Αέρας σφυρίζει μέσα απο γρίλιες. Άλλες φορές νωχελικός άλλες φορές απαλός.
Μερικά σχοίνα σε κάποιο θάμνο απο διπλανό έρημο χωράφι κάνουν ένα συμφωνικό
φουρφουρισμα. Τα άσπρα πλακάκια με μικρά γυαλιστερά τετραγωνάκια φέρνουν μια
αντίθεση με την μπόλικη ξανθιά άμμο που έφεραν σαν λάφυρο τα πόδια μας.
Τζιτζίκια δεν ακούγονται πιά. Είναι ο καιρός τέτοιος. Πιό ψυχρός.
Μια μοναξιά φέρνει και το καράβι καθημερινά έρχεται και φεύγει άδειο.
Μόνο ένα φορτηγό κατεβαίνει. Εφημερίδες γάλατα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Κοιτάζω τα γυμνά μου πόδια με την άμμο και θυμάμαι την παγωμένη υφή της.
Το πιό παγωμένο και αφρισμένο νερό που συνέχεια ρίχνει τα λευκά του δίχτυα
να πιάσει κάτι στις άκρες τις ακτής. Τα απο κάτω δωμάτια άδεια. Τί και αν
εχω θέα. Ένα μακρινό εξοχικό με τα ίδια κυκλαδίτικα χρώματα μοιράζεται
τον πιό σκοτεινιασμένο ορίζοντα με τα σύννεφα και τους ταξιδευτές αέρηδες.
Κάθομαι στην καρέκλα του μπαλκονιού με το μικρό τραπεζάκι. Τα πατζούρια
παρόλη την μπλέ μπογιά τους έχουν μικρά σκασίματα πλέον απο τον καιρό.
Θέλουν ξαναβάψιμο. Μετά τις βροχές. Το ίδιο θα θέλουν και του απέναντι.
Παγώνω ακόμα και με μακρυμάνικο. Ποιός αντέχει εδώ έξω; Μήπως παραγκρινιάζω;
Μήπως γερνάω; Όταν ήμουν νεότερος όλο και κάτι θα έκανα και δεν θα ασχολιόμουν
με τον καιρό και τα δέντρα και τα σκασίματα απο τα πατζούρια. Όλο και κάτι θα
έκανα. Έπαιρνα το ποδήλατο και κατέβαινα στην πλατεία. Και όλοι με κοιτάζαν
σαν να ήρθε το αξιοθέατο του χωριού. Δέν ήμουν όμως. Έσπαγα την δική τους
βαρεμάρα. Την δική τους μονοτονία. Και αυτή θα είχε και κάποια αναρώτηση
όπως αν θα βαψω τα μπλέ πατζούρια ξανά. Άνοιξε ένα φώς στου απέναντι.
Ανοίξαν τα μπλέ πατζούρια του. Μιά κοπέλα με άσπρο φόρεμα βγήκε στο μπαλκόνι.
Μαύρα μακριά μαλλιά. Μύρισε τον αέρα. Έριξε μια γρήγορη ματιά στην θέα.
Έτριψε τα μπράτσα της με τα χέρια της. Κρύωσε και μπήκε μέσα κλείνωντας πίσω
της τα μπλέ παλιά πατζούρια αφήνωντας πλέον το φώς να ξεμυτίζει απο τις
γρίλιες του μωβοσκόταδου σούρουπου με τους τρελούς αέρηδες. Η μοναξιά σταμάτησε.
Σαν τους γέρους της πλατείας έχω και γώ το δικό μου αξιοθέατο. Τώρα το βλέμμα
μου είναι καρφωμένο έξω απο το κλειστό τζάμι με τους αέρηδες που γρυλίζουν.
Οι τυχαίες σκέψεις δεν καταφέρνουν να ξεκολήσουν το βλέμμα μου ή την προσοχή
μου. Κάνουν μεγάλη ζημιά τελικά αυτά τα μπλέ παλιά πατζούρια.