Όποιος γελάει με τον φόβο των άλλων είναι ένας ανθρωπογενής ρύπος.

Στα μάτια του κατοικεί  ένας δεσμός αόρατος , με τα ίδια τα δαιμόνιά του.

Είναι ένας χειρώνακτας που με την ύλη έχει φτιάξει ερωτικό δεσμό και κατοικεί στο   πλουσιότατο πορνείο της. Έτσι ο ίδιος μεταπλάθεται σε ένα  καλά κρυμμένο τρόμο που δεν θα γνωρίσει την λυρική τέχνη της χαράς.  Κάθε τρόμος αληθής κρατάει πάντοτε κρυμμένη μία όψη νύχτας ψυχρής.  Γιατί ο φόβος, από τη νύχτα μας έμαθαν ότι  έρχεται. Έτσι  μέσα της  όλοι μας εκστομίσαμε πολλές φορές ονόματα δαιμόνων με το δικό μας πρόσωπο..

Ο τρόμος δεν ανταλλάσει επιθυμίες.  Περάσματα ανοίγει από τους παιδικούς φόβους μας στην μονιμότητα μιας τροχιάς που πάντα καταλήγει σε αυτόν. Πρέπει  να βυθιζόμαστε  μέσα στην σκέψη του, μας διατάζει καθημερινά από όλες τις πλευρές. Επιβάλει να βουτάμε στο ιχθυοτροφείο των φόβων που μας ψηλαφούν από τα κοινωνικά χέρια.. Αλλά και όταν είναι καταχωνιασμένοι οι φόβοι κάποτε λαμβάνουν υπόσταση. Γίνονται ένα με την σάρκα μας , θερμότητα που αφυδατώνει το δέρμα, ρυτίδες πόνου που χορεύουν σε πρόσωπα χαράζοντας το χάρτη της δύσκολης ζωής.

Όλοι είμαστε συλλέκτες ,  ανοικτοί προσφερόμενοι στη καταπόντιση στο ιχθυοτροφείο που τους αναπαράγει. Επιβραδύνσεις αργής κολύμβησης κάνουμε γυρνώντας τους την πλάτη.

Χρειάζεται τεράστια δουλειά , αυστηρή μέθοδος και έρευνα στην λεπτομέρεια των σχέσεών μας για να δούμε την πηγή του τρόμου.  Να τον δεχτούμε , να περπατήσουμε στις ρωγμές των φόβων μας, να αναζητήσουμε την λυρική τέχνη της χαράς, βαδίζοντας χέρι με χέρι μαζί του.

Το συντακτικό της πορείας μας απαιτεί την ανατομία μας.