Ένεκα αυπνίας ένα αγαπημένο τραγούδι.

Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πως μ' αγαπάς δεν είπες.
Το 'χω παράπονο μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθαινε το σώμα μου.

Δε θέλω, φως μου, κόσμο
στα χείλη μου έχω δυόσμο.
Το 'χω παράπονο πάρε μου, ζήτα μου
της λησμονιάς σαϊτα μου.

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
του φεγγαριού τη λάμα.
Παρ' τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου.

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
με ποιό κρασί μεθάει τα μάτια του, πες.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Αυτό το τραγούδι συνήθως με κάνει να κλαίω. Κάτι οι στίχοι κάτι η Ελευθερία που το αποθεώνει δεν μπορώ να κρατηθώ.Καλή σας νύχτα.Ελπίζω να κλείσω μάτι απόψε.....