Οπως ειχα γραψει, σε ενα παρομοιο ποστ παλιοτερα, οι ανθρωποι εχουν δυο προσωπα. Το ενα τους προσωπο εχει τις τελειες προδιαγραφες να γινει διαφωτιστης ή σωτηρας της ανθρωποτητας. Το δευτερο προσωπο ομως, ειναι εκεινο ενος αγριου ζωου που ουρλιαζει δυνατα την νυχτα μεσα σου και πεταγεσαι νομιζοντας οτι βλεπεις ονειρο.     Υπαρχουν τριων ειδων ανθρωποι.   

1) Αυτοι που το ζωο μεσα τους το κατεπνιξαν μια για παντα με αρκετες γνωριμιες, με συναφεια μεγαλη, με κοινωνικα events  και lifestyle.   

2) Εκεινοι που καπου καπου νιωθουν οτι περα απο την ανθρωπινη φυση τους την απαισια, υπαρχει κατι πιο αγνο μα και συναμα αιμοβορο στα στηθια τους και τους ταραζει τα νερα.   

3) Και φυσικα αυτοι, που η φωνη του αγριου ενστικτου, τους κατακλυζει καθε ωρα και στιγμη, θελοντας το αγριμι να βρει την ελευθερια του. Αυτος ηταν o Christopher McCandless.    

    Ενας νεος λοιπον, που ενω τα χε ολα, ενω μολις ειχε τελειωσει τις σπουδες του, μια μερα, με ενα σακιδιο γαι εφοδιο, εφυγε διχως επιστροφη. Το ζωο του, τον τραβηξε απ την μυτη. Και πεθανε μονος...οχι σε κρεβατι αρρωστος. Ουτε καπου ξεχασμενος. Ουτε φυσικα περιτριγυρισμενος απο αγαπημενα προσωπα...αλλα στην αγρια φυση της Αλασκα.    Το 1990 αφηνει το σπιτι του απροειδοποιητα, σε ηλικια 22 ετων, για να διανυσει την Αμερικη, με σκοπο του εναν: Να γευτει την ελευθερια που τοσο του ειχε στερηθει απο την κοινωνια που τον καταπιεζει. Να ζησει στην Αλασκα, με μονο εφοδιο, καποια λιγοστα ρουχα, εναν σουγια, ενα καλαμι ψαρεματος και μερικα βιβλια..    

    Ας μην τα πολυλογω. Καταφερνει να φτασει στην Αλασκα, μετα απο 1,5 χρονο, και ζει εκει το απολυτο ονειρο του 4 μηνες μονος. Τοσο αντεξε φυσικα τις συνθηκες και πεθανε μεσα σε ενα παλιο λεωφορειο, που το χε κανει "σπιτι" του.     

   Η φωτογραφια, που τον απεικονιζει, βρεθηκε στην φωτογραφικη του μηχανη στον τοπο που βρεθηκε το πτωμα του (ενας κηνυγος τον ανακαλυψε), μετα τον θανατο του, ποζαρωντας τρισευτυχισμενος, εξω απο το "σπιτι" του.      

    Δεν ξερω, νομιζω οτι και εκατο ζωες να ειχα, δεν θα μπορουσα να τον φτασω ποτε. Δυο χρονια εζησε φυγας χωρις χρηματα, χωρις τηλεφωνησει ποτε στους πισω που αφησε, χωρις να μαθουν ξανα για εκεινον, με σκοπο την απολυτη πραγματοποιηση του ονειρου την ανθρωπινης υπαρξης. Την υψιστη ελευθερια απο ολα τα παθη. Εζησε νομιζω σε τεσσερις μηνες, 500 ζωες ενος σημερινου ανθρωπου.    

    Κριμα που δεν εχω τα κοτσια, να το κανω και γω. Μονο αυτο σκεφτομαι τωρα...   

(αν φτασατε ως εδω, ακουστε και το τραγουδι που πλαισιωνει την ομοτιτλη ταινια γι αυτον τον ανθρωπο, ειναι απλα  υπεροχο και θα σας μεινει...)             

               Christopher, να τρεχεις παντα ελευθερος σαν αγριμι, οπου και να σαι.                                                                                                               

                                                                                        Γ.