Η πόλη ετοιμάζεται να πλαγιάσει. Κυριακή βράδι. Τα μικρά φώτα της πόλης τρεμοσβήνουν γιατι με ακούνε να παραμιλάω στο όνειρο τους. Το φεγγάρι εξαφανισμένο πίσω από τα καρδιοκτύπια μου. Το μυαλό μου θολό λες και είναι τζάμι σε χειμωνιάτικη λιακάδα. Η καρδιά σφιγμένη και η ψυχή ταξιδέυει αλλού για να μην βλέπει τα σχέδια να μένουν σχέδια.

Ο δρόμος μικραίνει και τα σπίτια μοιάζουν σαν κουτιά με σκιές.Τα φώτα κλείνουν και τα βλέφαρα αρχίζουν να περπατάνε προς τα επάνω.Τα σύννεφα μιλάνε για τη βροχή του Σαββάτου και συζητάνε τι είδανε στα πρόσφατα ταξίδια τους στην άλλη μεριά του κόσμου. Πουλιά πετάνε ανάμεσα και συζητάνε για το νερό που έρχεται. Το είδανε με τα μάτια τους 2 μερόνυχτα πρίν να φύγουν από τη τελευταία τους φωλιά.

Το κερί καίει δίπλα μου. Διαβάζω Πεσσόα για να περάσει η ώρα. Αλλόκοτος άνθρωπος. Παράξενος βαρκάρης, ιδιόρυθμος συγγραφέας. Μεταφέρει όνειρα, κουβαλάει λάθη και αφήνει τα σωστά.Πίνω νερό να πάνε οι πίκρες του Σαββατοκυρίακου κάτω. Δε πειράζει λέω. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Προχωράμε στα σωστά. Δε θα κάτσουμε να το σκεφτούμε και πολύ.

Περπατάω στο δρόμο.Γέρνω τους ώμους προς τα εμπρός νομίζοντας πως έτσι θα ξεφορτώσω λίγο από το φορτίο που έχω. Δε θα ξαποστάσω έτσι όμως. Λάθος τρόπος. Δε κτυπάω πλέον πόρτες. Έμαθα να βαδίζω σόλο και να γελάω και να κτυπιέμαι μόνος σα θεατής σε θεατρικό της δεκάρας. Γυρνάω το κεφάλι. Βλέπω πως φεύγεις. Από το Έλ Πράττ της Βαρκελώνης, πάς Σικάγο. Το ξέρα από τα Χριστούγεννα. Μα δε κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός. Σα πυγολαμπίδα που ήρθε και έσβησε.

Αυτό το κείμενο δε κάνει νόημα. Θέλω να το σβήσω. Δε ξέρω πως βγήκε τόσο ασυνάρτητο. Δε ξέρω τι λέω ή τι θέλω να πώ.Μια μικρή ιδέα ήταν και τώρα βγήκε από μέσα σα χείμαρος όλο αυτό. Μα πως είναι έτσι αυτό το πόστ. Θα το σβήσω απαπαπα δε λέει να το δεί ο κόσμος. Μα δεν έχει καν μια λογική συνέχεια....Σινιάλο και σήμα, σκόμη και καπνός. Εικόνες είναι που εναλλάσονται στο μυαλό μου. Ο Νταλί ζωγράφιζε τα όνειρα του. Εγώ θα γράφω τις σκέψεις μου. Αλλά στο κείμενο πρέπει να έχεις μια σειρά. Έστω και ο πιο εκκεντρικός συγγραφέας έχει κάποια δομή στο γράψιμο. Όχι αναγκαστικά μέση αρχή και τέλος. Αλλά κάτι πάντα έχει κατα νού. Εγώ εδώ τι λεώ...η μάλλον γιατί φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά θέλω....Πως θα μου λείψεις πολύ. Πως αν και είμαι στη καλύτερη φάση μου, θα ξυπνάω και θα μυρίζω το άρωμα σου. Θα βλέπω το χαμόγελο σου, τα μάτια σου. Την αγκαλιά σου.

Καληνύχτα αγάπη μου.