Με όλα αυτά τα μέσα μαζικής δικτύωσης, τις τηλεοράσεις, τις συνεχείς ενημερώσεις, νομίζουν όλοι ότι συμμετέχουν – ας το πω λίγο χοντρά- σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Πλανώνται πλάνην οικτράν..

Ξεσπά η κρίση του 2010. Όλοι γράφανε, γράφανε (γράφαμε), κανείς δεν έλαβε τίποτα υπόψιν του. Η λύση είχε ήδη δοθεί, απλά έγινε και τελείωσε. Δε ξέρω πώς ένοιωσε ο κόσμος, εγώ προσωπικά αισθάνθηκα πολύ μαλάκας.

α) Επειδή έγραφα τσάμπα.

β) Επειδή έγραφα μαλακίες.

γ) Επειδή παρόλες τις μαλακίες που έγραφα, οι δήθεν επαναστάτες που βγήκαν για να ακυρώσουν και καλά τα μνημόνια έλεγαν περισσότερες μαλακίες από μένα. Εγώ ήμουν λίγο πιο προσγειωμένος και ρεαλιστής από κείνους. Τότε κατάλαβα ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, Τσίπρας, είχε πολύ λιγότερο μυαλό απ’ το δικό μου και κει ξενέρωσα. Τρόμαξα με την ιδέα ότι πρωθυπουργός μπορεί να γίνει ο καθένας, ακόμα και πιο βλάκας από μένα, αρκεί να έχει ο μπαμπάς του λεφτά ώστε ο μικρός να μη δουλεύει και να σουλατσάρει στα πολιτικά γραφεία μαζεύοντας συμπάθειες. Και τσουπ αρχηγός κόμματος, και τσουπ πρωθυπουργός.

Τώρα πλέον είθισται να προωθείται από το ίντερνετ όποια είδηση θέλουν οι μεγάλοι να προωθήσουν για να προκαλέσουν αναστάτωση. Και να τα επαναστατικά τουίτς, και να οι αναρτήσεις. Ξαμολημένα σκυλιά έχει γίνει ο κόσμος βάσει εντολών του αφεντικού. Και γράφουν, και γράφουν να πιέσουν την εξουσία. Στην ουσία πιέζουν την εξουσία να κάνει τα χατίρια αυτού που αμολά τις αρεστές σ’ αυτόν ειδήσεις και ξαμολά τον κόσμο, αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Κι όλα αυτά τα κάνουν τσάμπα. Και ξενερώνω περισσότερο.

Όποια είδηση όμως ενδέχεται να προκαλέσει μια αναστάτωση  μη αρεστή στους μεγάλους, αυτή εξαφανίζεται. Ή να το πω καλύτερα, παρουσιάζεται σα να μη συμβαίνει τίποτα. Γιατί αν δεν πουν και τίποτα, φοβούνται ότι θα γίνει γνωστή από αλλού και μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Την παίρνουν λοιπόν την είδηση, τη φτιάχνουν στα μέτρα τους, ώστε όποιος άλλος πει μια άλλη άποψη πάνω  σ αυτό να ακουστεί παραφωνία.

Πχ το θέμα με την Τουρκία. Κανέναν δε συμφέρει να τρομάξει ο κόσμος και να αρχίζει να αναρωτιέται και να ψάχνεται για το τι συμβαίνει πια μ αυτό το θέμα. Έχει καταλάβει κανένας ότι εδώ και  ενάμιση χρόνο υπάρχει ένας υβριδικός πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας; Έχει καταλάβει κανένας ότι ο πόλεμος εξελίσσεται μέρα την ημέρα; Έχετε δει κανένα τουίτ; Καμιά ανάρτηση «βαθυστόχαστων» ημιμαθών που παπαγαλίζουν τις απόψεις των ιστοσελίδων; Κανένα. Δεν θέλουν οι μεγάλοι. Γι’ αυτό.

Θα μου πείτε, υβριδικός πόλεμος και σαχλαμάρες. Τα έχουμε ξαναδεί αυτά. ‘Όχι είναι η απάντησή μου, δεν τα έχουμε ξαναδεί αυτά. Εμείς. Οι παλιότεροι ναι. Πριν κάθε πολεμική ενέργεια υπάρχει πάντα μια «επίθεση», σε απόψεις, υπάρχει προπαγάνδα, υπάρχουν κάποιες ελεγχόμενες εχθρικές ενέργειες οι οποίες δεν καταλήγουν σε σύρραξη γιατί ίσως το ένα μέρος απ’ τα δυο δεν το θέλει αυτό εκείνη τη στιγμή. Να θυμηθούμε τον βομβαρδισμό του αντιτορπιλικού «Έλλη» από τους Ιταλούς δυο μήνες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος; Να θυμηθούμε τη σιωπή της ελληνικής κυβέρνησης τότε που δεν ήθελε να γίνει κάτι και δεν ξεστόμισε καν ότι βυθίστηκε το καράβι από ιταλικές τορπίλες; Μήπως να θυμηθούμε τις διώξεις των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία δυο μήνες πριν τη μικρασιατική καταστροφή; Τις δηλώσεις των Τούρκων πριν ακόμα γίνει το μεγάλο μπαμ;

Όμως οι φίλοι που κάνουν «πολιτική» μέσω τουιτς και αναφορών στο facebook ή αλλού δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Γιατί; Γιατί οι ισχυροί δε θέλουν να δημιουργήσουν φόβο για τους δικούς τους λόγους. Θα γράψουν όμως στις ιστοσελίδες τους για μια επίθεση σε κάποιον σε κάποιο δρόμο της Αθήνας, ώστε οι χρήστες να βγάλουν το άχτι τους, βρίζοντας, και τα σημαντικά θα τα περάσουν αθόρυβα.

