Ακολουθεί επιστημονικό κείμενο που θίγει την μάστιγα της εποχής και σχετίζεται με την αστικοποίηση και τα απότοκά της. Απαιτώ σοβαρότητα στην ανάγνωση.

Στο περιθώριο λοιπόν  πολεμικών αναμετρήσεων και τιμαριθμικών ανακατατάξεων, κει που πίνεις τον καφέ σου, πέφτει το μάτι σου απέναντι σε δυο κοράσια. Εστιάζεις στο ένα που κάθεται δεξιά με κάτι ανοικτά πράσινα μάτια σαν πλακάκια τουαλέτας.

-          Μου ‘ρθε ο τουβρουτζάς! Μονολογείς, ενώ εκείνη πίνει το καφέ της αδιάφορα ενώ δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα της περνώντας από γενεές δεκατέσσερις όποιους κοινούς γνωστούς έχει με τη φίλη της.

Εσύ προσπαθείς να μπεις στο οπτικό της πεδίο, αλλά το πεδίο είναι σαν το αιδοίο, για να μπεις πρέπει να γλιστρήσεις περίτεχνα μέσα του και να σε καταλάβει γιατί αν δε σε καταλάβει, βαφ’ τα μαύρα κυρ- Αποστόλη.

Στήνεσαι απέναντι σαν κομφερανσιέ σε disco καραβιού ‘80s, φοράς και το γυαλάκι ηλίου μπας και κρύψεις λίγη φάτσα και σωθεί το πράγμα και ξεκινάς τα παιχνίδια Martini μήπως και στρωθεί το κόκκινο χαλί από δαύτην να πας να της μιλήσεις, ευχόμενος να μην έχεις αχρωματοψία και το κόκκινο χαλί είναι το πράσινο μίλι που περπατάς για να πας να πνιγείς.  

Κι εκεί που έχεις στηθεί σαν παίχτης της Εθνικής Κύπρου που σου ‘λαχε από μηχανική βλάβη της κληρωτίδας να κληρωθείς με την Εθνική Αργεντινής και κυνηγάς σαν τσοπανόσκυλο τον Μέσι μετά το τέλος του ματς να σου δώσει τη φανέλα του, ξαφνικά εκείνη γυρίζει την πλάτη επιδεικτικά και κάνει μπουρμπουλήθρες κοιτώντας το υπερπέραν της λεωφόρου που καταλήγει σε ένα εξωτικό κόκκινο φανάρι.

Και ιδού να ξεπετάγονται εντός του οι υπαρξιακές αναζητήσεις. «Γιατί να προτιμήσει τη θέα του μποτιλιαρίσματος από τη θέα της φάτσας μου; Κι αν κάποιος αναλογιστεί ότι το μποτιλιάρισμα έχει τέλος πάντων μια αρχή και ένα τέλος σε αντίθεση με τη φάτσα μου που δε ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και τι να πρωτοσχολιάσεις, τουλάχιστον είναι πρωτόγνωρη. Δεν πληρώνεις στο τσίρκο γιατί βλέπεις την τίγρη σαν μελλοντική γκόμενα, αλλά σαν κάτι πρωτόγνωρο, γιατί αυτή ενώ το θέαμα το έχει τσάμπα, επιστρέφει στα συνηθισμένα;»

Οι μεγάλες αποφάσεις όμως είναι για τους μεγάλους άνδρες. Βουτάς τα κλειδιά, στριμώχνεις τα τσιγάρα στην τσέπη σου, αρπάζεις και τον καφέ, κάνεις ένα γύρο στην καφετέρια να σε προσέξει μπας και πεθάνει και η τελευταία σου ελπίδα, κι αφού τη συνοδεύεις στην τελευταία της κατοικία, μπαίνεις στο αμαξάκι, βάζεις μπρος και βουρ πας και στοιβάζεσαι κι εσύ μέσα σ’ αυτά τα αμαξάκια πριν το κόκκινο φανάρι ενώ την παρακολουθείς από τον καθρέφτη μπας και τώρα κατάφερες να μπεις στο οπτικό της πεδίο.

Εκείνη σηκώνεται, πληρώνει, παίρνει τη φίλη της και φεύγει με το αμάξι της προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ιδού οι ολέθριες αιτίες του κυκλοφοριακού στην Αθήνα. Τώρα αναφορικά με τη λύση του ζητήματος:

-          Όταν παίρνει καφέ κάποιος, να έχει πάνω του τα προσωπικά του στοιχεία και δεδομένα. Και θα αναβαθμιστεί το προϊόν, και καθώς η άλλη τα λέει στον καφέ- μπόι, συ μπορείς να κάθεσαι από πίσω υποκλέπτοντας τα πάντα.

-          Να μπουν μαύρες κουρτίνες σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους των καφέ ώστε να μην υπάρχει άλλο οπτικό πεδίο για τους πελάτες. Έτσι αναγκαστικά η άλλη θα κοιτάει τη μύτη σου που είναι σα φρατζόλα, η οποία αναβαθμίζεται και αυτή τώρα λόγω της επισιτιστικής κρίσης.

-          Αναγκαστικά οι πελάτες να φεύγουν όλοι μ’ ένα αμάξι για να περιοριστεί το κυκλοφοριακό και να αυξηθεί το κυκλοφορικό. Και να τραγουδάμε όλοι σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη τικ- τακ τικ- τακ τικ- τακ.

-          Δημιουργία πρωτοβάθμιων τομέων υγείας γιατί δεν είμαστε για πολλά τικ τακ, θα μας πάρουν σηκωτούς.

Αυτό είναι επιστημονικό δοκίμιο! Όχι τα μπαρμπούτσαλα της Καθημερινής.