Πατούσε μηχανικά το κουμπί.Οι τίτλοι περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο."Forgotten Hopes",Sunken Soldiers Ball","What's The Reason?","You Promised Me A Symphony". Δε μπορούσε ν' αποφασίσει τι ήθελε να ακούσει.

Δεν ήθελε να αναπολεί τα παλιά.Ούτε να αναρωτιέται για το τώρα.Και τα μελλούμενα τα φοβόταν.Φοβόταν να ονειρευτεί.Γιατί "η ευθύνη ξεκινάει απ' το όνειρο".Και δυστυχώς ήταν υπερβολική στο θέμα της υπευθυνότητας.

Συνέχισε να πατά το κουμπί με μανία και εκνευρισμό.Κανένα τραγούδι δεν ταίριαζε στη στιγμή αυτή.Δεν ήξερε τι ήθελε,για τι και γιατί αγωνιζόταν!Δεν έβρισκε κανένα νόημα σ' ό,τι έκανε και γι' αυτό συνέχισε να πατάει το κουμπί.

Το πρόβλημα είναι ότι είτε πατάω ασταμάτητα το κουμπί,είτε κολλάω σ' ένα τραγούδι για καιρό.Δε βγάζεις άκρη!Μια σε απασχολεί το ένα,μια το άλλο,άλλοτε πάλι δε σε νοιάζει τίποτε...

Τι κάθομαι και γράφω 12 η ώρα τα μεσάνυχτα?Μη με παρεξηγείτε...Οι παρενέργειες των πανελλαδικών βλέπετε...