Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πέρασα το Πάσχα με την οικογένεια μου  στο χωριό της γιαγιάς και του παππού. Η μαμά μου, η θεία μου και η νονά μου φτιάξανε φλαούνες και κουλουράκια στο μεγάλο πήλινο φούρνο, και ο πατέρας και ο θείος μου βάψανε τα αβγά. Το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ πήγαμε στην εκκλησία και ανάψαμε τις λαμπάδες μας. Την Κυριακή φτιάξαμε σούβλα και μαζεύτηκαν όλοι οι συγγενείς για να φάμε.

Κάπως έτσι ήταν το Σκέφτομαι και Γράφω που έγραφα κάθε χρόνο στο δημοτικό για τις πασχαλινές μου διακοπές. Κι έγραφα πάντα πόσο ωραίο ήταν το Πάσχα στο χωριό. Ενώ στην πραγματικότητα, μ ι σ ο ύ σ α  κ ά θ ε  λ ε π τ ό, από την ώρα που έπρεπε να ετοιμαστώ για να πάω στο χωριό, μέχρι τη Δευτέρα το απόγευμα που το αυτοκίνητο (επιτέλους) έμπαινε στο γκαράζ του σπιτιού μας.

 Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το Πάσχα θέλω να είμαι μακρυά, πολύ μακρυά απ’ το σκηνικό του Σκέφτομαι και Γράφω. Και δε γουστάρω ούτε να τρώω τσουρέκια και φλαούνες*, ούτε την πολυκοσμία στην εκκλησία (μια φορά μια τύπισσα μου έκαψε τα μαλλιά), άσε που δεν καταλαβαίνω και τίποτα! Δεν μπορώ ούτε τις σούβλες, ούτε το μάζεμα του σογιού, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που όλο μου βάζει ευχές να πολλαπλασιαστώ** χωρίς λόγο.

Μπορεί να φταίει η υποχρεωτική συμμετοχή και οι ομηρικοί καβγάδες που έστηνα για να μην πάω. Μπορεί να φταίει το ότι με έπιανε ναυτία στη διαδρομή (τώρα με πιάνει μόνο που το σκέφτομαι). Ή το ότι δεν είχα τίποτα να κάνω στο χωριό. Δεν είμαι παιδί της υπαίθρου και του βουνού που τρέχει στις κακοτοπιές και μαζεύει βατράχια! Αλλά, σίγουρα γιατρέ μου***, φταίει το γεγονός ότι η μαμά μου, κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ημερών, δε μου έδινε καθόλου, μα καθόλου σημασία. Δεν υπήρχα, ούτε καν μου μιλούσε!! Είχε τις αδερφές τις, τις ανηψιές της, το σόι της ολόκληρο και τις πασχαλινές δουλειές!

Σημ: τώρα της λείπω, λέει, αλλά σιγά μην σας πιστέψουμε κυρία μαμά!! 

Από τα τελευταία 12 Πάσχα(τα), απουσίαζα από το νησί τα 9. Συμπτωματικά δηλαδή, για σπουδές και διάφορα ταξίδια, αλλά με βόλεψε μια χαρά!! Φέτος, αποφάσισα, για να μην κάνω απόπειρα αυτοκτονίας από πλήξη και βαρεμάρα κι από το κήρυγμα με θέμα «είσαι 29 χρονών, έφτασε η ώρα σου, τι θα γίνει με σένα, φωνάξτε τον παπά» να πάρω μια πτήση της EasyJet και να κάνω ταξιδάκι αναψυχής.

Τις φλαούνες όμως δεν τις γλύτωσα, καθότι το ταξίδι αποτελεί  επίσκεψη στα ξενιτεμένα μου ξαδέρφια κι έπρεπε να τις κουβαλήσω ως εδώ. Μαζί με 10 κιλά σεφταλιές, κουπέπια, τσουρέκια και μερικούς δεινόσαυρους από το Jumbo!!

Το χρονικό του ταλαιπωρημένου ταξιδιώτη

Στο αεροδρόμιο έφτασα, όπως πάντα τα τελευταία 10 χρόνια, λαχανιασμένη και λιώμα στην κούραση, με εμφάνιση εθνικής καταστροφής!** Τα βάσανα μου όμως δεν είχαν τελείωσει! Στο check-in ανακαλύπτω ότι πρέπει να βγάλω 7 κιλά από τη βαλίτσα μου (ενώ μου έλεγαν πως τα φαγητά που θα έφερνα δε θα ήταν βαριά! Εγώ φταίω που είμαι καλή κι ήθελα να κάνω το χατήρι στη θεία και στη γιαγιά μου) και να τα κρατάω σε τσάντα στο αεροπλάνο!!

