Τον καιρό που δούλευα σερβιτόρος σε χλιδέ εστιατόριο υπήρχε ένας πολύ πλούσιος
πατέρας με την κακομαθημένη κορούλα του ή καλομαθημένη δεν έχω αποφασίσει ακόμα
οπου την έφερνε μαζί για φαγητό. Επειδή λοιπόν ήταν απο τους πιό πλούσιους
έκανε φυσικά ότι ήθελε. Θυμάμαι λοιπόν οτι αφού είχε αλλάξει 5 διαφορετικές
γνώμες στο πού θα κάτσουν χαλόντας τα σερβίτσια τα τραπεζομάντηλα και τα
ποτήρια μόνο και μόνο γιατί η κόρη βαρέθηκε εκεί που καθόταν, κοιτόντας
επιδεικτικά συνέχεια αλλού ρωτώντας την - βαρέθηκες εδώ καλή μου; θές να πάμε
εκεί; Κουνόντας το κεφάλι θετικά- έκανε και κάτι άλλο. Δέν έτρωγε το φαί της
το οποίο μπορεί να ήταν απο δυο πηρουνιές αστακομακαρονάδας ή χαλουμιού ή
φρέσκιας μελιτζανοσαλάτας που το υπόλοιπο θα πήγαινε στα σκουπίδια. Για να
το φάει το φαί της λοιπόν έπρεπε να της λένε συνέχεια χάπι μπέρθντεη και
να της σβήνουνε το κεράκι και μετά να χτυπάνε παλαμάκια οτι κάτι έγινε και
να χαίρονται όλοι. Και έτσι έτρωγε άλλη μια μπουκιά. Πρέπει δηλαδή αυτή η
κοπέλα σήμερα κοντά στα 13της να έχει σβήσει και 200.000 χιλιάδες γενέθλια!!!

Εγώ έσβησα μέχρι χτές 595 κεριά. Σίγουρα δεν χρειάστηκα κάποιον να μου λέει
Happy birthday για να φάω την τούρτα. Το γενέθλιο κοιτάμε ενδόμυχα ποιοί μας
θυμηθήκανε ποιοί μας θυμούνται ακόμα. Αλλα η μνήμη είναι ένα παράξενο παιχνίδι
του μυαλού πολλές φορές επιλεκτικό. Μπορεί να ξεχάσεις κάποιον που για αυτόν
ή αυτήν να είναι κάτι πολύ μεγάλο σημάδι απουσίας, ενώ απλά δεν θυμόσουν τα
γενέθλιά του. Μπορεί να συμβεί το ίδιο και για σένα. Απο την άλλη πολλοί δεν
μετράνε παρουσίες σε γενέθλια αλλα σε διάφορες άλλες σημαντικές στιγμές.
Οπότε τα γενέθλια είναι υπέροχο που σε θυμούνται αλλα αν σε θυμούνται μόνο
επειδή πρέπει να σε πάρουν να σου πούν χρόνια πολλά και δεν είναι ουσιαστική
η ευχή τότε το ιδιαίτερο και το ουσιαστικό μένει να είναι αυτό που ζείς.

Μπορώ να πώ οτι είμαι χαρούμενος που όλα μου τα τελευταία γενέθλια ήταν τόσο
διαφορετικά. Δέν θα ξεχάσω το αναμένο προφιτερόλ στις παρυφές της Πεντέλης
κοιτώντας την Αθήνα μέσα απο την καμπίνα των ταλαιπωρημένων 798 κυβικών με την
τότε κοπέλα μου ή αντίστοιχα την τούρτα ενάμισι μέτρου κοντά σε μεγάλο στάδιο,
ή Την φωτογράφιση μουσικής μπάντας στο στούντιο στον Πειραιά που συνέπεσε με τα
γενέθλια του κιθαρίστα και είχαμε παρτάκι μετά την πρόβα και έπαιξα και γώ
δυο τρία κομμάτια. Ωραίες στιγμές ακόμα και αν δεν είναι κάθε χρόνο οι ίδιοι
που μου λένε χρόνια πολλά, ακόμα και αν κάθε χρόνο είναι σταθερά λιγότεροι.

Όχι οτι εγώ δεν ξεχνάω ανθρώπους. Ξεχνάω και πολλούς. Αλλα δεν το κάνω απο
κακία. Απλά καταλαβαίνω πλέον την σημασία που έχουν στην ζωή μου. Άλλοι πάλι
που θέλω να τους θυμάμαι και τους θυμάμαι δεν θέλουν αυτοί να έχω σχέση με την
ζωή τους και αυτό φαντάζομαι συμβαίνει και αντίστοιχα με μένα και με όλους. Δέν
θέλουν όλοι όλους.

Σημασία λοιπόν τί έχει; Να σβήνεις τα κεριά και να σου λένε χάπι μπέρθντεη
με μηχανικό τρόπο; Να σε θυμούνται "φίλοι" απο το facebook και να σου λένε
χρόνια πολλά επειδή τους βγήκε το τουρτοσήμα επάνω δεξιά και θα ήταν γαϊδουριά
να μην μου πούν χρόνια πολλά; Ή να περνάω υπέροχα και μοναδικά με ανθρώπους
σπάνιους και στιγμές μοναδικές κάθε χρόνο; Confabulation? Ελπίζω όχι.