Επανάσταση ή εξέλιξη;

Η άνοιξη της ανυπότακτης ποίησης ανθίζει και όταν η πόρτα είναι σαπισμένη.

Η επανάσταση σε ένα σύστημα σκουριασμένο, ακίνητο, σε μια κοινωνία που οδηγείται προς το χάος, είναι αναπόφευκτη.

Η ανθρώπινη εξέλιξη μας διδάσκει πως αυτοί που κινούν τα νήματα γίνονται κάποτε αδύναμοι. Οι ανυπότακτες φωνές και η επανάσταση οδηγούν την αλλαγή. Μερικές φορές έχουμε την βεβαιότητα πως η αλλαγή είναι θετική. Άλλες φορές ο ενθουσιασμός δεν κρατά πολύ, δίνει τη θέση του στη διάψευση και το φόβο. Είναι προτιμότερο να προσπαθείς να σπρώξεις την πέτρα για να ελευθερώσεις το άνοιγμα του τάφου.

Ο Αιζαια Μπέρλιν, ο μεγάλος αυτός ποιητής που έκανε συντροφιά σε ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα, ανακαλύπτει έκπληκτος, ότι αυτό που ακούγεται από τον τάφο δεν είναι επαναστατικές φωνές, πολεμικές κραυγές ή στρατιωτικά εμβατήρια, αλλά ρομαντικά ποιήματα και γλυκιά μουσική. Ο Μπερλίν δεν ήταν αισιόδοξος άνθρωπος -κάποτε μάλιστα είχε εκφράσει την ανακούφισή του που θα πέθαινε νωρίς- ήταν όμως ποιητής.

Η ποίηση σαν μια ειρηνευτική συμφωνία μεταπλάθεται σε μια υπόσχεση άφιξης, μια υπόσχεση συμβίωσης της ελπίδας και του ουτοπικού ονείρου.

 Με χρώματα, μουσική και ποίηση ανατέλλει η ανθρώπινη ψυχή. Μέσα από την μαύρη απελπισία και από την υπερβολική αισιοδοξία περιγράφει ο ποιητικός λόγος τα τοπία της ανθρώπινης ψυχής.

Το ανθρώπινο ον μέσα στην πολυπλοκότητα των σχέσεων που έχει δημιουργήσει και αναιρεί την λογική, μπορεί τάχα να δεχθεί να γίνει, στο όνομα της τεχνολογικής προόδου μια αποδοτική πρώτη ύλη;

Η ποίηση, η ιερή μανία, αποτελεί την διαχρονική σταθερά, την άμυνα και την επίθεση στα ορμέμφυτά μας, που μας καθιστούν τα τερατόμορφα ζώα του πλανήτη γη.