«Ουδαμού γαρ κινούνται κινούνται

Μουσικής τρόποι , άνευ

Πολιτικών νόμων

Των μεγίστων…» ΠΛΑΤΩΝ ΠΟΛΙΤ. Δ΄ 4240

(Πουθενά δεν μεταβάλλονται οι τρόποι της μουσικής χωρίς ταυτοχρόνως να μετακινηθούν οι μεγαλύτεροι πολιτικοί νόμοι…)

Η δημιουργία είναι κραδασμός , ο κραδασμός είναι ήχος κι ο ήχος έν τη συνθέσει του, είναι μουσική.

Η δημιουργία στο σύνολό της είναι ΜΟΥΣΙΚΗ.

Η ζωή μας , είναι μουσική. Περιέχουμε τον ήχο (κραδασμό) στο κύτταρό μας, πρίν ακόμη συλληφθούμε, πρίν ακόμη γεννηθούμε.

Η ποιότητα της μουσικής που περιέχουμε., είναι ακριβώς ανάλογη, με την ποιότητα των αισθημάτων μας, γι αυτό τον λόγο, είμαστε υπεύθυνοι, κατά μιαν έννοια, για την ποιότητα της «Παγκόσμιας μουσικής» της Αρμονίας.

Η Δημιουργία , είναι κίνησις, ήχος, κραδασμός…

Όλα ρέουν και ό,τι ρέει κινείται και ότι κινείται πάλλεται και ό,τι πάλλεται ποιεί ήχο και χορό.

Ες αεί δονούμενοι κι εμείς , αιώνιοι χορευτές, υπήρχαμε και θα υπάρχουμε εις το διηνεκές.

Ότι μας περιβάλλει, ορατόν και αόρατον, υπόκειται σε κίνηση και ότι κινείται πάλλεται και ότι πάλλεται χορεύει και τραγουδά, υπακούοντας στον «θεικό» (συμπαντικό) νόμο.

Η μουσική για τους αρχαίους Έλληνες , είχς ευρύτερη έννοια: αποτελούσε αδιάσπαστη ενότητα λόγου , ήχου και κίνησης και χαρακτήριζε την ζωή τους, σε όλες τις εκδηλώσεις τους.

Το ήθος , κύριο χαρακτηριστικό και νόμος απαράβατος, όριζε και εν πολλοίς καθόριζε τις πράξεις και τους λογισμούς τους.

Η έννοια του ήθους , ταυτόσημη με το μέτρον και το θεμιτόν, που για τους Έλληνες, απέρρεαν από την τάξη του Σύμπαντος , ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τη μουσική τους έκφραση.

«Η μουσική είναι η εικόνα της ουράνιας Αρμονίας»

(ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