Δεν θέλω να φύγεις.

Γιατί φεύγοντας λέω αντίο στην εποχή όπου οι αποφάσεις ήταν εύκολες, στις μέρες που μαζί μεγαλώσαμε και μαζί αλλάξαμε. Τα μάτια και τα χαμόγελα δεν μπορούν να γίνουν ψεύτικα ανάμεσα μας γιατί μετά από δέκα χρόνια θα είναι γραφικό να σε γελάσω.

Δεν θέλω να φύγεις και να μετρώ τους φίλους μου στα δάχτυλα και να ψάχνω καινούρια πρόσωπα, γιατί λίγοι χαμογελούν τόσο αβίαστα σαν εσένα ή έχουν τις δικές σου απορίες για τη ζωή όπως το κόκκινο λάχανο που πάντα μου φτιάχνουν το κέφι όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Δεν θέλω να φύγεις γιατί με φέρνεις ένα βήμα πιο κοντά στο “μίζερος ή μετανάστης” και φοβάμαι να διαλέξω κι εγώ το δεύτερο και είμαι κοντά στο πρώτο και προσπαθώ να βρω μια γαμημένη λύση που δεν θα χρειάζεται να κάνουμε αεροπορικά ταξίδια να πιούμε έναν κωλοκαφέ.

Δεν θέλω να φύγεις γιατί ξέρω ότι πλησιάζει και η δική μου ώρα που θα πρέπει να πάρω μια απόφαση για τα αόρατα δεσμά που με πνίγουν και είναι δύσκολη αυτή η απόφαση, το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.

Δεν θέλω να φύγεις ρε γαμώτο γιατί δέκα χρόνια τώρα σε συνήθισα. Και μου τη δίνει αυτήν η κωλοκατάσταση που με αναγκάζει να προσπαθώ κάθε μέρα πιο πολύ για να επιβιώσω και σιγά σιγά σαν τα ποντίκια εγκαταλείπουν όλοι το πλοίο που μπάζει νερά.

Δεν θέλω να φύγεις γιατί ξέρω ότι κι εσύ δεν θες να φύγεις και έκανες κάποτε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις με μένα άσχετα αν σήμερα μου λες άνοιξε τα φτερά σου.

Δεν θέλω να φύγεις γιατί και τα δικά σου μάτια βούρκωσαν όταν αναρωτήθηκες πότε θα με ξαναδείς και μου ευχήθηκαμε να μας παει η ζωή καλύτερα στο εξής. Το ξέρουμε ότι δεν το βάζουμε κάτω εμείς, αλλά παρόλα αυτά δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ξεσπάσω σε κλάματα όταν κλείνεις την πόρτα του αυτοκινήτου γιατί όταν γνωριστήκαμε πιστεύαμε ότι τα πράγματα θα ήταν στρωμένα πια σήμερα.

Όμως αυτά είναι παιδικά πράγματα κι εμείς δεν είμαστε πια κοριτσάκια που ενηλικιώνονται και δεν κλαίμε για χαζά γιατί μεγαλώσαμε και έχουμε τις δικές μας αποφάσεις και αποφασίζουμε τη μια μέρα να ζήσουμε Θεσσαλονίκη, την άλλη Γερμανία, την άλλη Γαλλία ή όπου μας πάει η τύχη μας που κυνηγάμε. Για αυτό σου δίνω ένα φιλί και μια αγκαλιά τόσο σφιχτή όσο μας επιτρέπει ο καύσωνας και δεν χρειάζεται να σου πω τίποτε άλλο.

Αύριο θα πάω να την αράξω σε μια παραλία της Χαλκιδικής, σήμερα όμως μπορώ να είμαι στενοχωρημένη για τη ζωή μας, για όλους εμάς που σκορπίζουμε από εδώ κι από εκεί, για τη μαμά μας που μαθαίνει skype για να μιλάει μαζί μας εκεί στα ξένα, για τη ζωή που αφήνουμε πίσω, για τις αποφάσεις που αλλάζουν τις ζωές μας, όχι γιατί το επιλέγουμε αλλά γιατί αναγκαζόμαστε. Γιατί κανείς δεν μου είπε ότι μεγαλώνοντας οι φίλοι μου θα φεύγαν έξω για ένα καλύτερο αύριο το οποίο μοιάζει ουτοπία πια.

Είμαστε όλοι μετανάστες, όπως λέει και ο φίλος μου ο zoumpis από τη Μαδρίτη, είτε σε μια καλύτερη Ελλάδα στα όνειρά μας, είτε στο παρελθόν μας, είτε στο εξωτερικό. Κανείς δεν μένει πια στο άσχημο παρόν.