Ή αλλιώς:

Η επόμενη μέρα 

Κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω και να μην παρακολουθώ τις εκλογές, ούτε να διαβάζω blogs, και ούτε να γράφω ποστς. Αλλά τι να κάνω, άνθρωπος είμαι, έχω αδυναμίες!! Κι αυτά που είδαν χθες τα μάτια μου, πρέπει να τα καταγράψω. Για να τα θυμάμαι στο μέλλον.  

Δεν μπορώ να χαρώ, ούτε να παρασυρθώ από το εορταστικό κλίμα, ούτε καν να γελάσω. Η ατμόσφαιρα στις εκλογές, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, στη Eurovision και στις διαδηλώσεις είναι πάντα η ίδια. Ολέ, ολέ, ολέ!! Δε με εμπνέει. Μάλλον μου κόβει την ανάσα.  

Παρακολούθησα τις προεκλογικές διαδρομές (ανηφοριές, κατηφοριές, κακοτοπιές) με προσοχή και σφιγμένη την καρδιά. Η Ελλάδα είναι μια πληγή ανοιχτή και οι γάζες, που κρατάνε οι σοφοί γιατροί που την περιτριγυρίζουν, πολύ μικρές για να την καλύψουν.

Και δεν άκουσα κανέναν να μιλήσει για το μέλλον της πολιτικής κουλτούρας, την πολιτιστική ανάπτυξη, τη συμμετοχικότητα και την πολιτότητα (που λένε και οι ευρωκράτες). Και φυσικά ούτε τα εθνικά θέματα και την πρόοδο της κοινωνίας! Λες και όλα αυτά εξαφανίζονται αν έχουμε όλοι λεφτά! 

Είμαι αρκετά μεγάλη για να θυμάμαι ότι οι Ευρωπαίοι (ακόμα κι εμείς οι έθνικ Μεσογειακοί) κοροϊδεύαμε τους Αμερικανούς επειδή δεν είχαν πολιτική παιδεία και ψήφιζαν μόνο με γνώμονα την οικονομική τους ευμάρεια. Και λέγαμε πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα λεφτά, και διάλεγαν τον πρόεδρο που θα έφερνε τα περισσότερα. Δεν έδιναν σημασία στην εξωτερική πολιτική, ούτε στην κοινωνική πρόοδο.

Και τώρα; Η Ευρώπη κτυπάει παλαμάκια με τον ίδιο ρυθμό και κάνει τις ίδιες επιλογές. Σύστημα αξιών - δολλάριο! Μάλιστα.  

Και στην ελληνική πολιτική τα ίδια. Ξαναμάλιστα. Σ’ όλες τις προεκλογικές συζητήσεις επικρατούσε χάος, ενώ παντού κυριαρχούσε μια λύση για όλα τα προβλήματα. Και μάλιστα σε πράσινο χρώμα!  Πράσινη ανάπτυξη, νέες, πράσινες δουλειές, πράσινοι λογαριασμοί, πράσινη οικονομία, πράσινη ενέργεια, πράσινη πρόοδος. Πράσινα είναι και τα άλογα, πράσινη είναι και η μούχλα, όπως πολύ σωστά παρατήρησαν εξέχοντες φιλόσοφοι του ΜουσικοΗωριού.  

Καραμανλέικο 2004 – Παπανδρέικο 2009: 1 – 1   

Ο αγώνας της 2ης γενιάς. Ή καλύτερα, της 3ης!

Πώς το είπανε στην Τουρκία; PAPANDREOU 3G!!

 **Το μόνο που με πειράζει σ΄αυτό είναι που δεν το σκέφτηκα εγώ!! Πώς μου ξέφυγε, απορώ!!**

Ρεζουμέ:  

Οι Οικολόγοι είναι εκτός βουλής, γιατί φαίνεται πως ο Παπανδρέου έπεισε πως θα φροντίσει ΚΑΙ για το περιβάλλον. Ή μάλλον, έπεισε πως θα φροντίσει ΜΟΝΟ για το περιβάλλον! Τα υπόλοιπα είναι δύσκολα κι άντε να βρεις την άκρη...

 Τα μικρά κόμματα της Αριστεράς πανηγυρίζουν για τις επιτυχίες τους, ενώ θα ‘πρεπε να κλαίνε που δεν κατάφεραν να αυξήσουν τα ποσοστά τους την ώρα που ο καπιταλισμός περνάει τη χειρότερη κρίση στην ιστορία του! Αντίθετα, όπως και σ’ όλη την Ευρώπη, ανεβαίνουν τα ποσοστά των δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων. Είναι πιο εύκολο να φταίνε οι ξένοι και οι μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές, αντί εμείς που δε θέλουμε να δουλέψουμε… 

Κι εγώ ανησυχώ.

Ανησυχώ επειδή η σύγχρονη δημοκρατία πνίγει τους διανοούμενους, και επίσης, επειδή, στην πραγματικότητα, τα πράσινα άλογα δεν κουβαλάνε το άρμα της πολυπόθητης προόδου. Τουλάχιστον όχι χωρίς πανάκριβες επενδύσεις που δεν μπορούν να γίνουν σε περίοδο ύφεσης. Κάτι ξέρουμε κι εμείς από μαγειρική, γιατρέ μου!    

Ανησυχώ επίσης πως ο Γιωργάκης θα κατέβει στη Νήσο με μια δεύτερη, πιο εκσυγχρονισμένη Πατάτα Αννάν. Τον άκουσα να λέει στο ντιμπέιτ πως κατάφερε να βάλει την Κύπρο στην ΕΕ και να επιτύχει τη διαπραγμάτευση για τη λύση του Κυπριακού. Το ότι παραλίγο να μας πουλήσει τζάμπα στους Τούρκους με τις ευλογίες των Αμερικάνων το 2004 δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί.  

Μόνο που αυτή τη φορά, αν μας καλέσουν για δημοψήφισμα, δε θα πάω να ψηφίσω. Υπάρχει πάντα και η Σιγκαπούρη!  

Τελικά, έχει δίκαιο ο Mr Smith μου. Αυτό που έχει πάντα σημασία στη ζωή είναι να έχεις επιλογές… 

Καλή τύχη, λοιπόν, στη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας που φιλοδοξεί να βγάλει την ελληνική κοινωνία από την αποτελμάτωση και τη σαπίλα. Δεν ξέρω γιατί νιώθω πως δε θ’ αλλάξει τίποτα. Ίσως να μεγάλωσα και να έχασα τον ενθουσιασμό μου. Ίσως πάλι, απλά να έχω δίκαιο. Κατάντησε η πολιτική το παιγνίδι με τις μουσικές καρέκλες…