Οι επιλογές μου για σήμερα ήταν να γράψω τα καταθλιπτικά μου ερωτώμενη για ακόμη μία φορά για ποιο λόγο ερωτευόμαστε χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση ή γιατί η ελπίδα μας εξαπατά ή γιατί δε μπορούμε να έχουμε αυτά που θέλουμε, ενώ άλλοι έχουν πολύ περισσότερα απ' όσα θέλουν, ή να γράψω κάτι πιο ευχάριστο.Κι επειδή δεν είναι η ψυχολογία μου ιδανική για να γράψω κείμενα χαράς και αισιοδοξίας,(και τι φταίτε κι εσείς ν' ακούτε τις δικές μου τις βλακείες?), προτίμησα την εύκολη λύση:το youtube!

Πρόσφατα είδα την Παναγία των Παρισίων και θυμήθηκα τα νιάτα μου!Βλέπετε, την ταινία την είχα πρωτοδεί το 1996 όταν ακόμη ήμουν 3 χρονών και σε 4 μέρες γίνομαι 18 και αν και το περίμενα πώς και πώς,πλέον δε με ενθουσιάζει.Αντιθέτως, με φοβίζει.Νιώθω ότι μεγάλωσα πολύ και ότι πλέον ό,τι ζήσαμε,ζήσαμε!Το ξέρω,είμαι ακόμη μικρή και έχω καιρό μπροστά μου!Απλά είναι μια μεγάλη αλλαγή που πρόκειται να συμβεί στη ζωή μου και δε ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω!

Επανέρχομαι στο θέμα!Τι καταπληκτική ταινία!Τώρα καταλαβαίνω γιατί μ' άρεσε τόσο πολύ!Ειδικά με τα τραγούδια έχω συγκλονιστεί!

Ακούτε τον υπέροχο συμφωνικό ήχο?Τα σημεία που ακούγεται η χορωδία νομίζω είναι εκπληκτικά!

Και η παρακάτω μπαλάντα νομίζω ότι είναι πολύ γλυκιά!

What makes a monster and what makes a man...

Στην αυλή των θαυμάτων...

Και κάτι πιο ευχάριστο...