Φυσικά τον κόσμο δεν είναι να τον εμπιστεύεσαι. Γιατί κι οι μεγάλοι, όσο συμφεροντολόγοι και αν είναι, έχουν κατανοήσει ακόμα κι αυτοί πως η δύναμή τους εκπορεύεται από ένα ισχυρό κράτος. Πράγμα που δυστυχώς δεν το έχουν καταλάβει οι «αδύναμοι», ο λαός, ο οποίος ζει και περιπλανιέται στον πλανήτη της γκοφρέτας. Κάποιοι τελείως ηλίθιοι μάλιστα σχολίασαν περιπαικτικά την αγορά υπερσύγχρονων εξοπλισμών άμυνας από την Ελλάδα, ξεστομίζοντας το πιο χαζό επιχείρημα που έχει ακουστεί «Αντί να πάρουν πυροσβεστικά αεροπλάνα, παίρνουν ραφάλ».

α) Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

β) Ρε μπιτ κεφτέ τα ραφάλ τα παίρνουν για να προστατεύσουν  το εξοχικό τους ή την Ελλάδα συνολικά;

γ) Θεωρείς ρε ανιστόρητε τύπε ότι χωρίς άμυνα θα σε σεβαστεί κανένας και θα έρθει να σου μιλήσει με όρους δικαιοσύνης; Εκτός αν ζεις στον κόσμο των φωτομοντέλων που εύχονται στα καλλιστεία παγκόσμια ειρήνη- λες κι εξαρτάται απ’ αυτές, λες και θα γίνει ποτέ παγκόσμια ειρήνη- οπότε είσαι και επίσημα μπετόβλακας.  Όσο κι αν εύχεσαι παγκόσμια ειρήνη και δικαιοσύνη, αν ο διπλανός σου σε βλέπει σα μπριζολάκι, αναγκαστικά θα παλέψεις μαζί του. Αλλιώς απλά θα σε φάει.

Κι επειδή η ημιμάθεια και η αδιαβασιά πάει μαζί με τις απόψεις, όσο πιο ηλίθιος είναι ο άλλος, τόσο πιο πολύ άποψη έχει, ας πω μια μικρή ιστορία.

Όταν οι Αρχαίοι Αθηναίοι, την εποχή της παντοκρατορίας τους επισκέφτηκαν τους Μηλίους, τους ζήτησαν υποταγή. Ήξεραν ότι οι Μήλιοι ήταν δωριείς, δηλαδή σχετίζονταν με τους Σπαρτιάτες. Επίσης ήξεραν ότι κρατούσαν γενικά ουδετερότητα ανάμεσα στις δυο μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Αλλά οι Αθηναίοι σκεφτόντουσαν ανάποδα. Η φιλία με τους Μηλίους δεν τους πολυενδιέφερε. Μικρό νησί, δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι σημαντικό. Όμως η ουδετερότητά τους χωρίς συνέπειες, έστελνε μηνύματα στους άλλους συμμάχους που καταδυνάστευε η Αθήνα, ότι μπορεί να είσαι απλά ουδέτερος και να μην υφίστασαι τίποτα. Άρα δεν είναι απαραίτητο να σκύβεις το κεφάλι στους Αθηναίους.

Γι αυτό οι Αθηναίοι επισκέφτηκαν με τον στρατό τους το μικρό νησί. Τους έθεσαν απλά το ζήτημα. Υποταγή ή καταστροφή. Τότε οι Μήλιοι έκαναν λόγο για δικαιοσύνη! Και ήρθε η απάντηση των Αθηναίων, η οποία νομίζω αντικατοπτρίζει απολύτως την ανθρώπινη φύση η οποία δε θα αλλάξει ποτέ, απ’ τα χρόνια του Ομήρου και πιο παλιά, μέχρι σήμερα. «Η δικαιοσύνη λαμβάνεται υπόψιν μόνο όταν και τα δυο αντίπαλα μέρη κατέχουν ίση δύναμη για την επιβολή της. Όταν δε συμβαίνει αυτό, απλώς οι δυνατοί υλοποιούν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους. »

Γι’ αυτό χρειάζεται η άμυνα. Γιατί τότε μόνο έχεις το πρόσωπο να λες αυτό που πιστεύεις. Αλλιώς θα κλαψουρίζεις συνεχώς γιατί δε σε βοηθούν οι άλλοι- γιατί να σε βοηθήσουν οι άλλοι ; εσύ πόσους βοηθάς;-  και θα χτυπιέσαι για δικαιοσύνη η οποία λόγω αδυναμίας σου, δεν πρόκειται να ακουστεί ούτε στο απέναντι τετράγωνο.

Αλλά όλα αυτά δεν πρόκειται να ακουστούνε. Θα έρθουν βίαια στη ζωή μας, όταν δε θα μπορεί να γίνει αλλιώς. Μέχρι τότε θα αμολάνε τα sites ψευτοήρωες, ψυχάκηδες δολοφόνους, παράξενους τύπους που δηλώνουν ευαίσθητοι και οι χρήστες θα πλακώνονται μεταξύ τους μέχρι να καταλάβουν κι αυτοί αυτό που κατάλαβα κι εγώ πριν λίγα χρόνια. Πόσο μαλάκες είναι/ είμαι/ είμαστε.