με αφορμή το εργάκι που είδα χτές. "ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ" Από τις πιο ωραίες ταινίες που σε προβληματίζουν.Έχει πολλά στοιχεία που ναι μεν είναι λίγο σαν παραμυθάκι αλλά έχουν μια βάση. Ωραία μουσική, τοπία και είναι και πολύ τρυφερή! Δεν είναι αληθινό το γεγονός ότι μερικές φορές η αγάπη βρίσκεται μπροστά μας και δεν τη βλέπουμε?Γιατί κοιτάμε σε άλλη κατεύθυνση?Στη λάθος κατεύθυνση?Κάποτε το ένιωσα κι αυτό.Κι ας μην έχω ζήσει και τόσα πολλά στα 28 μου τα θυμάμαι που και που για παραδειγματισμό. Δεν είναι αληθινό ότι λάμπουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι? Ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται. Δέν είναι αλήθεια ότι όλοι θέλουμε αγάπη και ανθρώπους που μας αγαπάνε γύρω μας?Δεν είναι αληθινό ότι η αγάπη πρέπει να είναι άνευ όρων?

Χμ γι αυτό το τελευταίο έχω αναρωτηθεί και δεν μπορώ να βγάλω απόφαση. Όταν αγαπάς κάποιον δεν ζητάς ανταλλάγματα.Δε ζητάς τίποτα, απολύτως τίποτα.Ισως μόνο το να σε αγαπάει κι ο άλλος.Άρα να ένας όρος..... Η αλήθεια είναι ότι λειτουργώ με τέστ.

Δεν με συγκινεί στην ταινία το ότι οι ήρωες της ταινίας γίνανε βασιλιάδες, ούτε το ότι έγιναν αστέρια κι έζησαν στον ουρανό στην αιωνιότητα. Τι θα πει αιωνιότητα εξάλλου?Όταν νιώθεις ότι αγαπάς είσαι πλούσιος. Κι ακόμα πιο πλούσιος αν έχεις κοντά σου αυτά που αγαπάς. Τι να την κάνεις την αιωνιότητα ή τους θρόνους αν είσαι μόνος και κενός σαν την χαζοβιόλα την Βικτόρια?

Όλα αυτά είναι αλήθεια λίγο ή πολύ. Χαζά, γλυκά, τρυφερά, όπως και να τα χαρακτηρίσεις είναι αλήθεια και όλα αντιμετωπίζονται αρκεί να ξέρεις την αλήθεια.