Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε πριν 10 χρόνια.

Τα πράγματα παραμένουν ίδια και το δωρεάν ταξίδι της γης  γύρω από τον ήλιο συνεχίζεται σταθερά...

ΕΙΧΑΤΕ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓKΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ. ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ ΚΑΤ΄ ΑΡΧΗΝ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ;



-Από την εποχή που είμαστε στο Γυμνάσιο, «έβραζε» η παρέα μας και κάτι απροσδιόριστο είχε αρχίσει να παίρνει μορφή. Το σίγουρο ήταν οτι κάτι θά κάναμε: ή αθλητική ομάδα η θα χαρτογραφούσαμε τον πυθμένα του Κορινθιακού ή θα γινόμαστε ακόμη και μπαλαρίνες! Πάντως κάτι! Για να καταλάβαιτε όμως το κλίμα της εποχής μας μιας και φαντάζει για σας, σαν λίγο μετά την νεολιθική, πρέπει να σας μεταφέρω το γενικό κλίμα της ευρύτερης κοινωνίας που φυσικά ήταν τελέιως διαφορετικό απο αυτό που ζείτε, ως έφηβοι, σήμερα.

Όταν είμαστε στην ηλικία σας-τη δεκαετία του ’70 – υπήρχε ακόμη το «μούδιασμα» της δικτατορίας και του συντηριτικού κλίματος που καθοδηγούσε ακόμα και τα μουσικά ακούσματα. Δυστηχώς η Ελληνική μουσική, κυρίως η παραδοσιακή, είχε ταυτιστεί με τις επιταγές των κοινωνικών στεγανών που επέβαλε η πολιτική κατάσταση στο τόπο μας και έτσι για μάς τους εφηβους είχε συνδιαστεί με το φολκλορικό «κίτς» των πανηγυριών. Οι αναζητήσεις μας στρέφονταν στην «απαγορευμένη παγκόσμια σκηνή», στα νεανικά κινήματα που ήταν ενάντια στην ψευτο-ηθική και μας έδιναν μια αισιοδοξία για δίκαιη αλλαγή στον κόσμο. Υπήρχε ένα παγκόσμιο μουσικό κίνημα εξίσου σαρωτικό και δημιουργικό με την έκρηξη της μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του ’60 απ’ όπου ξεπήδησαν οι πιό ενδιαφέρουσες και πρωτοποριακές ιδέες τόσο στη μουσική όσο και στον πολιτισμό γενικά. Στο Ξυλόκαστρο είχε δημιουργηθεί ένα «μουσικό καζάνι» που έβραζε με ανήσυχους νέους όπως ο Βλάσης Μπονάτσος, ο Παύλος Βακατάτσης ο Νίκος Δόϊκας και οι αδελφοί Σπυρόπουλοι (Σπυριδούλα) o J. VAVOYRAS και ο Ζωρζ Πιλαλί αργότερα.

Γενικά η νεολαία είχε σαν «χρυσή βίβλο» την εργασία της Μαργκαρετ Μίντ για την «μη βία» στην κοινωνία. Τη δεκαετία του ’50 η μεγάλη ανθρωπολόγος είχε βρεί το μυστικό σε μια φυλή στις νήσους ΦΕΡΟΑ. Η ελευθερία στους νέους της φυλής , κυρίως η σεξουαλική , είχε δημιουργήσει μια κοινωνία με μηδενική εγκληματικότητα, ευτυχισμένη, που φάνταζε σαν ουτοπία ΚΑΝΤΕ ΕΡΩΤΑ ΟΧΙ ΠΟΛΕΜΟ! Ετσι εμφανίστηκε το σύνθημα που ξεσήκωσε 500.000 νέους το 1969 στο φεστιβάλ του WOODSTOCK όπου όλοι, μαζί με τα είδωλα της εποχής, όπως τους RICHIE HAVENS, KARLOS SANTANA, JOE COCKER, JIMI HENTRIX, TEN YEARS AFTER, WHO,JANIS JORLIN και πολλούς άλλους, είπαν το πρώτο μεγάλο ηχηρό ΟΧΙ στο πόλεμο. Αυτοι οι « γραφικοί» χίπις άλλαξαν εντελώς την αντιμετώπιση του κόσμου απέναντι στη μουσική. Αυτό το γενικό κλίμα σε συνάρτηση με μερικούς «φωτισμένους» δασκάλους που μας άνοιγαν τα μάτια και μας ωθούσαν να ανοίξουμε τα φτερά μας, μας επηρέασε, μας φόρτισε και μας ώθησε να ψάξουμε και σε άλλους δρόμους, προσωπικούς ίσως και πιό μοναχικούς. Σίγουρα τους χρωστάμε πολλά.

Η μουσική ιστορία μας λοιπόν, ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του ΄70. Τότε που η DISCO κυριαρχούσε με τον Ιλουστρασιόν – ψεύτικο κόσμο της και που το PUNK προσπαθούσε άκομψα να βάλει παραμάνες στα μάτια της εξουσίας. Εκείνη την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κια γόνιμη εποχή των ακραίων μουσικών αντιθέσεων γεννήθηκαν και οι ΜΟLES! Μιά παρέα , μια τελείως συλλογική υπόθεση, που είχε ως πρώτη και απαρέγκλιτη αρχή: « Κάηκες αν ακούσεις λιγότερους απο 5 δίσκους την εβδομάδα και δεν παρουσιάσεις στη παρέα τις ανακαλύψεις σου!! Ετσι ξεκολήσαμε το αυτί μας απο τις νυσταλέες μπάντες και τα ΠΟΠ-τραγούδια του σωρού κια συνηθίσαμε να μας αντιμετωπίζουν στα «δισκάδικα» σαν εξωγήϊνους! – Μήπως έχετε ΤΟΜ WAITS ; _ ΟΟΧΙ ! έχουμε όμως Φλωρινιώτη...