Έτσι, καταπονημένη από το στρες των τελευταίων ημερών, αυτό της δουλειάς, της προετοιμασίας για το ταξίδι, των διαφόρων ψυχοσωματικών, και του κουβαλήματος της φλαούνας, έφτασα ξημερώματα σε μια παραλιακή πόλη της Γριάς Αλβιόνας! Εδώ, οι γλάροι πετάνε πάνω από το κεφάλι μας όλη την ώρα, το τοπίο είναι καταπράσινο και οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι όταν βγαίνει ο ήλιος κι έχουν δική τους αίσθηση της μόδας!!

Έχω ενθουσιαστεί με το μέρος! Ταξιδιωτικό ποστ του Γκιούλιβερ θα γράψω την άλλη βδομάδα από τη βάση μου! Το πρόγραμμα δε θα μου επιτρέψει να το κάνω εδώ. Μ' αρέσει πάρα πολύ η περιοχή. Είμαι ποντικός της μικρής πόλης, πώς να το κάνουμε!! Το Λονδίνο μου προκαλεί κατάθλιψη και πανικό, δεν το αντέχω!

Καλά έκανα και ήρθα, κι ας με ταλαιπώρησε το κουβάλημα και το ταξίδι. Δεν μ’ αρέσει πλέον να ταξιδεύω, τ’ ομολογώ. Θα προτιμούσα να έμπαινα σε μια από τις μηχανές διαχτινισμού του Star Trek! Άσε που πάντα στέκομαι με δέος μπροστά (αλλά όχι πολύ κοντά) στις γυναίκες που ταξιδεύουν ντυμένες στην τρίχα, με τακούνια και αξεσουάρ, με άψογο χτένισμα και μακιγιάζ! Πώς τα καταφέρνουν; Εγώ πάντα στα ταξίδια μοιάζω με άστεγο που του κλέψαν το κουτί του και στο αεροπλάνο ετοιμάζω τη διαθήκη μου 2 φορές! στην απογείωση και στην προσγείωση (στα ενδιάμεσα κοιμάμαι, έτσι δεν το σκέφτομαι)!!

Αυτή τη φορά, όμως, άξιζε τον κόπο, δεν παραπονιέμαι! Τουλάχιστον ήρθα για διακοπές. Περνάω την ώρα μου κάνοντας βόλτες, extreme baby-sitting και πίνοντας τσάι, βεβαίως βεβαίως! Ο καιρός είναι πολύ καλός, οπότε δεν αντιμετωπίζω τεχνικά προβλήματα στο να κυκλοφορήσω. Και περνάω κουραστικά, αλλά καταπληκτικά!

Τέλος

Και, να μην ξεχάσω το πιο σημαντικό!! Γνώρισα τον καινούριο μου έρωτα!!! Είναι 10 εβδομάδων και είναι το επόμενο μου βαφτιστήρι!! Το τρίτο στη σειρά!!

Δεν ξέρω τι παθαίνει ο κόσμος και μου δίνει τα παιδιά του να τα βαφτίσω. Ξέρουν τι κάνουν;  Serial Nona μ’ έχουν καταντήσει!! Ανά διετία ένα!! Είναι φυσιολογικό αυτό γιατρέ μου;

Έχω κι άλλα να σας πω, αλλά θα τ’ αφήσω για την άλλη βδομάδα. Αρκετά σας ζάλισα!!!

Καλή Ανάσταση σε όλους, προσέχετε μην κάψετε τους διπλανούς σας στην εκκλησία, και σας εύχομαι να βρείτε το θαύμα που αναζητά η ψυχή σας!

...............................................................

*αλμυρό πασχαλινό έδεσμα, παραδοσιακό της Κύπρου, το βλέπετε στη φώτο.

** «και του χρόνου διπλή!»

*** Δεν πάω σε ψυχίατρο. Δεν υπάρχει λόγος, αφού ξέρω ακριβώς τι θα μου πει. Και αν μου δώσει χάπια, χάνει κι αυτός την ώρα του, γιατί ξεχνάω να τα πάρω. Άρα, μπορώ να αρκεστώ στην αυτοδιάγνωση.