Beyond...
I may be crazy, but it keeps me from going insane..
11 Ιανουαρίου 2014, 15:53
Πικρία
Αποσπάσματα  

Το Βιτριόλι εκρινόταν από τον οργανισμό ανθρώπων που βρίσκονταν σε κατάσταση φόβου - αν και ακόμη περνούσε απαρατήρητο από τις σύγχρονες εξετάσεις φασματοσκοπίας. 
Αναγνωριζόταν ωστόσο εύκολα από την γεύση του, που δεν ήταν ούτε γλυκιά ούτε αλμυρή - αλλά πικρή.  Ο δόκτωρ Ιγκόρ - που προέβη στην ανακάλυψη αυτού του θανατηφόρου δηλητηρίου, η οποία, όμως, δεν του είχε ακόμα αναγνωριστεί - του είχε δώσει το όνομα ενός δηλητηρίου που είχαν κατά κόρον χρησιμοποιήσει στο παρελθόν αυτοκράτορες, βασιλιάδες και ερωτευμένοι κάθε λογής όταν ήθελαν να απομακρύνουν οριστικά κάποιον ενοχλητικό.

Ωραίοι καιροί εκείνοι με τους αυτοκράτορες και τους βασιλιάδες: μια εποχή στην οποία ο κόσμος ζούσε και πέθαινε ρομαντικά.  Ο δολοφόνος καλούσε το θύμα για ένα ωραίο γεύμα, ο σερβιτόρος έμπαινε με δύο ωραία κύπελλα, ένα από τα οποία είχε μέσα βιτριόλι μαζί με το ποτό.  Πόση συγκίνηση διέγειραν οι κινήσεις του θύματος: έπιανε το κύπελλο, έλεγε μερικά λόγια φιλικά ή εχθρικά, έπινε αυτό που νόμιζε ότι ήταν ένα ακόμη γευστικό ποτό, έριχνε ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη στον αμφιτρύωνα του και έπεφτε κεραυνοβολημένο στο έδαφος!

Όμως αυτό το δηλητήριο, σήμερα ακριβό και δυσεύρετο στην αγορά, αντικαταστάθηκε από πιο σίγουρες διαδικασίες εξολόθρευσης - όπως περίστροφα, βακτηρίδια κτλ.  Ο δόκτωρ Ιγκόρ, ρομαντικός από τη φύση του, ανέσυρε το σχεδόν ξεχασμένο όνομα για να βαφτίσει την ψυχική ασθένεια που είχε κατορθώσει να διαγνώσει και η ανακάλυψη της οποίας σύντομα θα τρόμαζε τον κόσμο.

Ήταν παράξενο που κανείς ποτέ δεν είχε αναφερθεί στο Βιτριόλι ως θανατηφόρα τοξική ουσία, αν και η πλειονότητα των παθόντων αναγνώριζε τη γεύση του και ονόμαζε τη διαδικασία της δηλητηρίασης "Πικρία".  Όλα τα όντα είχαν Πικρία στον οργανισμό τους - σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό -, έτσι όπως σχεδόν όλοι έχουμε το βακτηρίδιο της φυματίωσης.  Όμως οι δύο αρρώστιες εκδηλώνονται μόνο σε περίπτωση εξασθένησης του ασθενούς· στην περίπτωση της Πικρίας, ευνοϊκό έδαφος για την εμφάνιση της ασθένειας παρουσιάζεται όταν δημιουργείται ο φόβος για την αποκαλούμενη "πραγματικότητα".

Μερικοί άνθρωποι στην προσπάθεια τους να θέλουν να κατασκευάσουν έναν κόσμο στον οποίο δεν θα μπορούσε να διεισδύσει καμιά εξωτερική απειλή, αυξάνουν υπερβολικά τις άμυνες τους προς το άγνωστο - ξένους ανθρώπους, νέα μέρη, διαφορετικές εμπειρίες - και αφήνουν τον εσωτερικό τους κόσμο αφρούρητο.  Από κει αρχίζει η Πικρία να προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες.

