Καμιά φορά αρνούμαστε να δούμε πίσω από την ίδiα μας τη συμπεριφορά. Κρύβοντας υποσυνείδητα τον εαυτό μας. Σαρκασμός, χιούμορ, καλή ζωή, δείχνεις κι εκπέμπεις ευτυχία. Και είσαι ευτυχισμένος, μόνο που κάτι λείπει, το θές, ξέρεις τι είναι, ξέρεις τι ζητάς και τι ζητάει, το επιδιώκεις αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Intense silence
As she walked in the room
Her black robes trailing
Sister of the moon

Και φυσικά σαν άνθρωπος με αισθήματα (λίγα ή πολλά) ζητάς από αυτόν που σε ξέρει να σε καταλάβει. Αλλά αυτός σε ξέρει, δεν είναι εκεί το θέμα μας.

And a black widow spider makes
More sound than she
And black moons in those eyes of hers
Made more sense to me

Θες να σε μάθει αυτός ο άγνωστος. Να μην κρίνει από το καλούπι. Είναι η ώρα που ένας ξένος θα χρειαστεί να αγγίξει το μέσα σου αν θες να σπρώξεις και να σπάσεις ότι έχει καθιερωθεί μέσα σου ως τώρα- το οποίο δεν είναι κακό, είναι καλό, αλλά λειψό για σένα.

Heavy persuasion
It was hard to breathe
She was dark at the top of the stairs
And she called to me

Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνεις είναι το αόρατο πέπλο, μέσα από το οποίο βλέπεις τα πάντα και ακούς τα πάντα αλλά δεν νιώθεις, διότι απλά, πολύ απλά ντάρλινγκ, φοβάσαι κι έχεις δίκιο.

And so I followed
As friends often do
I cared not for love, nor money
I think she knew

Δεν φοβάσαι το άγνωστο, δεν φοβάσαι την απόρριψη, δεν φοβάσαι το λάθος, φοβάσαι όμως των απώλεια της κατάκτησης σου, τον αποχωρισμό ενός κομματιού σου, κι ας μην σου λείπει η εμπειρία του να χάνεις.

The people, they love her
And still they are the most cruel

Η απώλεια θα γίνει πιο σκληρή και το μέσα σου σκέτο ατσάλι, που δεν λυγίζει, παρά μόνο αν έρθουν οι κακοί του Crypton και σε ζορίσουν σαν τον Superman. Κι εσύ ψάχνεις το διαολεμένο τρόπο να λυγίσει το ατσάλι, όταν το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να βγάλεις την πανοπλία.

She asked me
Be my sister, sister of the moon
Some call her sister of the moon
Some say illusions are her game
Wrap her in velvet
Does anyone, ah, know her name

Αλλά ντάρλινγκ, τι σόι Δον Κιχώτης θα ΄σαι αν κυκλοφορείς χωρίς δόρυ και πανοπλία; Μόνο που οι κακοί στην ζωή υφίστανται, δεν είναι της φαντασίας. Και άμα τα αφήσεις πας ξυπόλητος στα αγκάθια.

So we make our choices
When there is no choice
And we listen to their voices
Ignoring our own voice

Μα η φωνή σου λέει να αφήσεις τα μασκαραλίκια και τις πανοπλίες για άλλες εποχές, και τις ιστορίες για αγρίους να τις λες για παραμύθια στις τυχαίες παρέες.

Γιατί δεν φτάνει μόνο να ξέρεις τι θες, αλλά να το λες κιόλας.