Η μαλακία με τη ζωή είναι ότι μαθαίνεται ζώντας την, κι όχι από πριν ώστε να ξέρεις τα βήματα που θα ακολουθήσεις. Αν την μαθαίναμε πριν, αν υπήρχε στο σχολείο ένα μάθημα βρε αδερφέ να ξέρουμε τι μας γίνεται ώστε να ξέρουμε πώς να κινηθούμε και σε τι τιμή να διαπραγματευτούμε το τομάρι μας, τότε θα αποφεύγονταν πολλά κακώς κείμενα, και κυρίως κείμενα που δε θα ‘πρεπε καν να γραφτούν…

Αντίθετα στο σχολείο μας μάθαιναν κάτι ασυναρτησίες, όπως το «Εμείς κι ο κόσμος» πχ, που ενώ στο ένα μάθημα μας μίλαγε για τα φανάρια στο δρόμο και ερχόμασταν μούρη με μούρη με το Σταμάτη και το Γρηγόρη, στο αμέσως επόμενο μας ζητούσε να μάθουμε απέξω τι σημαίνει βουνοπλαγιά…

Έτσι λοιπόν και η ζωή. Πας, σου γυαλίζει μία, σου κάνει τις κορδέλες της, ψαρώνεις σα χάνος, την κοιτάς σαν ξεροκόμματο, σε κοιτά που την κοιτάς, αρχίζεις τα φφςς μποινγκ,  αυτή σταυροκοπιέται, της κάνεις το τραπέζι σπίτι σου, τις αραδιάζεις τοστ τίγκα στη σαλμονέλα, αυτή τα τρώει επειδή είναι απ’ τα χεράκια σου, χάνει το φως της, σ’ ερωτεύεται τρελλά, καταλήγετε στο ΚΑΤ, σου λέει ότι της έσωσες τη ζωή, σε κάνει να νοιώθεις σούπερ-μαν,  και αρχίζει το κοντέρ της σχέσης να γράφει διπλή ταρίφα…

Μετά από χρόνια πήζει, αρχίσει και μουρμουράει, θέλει να ζήσει όσα δεν έζησε, της έφαγες τα καλύτερα χρόνια της ζωής της μπλα-μπλα-μπλα, σε βαριέται, ψάχνοντας στα συρτάρια σου βρίσκει και την αραχτή σαλμονέλα να γελάει με την πάρτη της, σε μισεί, και πάει και με τον πρώτο λίγδα που θα βρει μπροστά της. Εσύ παθαίνεις σχιζοφρενοβλαβίωση, κάνεις να πας με γυναίκα κανένα χρόνο από την τσατίλα σου, τρως και τη σαλμονέλα έτσι για σπάσιμο, το καταπίνεις με τον καιρό και συνεχίζεις…

Και σου ‘ρχεται μετά από χρόνια το αθώο κορίτσι που ‘χες γνωρίσει κάποτε, μετά από δύο αποτοξινώσεις προκειμένου να κόψει το ασύστολο σεξ, μετά από οχτώ-εννιά σοβαρές σχέσεις μέσα σε έξι μήνες και δεκάδες πυρηνικές δοκιμές προκειμένου να καταλήξει σ΄ αυτές τις οχτώ- εννιά σοβαρές σχέσεις, να σου πει τι?

Να σε παίρνει τηλέφωνα, να ενδιαφέρεται τι κάνεις εκείνη που σε πέταξε στο σκουπιδοτενεκέ κάποτε σαν φυλλάδιο για το ECDL, να σου στέλνει μηνύματα, και να σου εξομολογείται τις πιο βαθιές της σκέψεις, πάντα πια φιλικά, και να σου λέει από τη μία πως δε σε ξεπέρασε ποτέ, ενώ ανάμεσα παρεμβάλλει και τις νέες στάσεις που εισήγαγε από Γερμανία και ήτανε πολύ συγκινητικές…

Εσύ, έχοντας περάσει σε άλλη φάση πια της ζωής σου, κι έχοντας την στο μυαλό πια σα θολή φωτογραφία, έχοντας ερωτευτεί άλλες πια γυναίκες πιο κοντά σ’ αυτό που ονειρεύεσαι, κάθεσαι και την ακούς με περιέργεια. Α) Δεν πέτυχε ο ευνουχισμός τότε κι ήρθε να αποτελειώσει το έργο της? β) Πέτυχε ο ευνουχισμός τότε και ήρθε να θαυμάσει το έργο της?

Τέλος πάντων, μπορείς να την αφήσεις να συνεχίζει το παιχνίδι της. Εξάλλου ξέρεις πια πως ένας αθλητής στίβου χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, αν τον βάλεις να τρέξει ένα εκατοστό πάνω από αυτό που έχει μάθει…

Υ.Γ.: Το ποστάκι αυτό ήτανε παραγγελιά σήμερα το βράδυ μιας αναγνώστριας του μπλογκ τουτουνού, που θα με πάρει αύριο και θα με βρίσει…(καιρός είναι για λίγη αδρεναλίνη, βαρέθηκα πια!)