, με το κύμα να έρχεται απαλά στις ακτές και να γαληνεύει την ψυχή σου. Στα καθαρά γαλαζοπράσινα νερά της δεν υπάρχει τίποτε το κρυφό, όλα είναι φανερά, όλα γιορτάζουν, βυθός και ψάρια σε κοιτάζουν στα μάτια και σου χαμογελάνε.

Κι αν σηκώσεις το βλέμμα ψηλότερα θα αντικρύσεις τον ουρανό, απέραντο, καταγάλανο, κάπου κάπου με μικρά ορεξάτα για παιχνίδια συννεφάκια, και φυσικά με χίλια δυο χρώματα την ώρα της δύσης! Ποιος μπορεί άλλωστε να ζωγραφίσει καλύτερα από τον Θεό και την φύση ένα ηλιοβασίλεμα;

Και το πράσινο, τόσο πολύ, τόσο γεμάτο, τόσο αρμονικά δεμένο με τις πέτρες, ένα αληθινά όμορφα κεντημένο χαλί χρωμάτων… Αληθινό περιβόλι της Παναγίας, όπως το λένε.

Η ηρεμία του τόπου συμπληρώνεται από την ηρεμία των μοναχών. Με γαληνεμένη ψυχή, με μάτια που λάμπουν από κάποια ανεξήγητη χαρά, με το γέλιο πάντα πρόχειρο, σαν παιδιά... Και όταν μιλάνε, με πόση προθυμία σου αποκρίνονται και με πόση αγάπη σου συμπεριφέρονται!

Το μοναστήρι ήταν δίπλα στο κύμα και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα που και το παράθυρό μας ήταν σχεδόν πάνω από την θάλλασσα! Την νύχτα έμεινα ξάγρυπνος, προσπαθώντας να χορτάσω τον ήχο του κύματος και την λάμψη των αστεριών...

Συνολικά έμεινα δύο μέρες και επισκέφθηκα δύο μονές, μα φεύγοντας από την πρώτη κιόλας μονή ένιωθα πως είχα χάσει πραγματικά το μέτρημα του χρόνου και δεν μπορούσα να υπολογίσω αν είχα μείνει όντως μια μέρα ή τρεις ή και περισσότερο...