Όταν ξεκίνησαν οι Βαθιά Νυχτωμένοι, πριν από μερικά χρόνια, ήταν ένα δίωρο εκτόνωσης κι αποσυμπίεσης απ' την καθημερινότητα. Μουσικές που αγαπούσα, ένα μικρόφωνο που μου επέτρεπε να λέω ότι θέλω (nice) και απ' την άλλη, άνθρωποι που είχαν την ίδια ανάγκη και ακολουθούσαν κάθε φορά χωρίς καν να ξέρουμε που πάμε.

Δυο χρόνια περίπου μετά την γέννηση της, γνώρισα τον Γιώργο. Ένα πλάσμα υπέροχο, τρυφερό, έτοιμο να φροντίσει κάθε άνθρωπο που αγαπούσε και να προσφέρει σε όποιον είχε ανάγκη. Μια τεράστια αγκαλιά η οποία ήταν έτοιμη να με προφυλάξει απ' τα πάντα. Κι όταν δεν προλάβαινε να με προφυλάξει, ήταν εκεί για να με παρηγορήσει. Κεραυνοβόλα αγάπη, όπως καταλαβαίνετε. Πολύ σύντομα αποφάσισε να με υιοθετήσει ως αδερφή του κι έτσι βρέθηκα μ' έναν δεύτερο big brother. Εκτός των άλλων, ήταν ένας άνθρωπος καλλιεργημένος που αγαπούσε κάθε μορφή τέχνης και αισθητικής. Είχε μία μαγική ικανότητα να βλέπει τα καλύτερα στοιχεία των ανθρώπων που αγαπούσε, κυρίως αυτά που κρύβουμε ακόμα κι απ' τους εαυτούς μας, και να τα βγάζει στην επιφάνεια. Το έκανε με χειρουργική ακρίβεια και μεθοδικότητα, τόσο που να νομίζεις ότι το έχεις κάνει μόνος σου. "Εγώ δεν έκανα τίποτα, εσύ τα έκανες όλα", μου έλεγε συνέχεια. Όταν με παρέλαβε λοιπόν, κάτι ανάμεσα σε αγρίμι και μοσχάρι όπως φρόντιζε να μου υπενθυμίζει κάθε φορά, δεν φανταζόμουν την επίδραση που θα είχε πάνω μου.

Ξεκινήσαμε με την εκπομπή. Εκτός απ' τα πρακτικά (να μην τσιρίζω στο μικρόφωνο και να μιλάω με το στόμα ανοιχτό), μου έμαθε πως το νόημα βρίσκεται στην αλήθεια και την ψυχή. "Ένα μικρόφωνο μπορούν να βρουν όλοι, αν θέλεις μείνε εκεί. Αν όχι, μάθε να δίνεις ψυχή κάθε φορά. Τραγουδάκια μπορώ ν' ακούσω και στο Youtube, απο 'σένα θέλω αλήθεια." Μετά από άπειρους τσακωμούς, βρισίδια και ξενύχτια, οι Νυχτωμένοι έγιναν αυτό που ακούσατε. Δεν ξέρω αν ήταν καλό ή κακό, ήταν όμως αληθινό.

Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως ότι λέγαμε για την εκπομπή, ήταν οδηγίες ζωής. Από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα, προσπαθώ να βρω την αλήθεια μου και να ζήσω την ζωή μου σύμφωνα μ' αυτή. Αποφάσισα ν' ανοίγω την πόρτα μόνο σε ότι έχει ουσία, να καταθέτω την ψυχή μου σε ό,τι κάνω και να ελπίζω ότι θα μπορέσω να πληρώσω το κόστος, αν χρειαστεί. Όλα όμως γίνονται πιο εύκολα όταν έχεις έναν Γιώργο να είναι δίπλα όταν πληρώνεις και να σου λέει "Τα κατάφερες. Τελείωνε μ' αυτό και προχωράμε".  Είναι μεγάλη ευλογία για κάποιον να έχει στην ζωή του, τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους που έχουν καταφέρει να κοιτάξουν μέσα σου, ν' αγαπήσουν αυτό που είδαν και κάθε μέρα να σε κάνουν καλύτερο. Αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε αυτό να είναι αμφίδρομο, τότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Πάμε τώρα στον επίλογο...

Πριν 15 μέρες, τελείως ξαφνικά, ο Γιώργος έφυγε απ' την ζωή. Ευτυχώς, εκτός απ' τον απερίγραπτο πόνο, άφησε πίσω του και το αίσθημα της τύχης για τα χρόνια που πέρασα μαζί του. Είναι η πρώτη φορά που αποφασίζω να γράψω ή να πω κάτι γι' αυτόν κι ο λόγος που επέλεξα εσάς να το κάνω, είναι γιατί απ' την πρώτη στιγμή αγκαλιάσατε αυτό που είχαμε δημιουργήσει παρέα. Αντιλαμβάνεστε βεβαίως πως το γεγονός αυτό αποτελεί και την οριστική αυλαία τέλους για την εκπομπή. 

Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, αυτό που μου έλεγε με επιμονή ήταν να χαμογελάω. Όσο πιο συχνά κι όσο πιο αληθινά μπορώ. Αυτή την προτροπή, έχω αποφασίσει να την κάνω τρόπο ζωής ως ένα ελάχιστο ευχαριστώ για τα όσα πήρα απ' αυτόν και ως ένα τελευταίο δώρο μιας και σήμερα είναι η ημέρα των γενεθλίων του. Σ' εσάς, ως ένα συγγνώμη για το ψυχοπλάκωμα που ίσως σας προκάλεσα, θέλω να πω τα εξής:

Να περνάτε όσο περισσότερο χρόνο μπορείτε με τους ανθρώπους που αγαπάτε.

Να μοιράζετε απλόχερα συναισθήματα, αγκαλιές και τρυφερότητα.

Πριν πείτε ή κάνετε κάτι σε στιγμές θυμού, σκεφτείτε αν αυτή είναι η τελευταία φορά που βλέπω αυτόν τον άνθρωπο... αξίζει;

Να χαμογελάτε...!