Το παρακάτω απόσπασμα είναι απ' τη νέα μου αγάπη:το βιβλίο "Εάν ο Καρυωτάκης παντρευότανε την Πολυδούρη" της Ελένης Γκίκα.Ειδικά μερικά κεφάλαια (όπως το παρακάτω με τίτλο "Το σύνδρομο των...αχρήστων") είναι τόσο υπέροχα και νιώθω ότι με αντιπροσωπεύουν απόλυτα!Ίσως κι εσείς να ταυτιστείτε με το παρακάτω κείμενο!

"Δε ξέρω εσείς,αλλά εγώ τουλάχιστον,τελευταία αισθάνομαι να σέρνομαι.Ναι,ναι,όπως ακριβώς το διαβάζετε.Κι ενώ κοιμάμαι τραγουδώντας και πετώντας,σηκώνομαι κάθε πρωί έρποντας.Πήρα βασιλικό πολτό,αγόρασα βιταμίνες,έστυψε η μάνα μου πορτοκάλια...όλη την Κίνα και τη Νάουσα ρευστοποίησα κι ήπια,εκεί,τίποτα!Οι νύχτες μου να 'ναι πιο καλές απ' τις μέρες μου!Τόσο καλύτερες που,μερικές...χαραυγές να εύχομαι να μην ξημερώσει!

Σηκώθηκα,που λέτε,αγκομαχώντας και τις προάλλες ένα πρωί και έφτασα λαχανιασμένη στο σ΄πίτι της μάνας μου.Μου έψησε καφέ,μπας και σηκώσει την αδρεναλίνη μου,κι εγώ πυρετωδώς άγγιξα το κουμπί της τηλεόρασης,μπας και γλιτώσω από το να της μιλάω.Γιατί,κι αυτό έχει γίνει δύσκολο σε μένα τελευταία.Να μου απευθύνουν τον λόγο και να μου έρχεται να τους ρίξω χαστούκι.Να χτυπά το τηλέφωνο και ν' αναρωτιέμαι "τώρα τι διάολο θέλουνε,προχθές δε μιλήσαμε?".Τέλος πάντων,δίνω συνήθως τόπο στην οργή και...προσπαθώ.Σχεδόν μονολεκτικά,χαμογελώντας.

[...]

Καθώς καταλαβαίνετε,φοβήθηκα!Και πιο πολύ φοβήθηκα γιατί έχασα τους φίλους μου!Με τρόμαξε που δεν πηγαίνω πια στο θέατρο,μ' αγρίεψε και ο δρόμοα ένα βράδυ...Κι είπα να ψάξω να εντοπίσω τα αίτια.Να φταίει,άραγε,εκείνη η ατζέντα με τα "πρέπει"?Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται με μοναξιά όμοια την επιτυχία και την αποτυχία?Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά,που όσο κυλά ο καιρός στερούνται έκπληξης?

Δε ξέρω τι φταίει!Μπορεί τ' αμερικάνικο όνειρο.Μπορεί το σύνδρομο της καθωσπρέπει κόρης.Μπορεί και το σαράκι της καλής μαθήτριας.Μπορεί κάποια κρυφή τελειομανία.Μπορεί η ανικανοποίητη αίσθηση δικαιοσύνης ή δικαίωσης.Μπορεί η αγάπη που περίσσεψε απ' το χρόνο μας.Μπορεί η δίψα και η πείνα που έγινε υπόθεση ρουτίνας.Μπορεί και κάποια ματαιοδοξία που παραμένει ακάλυπτη.Μπορεί μια υπαρξιακή πληγή που σκότωσε και τον Καμύ.Μ΄πορεί και η προδομένη επανάσταση που μπήκε στο πετσί μας.Μπορεί κι η Ρόζα Λούξεμπουργκ που δεν της έμοιασα.Μπορεί οι καιροί που δε μας χρειαστήκανε.Μπορεί η ιστορία που μας ξέβρασε άγονα.Μπορεί κι η μάνα μου που μου είπε πως έχω χρέος να γελάω και ν' αντέχω.Μπορεί οι ψεύτρες μέρες μας.Μπορεί οι φτωχές καρδιές μας.Μπορεί...

Μπορεί κι αυτή η Άνοιξη που θα ανθίσει τσάμπα...

Κι εγώ σου λέω:βασιλικό πολτό να πάρεις,πολυβιταμίνες!Και να πετάξεις τ' άχρηστα!Να μη φοβάσαι το κενό που θα σ' αφήσουνε.Γιατί εκείνα είναι το κενό!Και σε τρελαίνει.Ή σε κουράζει."