Ξέρεις τι με ενοχλεί;
Που θα βρεθούμε όλοι μαζί κάτω στις 9 κι εγώ δεν έχω κάτι να κάνω νωρίτερα και δεν μπορώ να σε πάρω να πάμε για καφέ.
Και δεν με ενοχλεί απλά, μου γυρνάνε τα μυαλά.
Γιατί δεν σε χόρτασα. Γιατί τα άφησες όλα για το τέλος και στο τέλος δεν είχες χρόνο για τίποτα. Γιατί ακόμα κι όταν μιλούσαμε, εσύ ήσουν αλλού. Όχι επίτηδες. Ήταν απόλυτα λογικό. Ετοιμαζόσουν να πας να ζήσεις αλλού. Να ξεκινήσεις από την αρχή. Να φτιάξεις τη ζωή σου από το μηδέν. Και εγώ θα έπρεπε να σε στηρίζω και να χαίρομαι, αλλά είμαι εγωΐστρια και σε θέλω μαζί μου. Και με πειράζει που φεύγεις και έχεις σχεδιάσει μια ζωή χωρίς εμένα, ενώ εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ τη δική μου ζωή χωρίς την παρουσία σου.
Αλλιώς τα είχα όλα στο μυαλό μου! Εκείνο το βράδυ που μας ακύρωσες, ήταν η αρχή του τέλους. Το ήξερα... γι αυτό σου μίλησα έτσι. Από τότε προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ, για να μην στεναχωρεθώ τόσο. Να είναι πιο υποφερτός ο αποχωρισμός... αμ δε! Όταν σε δένουν με τον άλλον 15-16 χρόνια... δεν υπάρχει τίποτα που να το κάνει πιο εύκολο.
Κι επειδή όλα είναι θέμα συνήθειας, θα πρέπει να συνηθίσω να ζω χωρίς εσένα. Αλλά με ενοχλεί, ξέρεις, το ότι εσένα δεν θα σου είναι τόσο δύσκολο το να συνηθίσεις σε μία καινούρια ζωή (πηγαίνεις με τόσο ενθρουσιασμό, που μου 'ρχεται να σε χτυπήσω), ενώ εγώ θα πρέπει απλά να σε βγάλω από την καθημερηνότητα μου. Είναι άσχημο ξέρεις... προσπαθούσα να δείχνω ότι δεν με λυπεί για να μην σε στεναχωρήσω, γι αυτό μου 'βγαιναν κακίες.
Το παράπονο μου βγήκε την τελευταία μέρα. Τότε συνειδητοποίησα ότι όλα τελειώνουν. Την μέρα που πετούσες, έφυγα κι εγώ.. Για να μην είναι τόσο αισθητή η απουσία σου.
Ακόμα δεν θέλω να ξέρω τίποτα για τη ζωή σου εκεί. Με νοιάζει μόνο αν είσαι καλά. Τίποτα άλλο για την ώρα. Δεν μπορώ να χαρώ με την χαρά σου. Λάθος μου, αλλά δεν μπορώ. Δεν θέλω να σου πω ψέμματα. Να ξέρεις ότι σ' αγαπώ πάρα πολύ κι ας είσαι βλαμμένο και ταυτόχρονα σε μισώ που έφυγες και με άφησες.
Αυτά
Γεια σου τώρα.