Ο μεγάλος στόχος της Πικρίας (ο δόκτωρ Ιγκόρ προτιμούσε να την ονομάζει Βιτριόλι) ήταν η θέληση.  Οι άνθρωποι που έπεφταν θύματα της αρρώστιας έχαναν σιγά σιγά την όρεξη τους για οτιδήποτε και μέσα σε λίγα χρόνια δεν μπορούσαν να βγουν απ' τον κόσμο τους, καθώς είχαν ξοδέψει τεράστια αποθέματα ενέργειας κατασκευάζοντας ψηλά τείχη για να μεταπλάσουν την πραγματικότητα κατά την επιθυμία τους.

Με το να αποφεύγουν τις εξωτερικές επιθέσεις, είχαν ταυτόχρονα περιορίσει την εσωτερική ανάπτυξη τους.  Συνέχιζαν να πηγαίνουν στην δουλειά, να βλέπουν τηλεόραση, να παραπονιούνται για την κυκλοφορία και να κάνουν παιδιά, αλλά όλα αυτά γίνονταν μηχανικά και χωρίς μεγάλη εσωτερική συγκίνηση - γιατί στο κάτω κάτω όλα ήταν υπό έλεγχο.

Το μεγάλο πρόβλημα με τη δηλητηρίαση από Πικρία ήταν ότι και τα πάθη - μίσος, έρωτας, απελπισία, ενθουσιασμός, περιέργεια - δεν εκδηλώνονταν πια.  Μετά από λίγο καιρό, στους πικραμένους δεν απέμενε καμιά επιθυμία.  Δεν είχαν διάθεση ούτε να ζήσουν ούτε να πεθάνουν· αυτό ήταν το πρόβλημα.

Γι' αυτό οι πικραμένοι συναρπάζονταν πάντα από ήρωες και τρελούς: δε φοβούνταν ούτε τη ζωή ούτε το θάνατο.  Τόσο οι ήρωες όσο και οι τρελοί έδειχναν αδιάφοροι μπροστά στον κίνδυνο και προχωρούσαν εμπρός, αν και όλοι τους έλεγαν να μην το κάνουν.  Ο τρελός αυτοκτονούσε, ο ήρωας προσφερόταν μαρτυρική θυσία υπέρ κάποιου ευγενούς σκοπού - αλλά και οι δύο τελικά πέθαιναν και οι πικραμένοι περνούσαν πολλά μερόνυχτα σχολιάζοντας τον παραλογισμό και τη δόξα αυτών των δύο ανθρώπινων τύπων.  Ήταν η μόνη στιγμή κατά την οποία ο πικραμένος είχε την δύναμη να σκαρφαλώσει στο αμυντικό τείχος του και να ρίξει μια ματιά προς τα έξω· αλλά σύντομα τα χέρια και τα πόδια του κουράζονταν και επέστρεφε στην καθημερινότητα του.

Ο χρόνια πικραμένος παρατηρούσε την αρρώστια του μόνο μια φορά την βδομάδα: τα βράδια της Κυριακής.  Τότε, καθώς δεν είχε τη δουλειά ή τη ρουτίνα να του μετριάζει τα συμπτώματα, αισθανόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά - η ησυχία σ' αυτές τις βραδιές ήταν φοβερή, η ώρα δεν περνούσε με τίποτα και υπήρχε διάχυτος ένας συνεχής εκνευρισμός.

Όμως έφτανε η Δευτέρα και ο πικραμένος ξεχνούσε αμέσως τα συμπτώματα του - αν και βλαστημούσε που δεν είχε ποτέ καιρό για να ξεκουραστεί και διαμαρτυρόταν που περνούσαν τόσο γρήγορα τα Σαββατοκύριακα.  