Ολη η τάξη στην Α΄ Λυκείου με έρανο και με το προσωπικό χαρτζηλίκι βοήθησε να αγοράσουμε το ακριβό όργανο: DRUMS! Ετσι αρχίσαμε να παράγουμε την δική μας μουσική πάντα με εκκίνηση την δυναμική της ομάδας. Η μουσική για μάς ήταν κάτι απλό, γεμάτο ενέργεια, λίγο ταλέντο κια πολλή όρεξη. Hey, ho, let´s go…! Εβγαινε δηλαδή στην επιφάνεια αυτό που λέμε, να παίζεις μουσική με την ψυχή σου κι όχι με τις γνώσεις.

ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΩΣ ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ;

Από την αρχή το συγκρότημα είχε πυρήνα όχι μόνο τη μουσική αλλά και άλλες μορφές τέχνης ή έκφρασης, όπως ζωγραφική, ποίηση, συγκεντρώσεις κια εξερευνήσεις στην ορεινή κορινθία. Στη Γ΄Λυκείου μάλιστα εκδόθηκε και η πρώτη μαθητική εφημερίδα απο την τάξη μας, η «μαθητική φωνή» που μας ένωσε πιό δυνατά αν και προκαλέσαμε αντιδράσεις στη συντηριτική κοινωνία μας. Φοιτητές ακολουθήσαμε τις επιταγές της πυξίδας. Άλλοι στο Βορρά, άλλοι στη Δύση, άλλλοι στο εξωτερικό. Η παρέα όμως είχε γερές βάσεις και η απόσταση τελικά δέν υπήρξε εμπόδιο. Δημιουργήσαμε τα «ΜΟΛΙΚΑ» εφημερίδα που οι διαστάσεις της μάλιστα, ήταν διπλάσιες απο τις σημερινές και μέσω ταχυδρομείου επικοινωνούσαμε. Συνήθως υπήρχε συνοδευτικά και κασέτα με τραγούδια-ιδέες- αλλά και στίχους άλλοτε για σοβαρή δουλειά και άλλοτε –τις περισσότερες φορές για πειράγματα- αυτοσαρκασμό και σάτιρα για τη μουσική μας. Στα «ΜΟΛΙΚΑ» γράφαμε για τις συναυλίες που είδαμε, τις εντυπώσεις μας, τις νέες μουσικές που ανακαλύψαμε, νέα για τους φίλους, τίς συνελεύσεις στις σχολές μας, τους έρωτές μας ακόμα και για τα ζώδια μας! Η απόσταση λοιπόν λειτούργησε ώστε να εμπλουτίσουμε τα ακούσματά μας και να τα «φορέσουμε» ασυνείδητα στα κομμάτια μας. Δημιουργήσαμε αληθινές φιλίες με παιδιά που πολλά απο αυτά είναι σήμερα επαγγελματίες με ποιότητα κια ήθος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ για παράδειγμα , τις ποιητικές βραδιές με μουσική που πραγματοποιούσαμε μαζί με τον Γιώργο Καρρά που με τον Κώστα Φλωροσκούφη, τον Μιχάλη Κανατίδη και αργότερα τον Γιάννη Αγγέλακα έφτιαξαν τις ΤΡΥΠΕΣ που η ποιότητα του στίχου τους ξεχώρισε στην Ελληνική ΡΟΚ σκηνή

ΠΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΑΣ;

Εδω τα πράγματα μπλέκονται. Το περιοδικό ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ ειχε γράψει ότι παίζουμε «τηλεοπτική Lounge jazz» με στοιχεία BLUES και επιρροές από την παραδοσιακή μουσική της ώρας μας. Στο περιοδικό JAZZ/JAZZ o κριτικός κ. Φώντας Τρούσας ανάφερε ότι οι ΜΟLES κινούνται σε ένα oriental rock –funk ύφος. Εμείς θεωρούμε οτι η μουσική του αυτοσχεδιασμού, μας επιτρέπει να βγάλουμε, να διαφανούν τα βιώματα κια οι ανησυχίες, έξω απο φόρμες , στίλ και φυσικά έξω από τα σύνορα της Αμερικανικής κουλτούρας που συνήθως ταυτίζεται η μουσική των αλλοδαπών 4/4. Ετσι μπορείτε να καταλάβαιτε την εμμονή μας σε οργανικά κομμάτια με βάρος στον αυτοσχεδιασμό. Για μας, είτε παίζουμε μόνοι μας στο STUDIO, είτε μπροστά σε κοινό, ο λόγος για τον οποίο υπάρχουμε σαν ΜΟLES είναι ο ίδιος. Είμαστε δέσμιοι της νιότης μας, που μοιραία μας οδηγεί στο πόνο των BLUES αλλά και σε ρυθμούς όπως το FUNK ORIENTAL ή το ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΘΑ με την έννοια της πιό χρηστικής μουσικής που δεν αγνοεί αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αυτό πάντως που κυριαρχούσε πάντοτε ήταν το χιούμορ (MINIMA MORALIA) η παρεϊστικη ατμόσφαιρα (ΑΝΕΜΟΣ) και τα στοιχεία του πηγαίου. (ΑΙΑΣ).