Πόσες φορές τυχαίνει στη ζωή μας να μας λένε κάποιοι άνθρωποι 2 φράσεις χωρίς να σκοπεύουν να προκαλέσουν τίποτα και όμως ξαφνικά να ξεθάβονται τόσα πολλά σε λίγα δευτερόλεπτα..; Πώς μπορεί μια ματιά στα ρούχα ενός καταστήματος, ο τρόπος που θα σου δώσει τα ρέστα ένας περιπτεράς, μια φράση σε ένα άρθρο για την οικονομική κρίση στη Γερμανία ή 2 κουβέντες από μια επίσκεψη στο γιατρό να σε κουνήσουν για τα καλά και να συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν μένει θαμμένο..;

Αρχίζω και κλαίω. Τα τελευταία χρόνια έχω καταφέρει να συγκρατώ τόσο πολύ τον εαυτό μου που όταν κλαίω είναι πάντα σαν ξέσπασμα. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν έτσι. Κάτι ξύπνησε από το λήθαργο που το είχα υποβάλλει. Και με χαστούκισε θυμίζοντας μου πως άφησα κάποιον κάποτε να με βλάψει και να με οδηγήσει σε μια κατάσταση παθητικής αποστροφής. Έκλαιγα αργά βασανιστικά και όσο κι αν απαιτούσα από τα δάκρυα μου να σταματήσουν, αυτά έδειχναν να μην χαμπαριάζουν από τον αυτοέλεγχο μου.

Στο διάολο, με βλέπει ο κόσμος στη στάση να κλαίω, και θα γίνω ρόμπα, και άμα με δει κάποιος γνωστός (αν και μέσα μου παρακαλώ να πέσω πάνω σε συγκεκριμένες φάτσες που έχουν ανεχτεί την διαταραγμένη ψυχοσύνθεσή μου τα τελευταία χρόνια με αξιοπρεπείς επιδόσεις) θα αρχίσει να ρωτάει... Αι στο καλό!

Πιάνω τον εαυτό μου να αυτοσαρκάζεται και να λέει ωραία αστεία, γελάνε οι άλλοι γύρω μου. ΄Οταν λέω καλά αστεία είναι δείγμα αυτοάμυνας ότι θέλω να κρύψω τη λύπη μου. Ναι είμαι λυπημένη. Έφαγα διάφορα χτυπήματα υγείας που το μόνο που κατάφερναν ήταν να μεγαλώσουν το στρες μου για το κωλοπτυχιο. Και σήμερα ένιωσα κάτι μέσα μου που ένιωσα έντονα πολύ παλιά και ίσως έκανα και μια βλακεία από το φόβο μου να μείνει για πάντα θαμμένη μια εμπειρία, μια κατάσταση, κάτι που με έκανε ουκ ολίγες νύχτες να ξενυχτήσω και προκάλεσε ουκ ολίγα μεθύσια. Κάτι που με κράτησε μακριά από κάποιες απολαύσεις και έβαλε φρένο στην ικανότητά μου να δένομαι με ανθρώπους.

"Εσύ φταις για όλα. Που έχω γίνει αυτό που είμαι. Απλησίαστη μέσα μου. Ανήμπορη να ανοιχτώ σε νέες καταστάσεις. Αυστηρή με τον εαυτό μου. Απαιτητική από τον εαυτό μου. Το πρότυπο της ψυχραιμίας και της κουλ τύπισσας. Κάπως bitch. Bitch. Bitch. Bitch. Εγώ φταίω...όμως, είναι η αλήθεια...που σε άφησα να με κάνεις έτσι..."

Δεν θέλω να είμαι bitch. Κι όμως σήμερα μου το ξαναθύμισες. Ότι άλλαξα για ότι έγινε τότε πριν 3 χρόνια. Νόμιζα ότι είχε φύγει πια, ότι είχε θαφτεί εκεί βαθειά, ότι μετά από τόση ανάλυση και συζήτηση, τόσα ξενύχτια, ποτό και debates με τον εαυτό μου θα έμενε πια θαμμένο. Πως όμως να μείνει όταν τα σημάδια του είναι αυτό που είμαι, ο τρόπος που φέρομαι. Υποψιάζομαι ότι δεν νιώθω πια κι ότι δεν αισθάνομαι πράγματα. Δεν αφήνω να αισθανθώ κι αυτό είναι που με τρομάζει. Τι έχω γίνει;

Οκ φτανει τόσο αυτοξεφτίλισμα και απόψε. Θα σκότωνα για ένα-δυο ποτά τώρα, αλλά παίρνω αντιβίωση για ωτίτιδα που μας προέκυψε. Θα κάνω κάτι άλλο, καμιά άσκηση στη Λογιστική.

Γιατί τίποτα δεν μένει θαμμένο;

Υ.Γ.:Εικόνα- Jean Grey in New X-Men #126. Ατάκα ακρως ειρωνική από μια ηρωίδα που η Marvel στα κομικς έχει σκοτώσει κι επαναφέρει στη ζωή (και θα επαναφερει καποια στιγμη παλι) τουλαχιστον 2 φορες...