Το μοναδικό μεγάλο πλεονέκτημα της αρρώστιας, από κοινωνική άποψη, ήταν ότι είχε γίνει ήδη κανόνας· επομένων ο εγκλεισμός δεν ήταν πλέον απαραίτητος - με εξαίρεση τις περιπτώσεις στις οποίες η δηλητηρίαση ήταν τόσο βαριάς μορφής, ώστε η συμπεριφορά του ασθενούς άρχιζε να επηρεάζει τους άλλους.  Όμως η πλειονότητα των πικραμένων μπορούσε να παραμένει ελεύθερη, χωρίς να αποτελεί απειλή για την κοινωνία ή τους άλλους, καθώς - εξαιτίας των ψηλών τειωχών που είχαν κατασκευάσει γύρω τους - ήταν τελείως απομονωμένοι από τον κόσμο, αν και έδιναν την εντύπωση ότι συμμετείχαν στα δρώμενά του.

Πέρα απ' την ανακάλυψη ότι υπάρχει το Βιτριόλι, ο δόκτωρ Ιγκόρ έπρεπε να αποδείξει ότι και σ' αυτή την περίπτωση ήταν δυνατή η θεραπεία.  Ήθελε να γραφτεί το όνομα του στην ιστορία της ιατρικής - αν και δεν είχε αυταπάτες όσο αφορά στις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε για να επιβάλει τις ιδέες του, καθώς οι "φυσιολογικοί" ήταν ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και ποτέ δε θα παραδέχονταν την αρρώστια τους, ενώ οι "άρρωστοι" αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη μιας πελώριας αλυσίδας ασύλων, εργαστηρίων, συνεδρίων και λοιπών.

-Paulo Coelho, Veronika decide morrer (1998)-

9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

investor (11.01.2014)
Υπέροχο κείμενο,φανερά επηρεασμένο απο την πρακτική του Μιθριδατισμού.Ο κοινωνικός μιθριδατισμός του σήμερα προσωποποιείται στους ανθρώπους του facebook που λιμνάζουν σε μια ζωή αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στην Τρέλα και την Μάσκα.Σου δίνω ένα link για ένα υπο έκδοση βιβλίο το οποίο ίσως σε ενδιαφέρει,πρωτοκυκλοφόρησε το 1938 και πραγματεύεται έναν κόσμο απόλυτης ισότητας και ασφάλειας που ακόμα και η λέξη "εγώ" είναι απαγορευμένη:
https://www.facebook.com/YmnosAynRand
sven (11.01.2014)

Πραγματικά, ευφυές και βαθυστόχαστο κείμενο.
 
ΥΓ. 1. Όταν η "ασθένεια" εκδηλώνεται με το σύμπτωμα μιας ακατανίκητης επιθυμίας ρίψης …βόμβας μολότοφ διαμέσου τρίτου, τότε σε τι στάδιο βρίσκεται και ποιο είναι το αντίδοτο για να μην καταστεί θανατηφόρος…;;;
 
