Επέστρεψα μόνη.Μόνη και ηττημένη.Ηττημένη απ' τη μοίρα,το φόβο,την περηφάνεια,τον ίδιο μου τον εαυτό.Χωρίς να σ' έχω δει.Γιατί δεν είχα το θάρρος να σε ψάξω και γιατί η μοίρα δε μας έφερε κοντά αυτή τη φορά που σε είχα τόσο πολύ ανάγκη.Λένε ότι πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας.Εγώ ποτέ δεν το έκανα αυτό.Γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι μας δίνονται οι ευκαιρίες στη ζωή και υποστήριζα ότι όλα είναι προκαθορισμένα πολύ πριν καν αποφασίσουμε κάτι εμείς.Έτσι είναι τελικά?

Να μετανιώσω που δεν έκανα ότι περνούσε απ' το χέρι μου για να είμαστε μαζί ή να κατηγορήσω τη μοίρα,το πεπρωμένο που δε μας έφερε μαζί?

Πάντα θα με βασανίζει αυτή η απορία...Αν σε είχα πάρει τηλεφώνο τι θα είχε αλλάξει?Ή αν είχα ξεκαθαρίσει απ' την αρχή τι ήθελα?Ή αν ζούσαμε στην ίδια πόλη?Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές μας τότε...?

Και τώρα κατέληξα πάλι εκεί που δεν έπρεπε...Σε κατάθλιψη.Σε απογοήτευση.Σε παραίτηση απ' τη ζωή.Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μαζί...?Δεν το καταλαβαίνω...!

Μόνη μου παρηγοριά η μουσική και το βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη".

"Τον περίμενα όλη μέρα, αλλά ήξερα ότι δε θα έρθει.Μερικές φορές γνωρίζουμε κάτι χωρίς να ξέρουμε πώς, και αρνιόμαστε να το παραδεχτούμε.Οι ώρες περνούσαν και τον περίμενα με ένα δυνατό συναίσθημα μοναξιάς,λύπης,σπατάλης...Χαθήκαμε - το αισθάνθηκα τόσο έντονα,που 'θελα να  βάλω τα κλάματα,να κλάψω σιγανά σαν δαρμένο σκυλί.[...]Κάθισα στο κρεβάτι μου μη ξέροντας τι να κάνω,ένας πόνος υπόγειος μ' έκανε να τρέμω,ήθελα να ξεσκίσω,να καταστρέψω,να μηδενίσω...

[...]Έπειτα αισθάνθηκα κυνική στη σκέψη ότι όλη η ζωή δεν είναι παρά μία αναμονή και όλες μας οι πράξεις το αποτέλεσμά της."

Δεν καταλαβαίνω...Γιατί εγώ είμαι ακόμα στην αίθουσα αναμονής?

Το 'χω λατρέψει το παρακάτω τραγούδι.Με περιγράφει απόλυτα!