Ακούω το ξυπνητήρι 
"I'm just a little bit caught in the middle
Life is a maze and love is a riddle
I don't know where to go I can't do it alone I've tried
And I don't know why..."
Το κλείνω. Θέλω να χουζουρέψω και να το αφήσω να χτυπάει για άλλες τρεις- τέσσερις φορές, αλλά.... έχω δουλειές.
Κάνω καφέ.
Δεν ξέρω αν θέλω να καθήσω στο μπαλκόνι ή να ξαπλώσω στον καναπέ. Καλύτερα στο μπαλκόνι. Στον δερμάτινο καναπέ μπορεί να με πάρει ο ύπνος. Έχει ωραία δροσούλα το πρωί στο μπαλκόνι. Θα ξυπνήσω και πιο γρήγορα. Ένα τσιγάρο και ξεκινάω δουλειές. Θα έρθει η μανούλα σήμερα. Έχω να την δω ένα μήνα περίπου και δεν θέλω να το βρει άνω κάτω. Θα μαγειρέψω κιόλας! Σιγά μην την στείλω στην κουζίνα με το καλημέρα σας. Να μην κάνω κι ένα κεκάκι, έτσι για το καλό; Θα κάνω!
Α! Να ποτίσω και τα λουλούδια! Ο χρυσάνθεμος μου πάει... τον έκλαψα χθες.
Αφού έχουν γίνει όλα, ντίνομαι, στολίζομαι και πάω θέατρο να οργανώσουμε τα της παραστασης.
Ξανά καφεδάκι. Δυο-τρία τσιγάρα μέχρι να μαζευτούμε, να πούμε τα νέα μας. Και μετά στο ψητό... από τη στιγμή που το έργο ξεκινάει από του φουαγιέ, θα πρέπει να διαμορφωθεί σαν Τρουφοχώρι. Τι θα μπει, που; Τα υπάρχοντα "διακοσμητικά" πως θα καλυφθούν; Το δημιουργικό της αφίσας που το πας;
Κι εκεί που μιλάμε για το δημιουργικό και λέμε και λέμε και λέμε... ειπώνεται η άποψη πως ο τίτλος (Μαγική απειλή στο Τρουφοχώρι) είναι "λάθος". Πως δεν είναι καλό τα μικρά παιδάκια να μαθαίνουν τι είναι η απειλή. Πως ένα γονιός που θέλει να μεγαλώσει σωστά το παιδί του, δεν θα το έφερνε σε μία παιδική παράσταση με αυτό τον τίτλο.
Σάστισα.
Πιστεύω γενικότερα ότι τα παιδιά είναι καλό να γνωρίζουν. Ο τρόπος με τον οποίο θα δώσεις στο παιδί να καταλάβει, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την λέξη. Νομίζω πως ένα παιδάκι, θα κοιτάξει την εικόνα της αφίσας. Και ένας γονιός, το σύνολο. 
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, άρχισα να θυμάμαι τα παραμύθια που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρή. Νορμάλ... η Τοσοδούλα, τα κατσικάκια, η σταχτοπούτα, η χηνοβοσκού κλπ κλπ. Πάντα υπήρχε ένας κακός. Έπειτα θυμίθηκα τα παραμύθια που μου έλεγε η γιαγιά μου... εκεί, ένας ήταν ο καλός!
Μηνύματα; Άπειρα!
Χαρούμενα; Καθόλου!
Παρ' όλα αυτά ήταν διαφορετικά. Γι' αυτό και τα θυμαμαι ακόμα.
Αν με επηρέασαν; Δεν νομίζω. Όχι αρνητικά τουλάχιστον.
Και όλες αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν από τη λέξη "απειλή" στον τίτλο. Ίσως να είμαι εγώ η παράλογη, επειδή δεν μπορώ να έχω αντικειμενική άποψη πάνω σ' αυτό.
Γι' αυτό και ζητώ βοήθεια!
Όσοι-ες έχετε παιδάκια- και όσοι-ες δεν έχετε, αν είχατε- θα σας έκανε τόσο κακή εντύπωση η αυτή η λέξη;

Υ.Γ.: Η μανούλα μου ήρθε! Όταν γύρισα σπίτι ήταν ήδη εκεί  και την έπεισα να μείνε και λίγο παραπάνω!