ΥΓ. 2. Υπάρχει ένα μεταφραστικό λαθάκι. Δεν είναι «βακτηρίδιο φυματίωσης» αλλά «βάκιλος φυματίωσης».
Chrysanna (12.01.2014)
Investor...  έχω την αίσθηση πως το κείμενο περιγράφει το ακριβώς αντίθετο από την έννοια του Μιθριδατισμού. Οι συγκεκριμένοι "ασθενείς", απόλυτα κυριευμένοι απ' τον φόβο του αγνώστου έχουν δημιουργήσει ένα στείρο σύμπαν όπου δεν υπάρχει ο κίνδυνος που μπορεί να προκύψει απ' την δράση της ζωής. Απέχω - δεν ζω - άρα δεν κινδυνεύω.
Ο Μιθριδατισμός βασίζεται στην αναγνώριση του κινδύνου, και προσπάθεια προστασίας, αλλά όχι στην αποφυγή. Εδώ ταιριάζει το μότο μιας ταινίας που είδα πρόσφατα, το οποίο έλεγε πως "Ο κίνδυνος είναι πραγματικός, ο φόβος είναι επιλογή..."
Ίσως και τα δύο να καταλήγουν στο ότι ο οργανισμός δεν αντιδρά όπως θα 'πρεπε αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό δεν μπορεί ν' αποφευχθεί. Το παρθένο έδαφος παραμένει παρθένο μέχρι να πατηθεί.. μετά ποτέ πια δεν θα είναι το ίδιο! Τουλάχιστον, στην δεύτερη περίπτωση έχεις βιώσει κι έχεις αισθανθεί.. άγνωστο για πολλούς!
*Βρήκα την αρχική έκδοση του βιβλίου. Θα την διαβάσω και θα σου πω.. σ' ευχαριστώ!
Chrysanna (12.01.2014)
Sven... αυτό που εσύ περιγράφεις ως σύμπτωμα "ασθένειας, εγώ το λέω υγιής αντίδραση στην προσπάθεια έκθεσης σ' έναν ιό, μέσω της παραπλάνησης και της εκμετάλλευσης των συναισθημάτων.
ΥΓ. 2. Νομίζω ότι πρέπει να παραβλέψουμε το μικρό αυτό λαθάκι και να μείνουμε στο ότι ο Coelho κατάφερε να γράψει κάτι τόσο αξιόλογο.
sven (12.01.2014)
Chrysanna,

φαίνεται πως έχεις πολύ αποτελεσματικό ανοσοποιητικό σύστημα...:)))

ΥΓ. Σαφώς και παραβλέπουμε το λαθάκι που ίσως δεν είναι του ίδιου του Coelho αλλά του μεταφραστή του βιβλίου. 
investor (12.01.2014)
Chrysanna,
,πιστεύω πως η απουσία ζωής είναι το σύμπτωμα του ψηλού τείχους που είχαν μάθει να χτίζουν και όχι η μέθοδος προστασίας.Η μη αντίδραση του οργανισμού στην σταδιακή εξασθένηση του,οφείλεται στην ομοιόσταση,είναι ο ίδιος ακριβώς λόγος που κάνει τον οργανισμό του ναρκωμανούς να αποζητά το ναρκωτικό ακόμα και όταν αυτός επιθυμεί να το κόψει.Συμφωνώ πως όλα αυτά(όπως και όλες οι διαταραχές γενικότερα)πυροδοτούνται απο τον φόβο.
Chrysanna (12.01.2014)
We must build dikes of courage to hold back the flood of fear (Martin Luther King Jr).. ας κλείσουμε  μ' αυτό, Investor. Δυστυχώς, αν και ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, ο φόβος είναι ικανός να μας καταδικάσει σ' ένα αιώνιο κενό!
Sven... πάντα, μετά από μία πολύ σοβαρή αρρώστια, το ανοσοποιητικό σύστημα είναι πιο δυνατό. Αν επιζήσεις :)
ilio (13.01.2014)
Εξαιρετικό κείμενο Χρυσάννα!Σε αυτό το κειμενό του ο Coelho καταφέρνει να αναδείξει υπέροχα τον φόβο και τις "παρενέργειες" του στην ζωή του κάθε ανθρώπου.Ένα ζήτημα διαχρονικό και αναμφισβήτητα πολύ επίκαιρο στις μέρες μας και ιδιαίτερα στην ελληνική κοινωνία.
Ξεχώρισα την φράση "Ο μεγάλος στόχος της Πικρίας (ο δόκτωρ Ιγκόρ προτιμούσε να την ονομάζει Βιτριόλι) ήταν η θέληση."
Η θέληση είναι το κλειδί για κάθε μας βήμα.Η απουσία θέλησης στο να ζήσεις,να δημιουργήσεις,να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και τους γύρω σου κλπ είναι πραγματικά η αρχή και το τέλος μας.Ο πραγματικός μας θάνατος.Επίσης ξεχώρισα την παρακάτω παράγραφο όπου "ανοίγει" το θέμα περισσότερο και αποτελεί κατά την γνώμη μου αφορμή για σκέψη και συζήτηση σε παιδαγωγική και εκπαιδευτική βάση.Πάνω σε ποια βάση γίνεται η διαπαιδαγώγηση του ατόμου και κατ' επέκταση της κοινωνίας ολόκληρης;Πως καταφέρνει το εκπαιδευτικό σύστημα,οι γονείς,οι δάσκαλοι,η κοινωνία στο σύνολο της ,ώστε να δομηθούν προσωπικότητες που επικεντρώνονται στην αγάπη και την θέληση για ζωή και προσφορά και που έχουν όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να αποδομήσουν τον φόβο του εαυτού,τον φόβο του "άλλου",τον φόβο του αγνώστου,τον κάθε φόβο.
"Μερικοί άνθρωποι στην προσπάθεια τους να θέλουν να κατασκευάσουν έναν κόσμο στον οποίο δεν θα μπορούσε να διεισδύσει καμιά εξωτερική απειλή, αυξάνουν υπερβολικά τις άμυνες τους προς το άγνωστο - ξένους ανθρώπους, νέα μέρη, διαφορετικές εμπειρίες - και αφήνουν τον εσωτερικό τους κόσμο αφρούρητο. Από κει αρχίζει η Πικρία να προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες."Όλο το κείμενο  βέβαια μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να ξεκινήσουν πολλές συζητήσεις.Απλώς ξεχώρισα κάποιες που μου έκαναν "κλικ" :-)Σε ευχαριστούμε Χρυσάννα που το μοιράστηκες μαζί μας :-)

