Το σκέφτομαι πολύ τις τελευταίες μέρες. Σαν σήμερα ταξίδευα. Ανακατεύω τις αναμνήσεις μου, τις φωτογραφίες μου, τα χαρτιά μου, τις σημειώσεις μου, τις ιστοσελίδες. Ξαναδιαβάζω τα ποστς που έγραψα, τα μηνύματα. Σκόρπιες οι στιγμές. Κοιτάζω τα ονόματα, αναρωτιέμαι τι κάνει η Bikasna, ο Anuraq. Θα τους ξαναδώ άραγε;

Χαχαχαχαχα!! Φώτο με τον Sir Stamford Raffles στο μουσείο. Λίγκο κλωμό τον βρίσκω!  

Αλλά το σφίξιμο το προκαλεί η εικόνα της θάλασσας…                     

Προσπαθώ να μην το αφήσω να με πλησιάσει. Ξέρεις, το γνωστό συναίσθημα. Αυτό που μου κόβει τον αέρα. Το παράπονο. Όσο πάει ο καιρός, τόσο δυσκολότερο γίνεται να το αποφύγω. Και να το αγνοήσω αδύνατον.

Άλλοτε πάλι, θυμώνω. Με πιάνει τρέλα! Δεν αντέχω άλλο, νιώθω σαν ποντικάκι εργαστηρίου, που εκπαιδεύεται να πατάει το κουμπί για να κατεβαίνει τροφή από τον ουρανό. Και είναι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Ουφφφ!!!

(Πάλι τα ίδια!) Τι στο καλό κάνω εδώ πέρα; Πέρσι τέτοιες μέρες ήμουν πανευτυχής. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα άλλα μην τα ψάχνεις, θα καείς.

Κτυπάει το τηλέφωνο. Τα νούμερα είναι πολλά για να είναι από κάπου εδώ κοντά.

Κοιτάω  τον κωδικό.

Δεν τον αναγνωρίζω στην αρχή.

- Hello?

- Hello, may I speak with miss Chocolat?

- Yes, this is she.

- Hello, miss Chocolat, I´m calling from Singapore.

- ...............

- Hello, miss Chocolat? Are you there?

- .............

- This is Jenny, from Singapore! 

- Singapore?

- Yes! I´m calling…..email……forum……..invitation….

…………………………………..

***Τα έγραψα για να είμαι σίγουρη πως δεν ονειρεύομαι εν ώρα εργασίας….