Η απουσία απουσία ζωής μέσα σε ζωντανά σώματα,την "νάρκωση" που επέρχεται με τα χρόνια στους ανθρώπους και ευθύνονται πολλοί παράγοντες γι αυτό - είναι μεγάλη συζήτηση για να την κάνουμε εδώ -  
sven (13.01.2014)

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο και γι΄αυτό η επιβίωσή του εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους άλλους. Για το λόγο αυτό, δεν είναι καθόλου παράξενο που η διαπίστωση κατά πόσο ένα άτομο λειτουργεί μέσα στα πλαίσια αυτού που θεωρείται «φυσιολογικό» ή όχι βασίζεται κατά κύριο λόγο στον τρόπο που επικοινωνεί και σχετίζεται με τους άλλους.

Κανένας ενήλικας και από την οποιαδήποτε θέση (γονιός, προσωπικό βρεφονηπιακών σταθμών, εκπαιδευτικός κ.ά.) δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά κάποιο παιδί όταν ο ίδιος δεν αισθάνεται καλά ψυχικά και είναι απορροφημένος από τα προσωπικά του προβλήματα. Για το λόγο αυτό, λοιπόν, κάθε κοινωνία που υποστηρίζει πως νοιάζεται και θέλει να φροντίζει σωστά τα παιδιά της θα πρέπει να φροντίζει πρώτα απ΄όλα τους γονείς τους και, κατά δεύτερο λόγο, όλους όσους ασχολούνται και έχουν άμεση σχέση μαζί τους.


Άμεση και γενναιόδωρη κοινωνική στήριξη, λοιπόν, στην οικογένεια ως θεσμό -όποια μορφή και αν έχει (παραδοσιακή, μονογονεϊκή, χωρίς γάμο κ.ά.)- και στην εκπαίδευση.

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
chrysanna
Χρυσάννα Σαράντου
από Νίκαια


Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/chrysanna

Tags

Camus Others Life Music Loss Quotes Αποσπάσματα Βιβλία Δημουλά Ποίηση Bukowski Αναγνωστάκης Προσωπικά



Επίσημοι αναγνώστες (5)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...

Links



template design: Jorge