Γιατί οι άνθρωποι συσπειρώνονται τόσο εύκολα για καθετί άρρωστο, παράλογο και αναχρονιστικό ενώ στο υγιές και λογικό αντιδρούν σαν να είναι θανάσιμος εχθρός;
Ρητορικό το ερώτημα, προφανής η απάντηση.

Ένας άνθρωπος έφυγε απ’ την ζωή και δεκάδες έχουν μείνει πίσω να πενθούν, να προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν την απώλεια και να μάθουν να ζουν μ’ αυτή. Ένα στάδιο στην ζωή που θα έπρεπε να προκαλεί σεβασμό και τίποτα άλλο. Αντ’ αυτού οι περισσότεροι, αναγνωρίσιμοι και μη, το είδαν σαν μία ακόμη ευκαιρία να βγάλουν τα χειρότερα στοιχεία τους. Χολή, ειρωνεία και κακία. Οι γελοιότεροι εξ αυτών προτάσσοντας μία επίπλαστη αίσθηση δημοκρατίας θα κρίνουν τους κριτές και κατόπιν θα ταχθούν υπέρ του νοσηρού.

Τις προηγούμενες ημέρες έχουν ακουστεί πολλές εμετικές σκέψεις:

« Εμένα δεν μ’ ενοχλεί αλλά γιατί να το γνωστοποιούν;»

«Δεν μ’ ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του αλλά…»   

«Συμμερίζομαι τον πόνο αλλά βλέπουν και παιδιά τηλεόραση.»

«Έχω φίλους gay αλλά εξακολουθεί να είναι ανώμαλο.»

Θα ήθελα να πω μερικά πράγματα σε όλους αυτούς που για κάποιο λόγο δεν τους έχει αφαιρεθεί ακόμα η δυνατότητα έκφρασης.

Κατ’ αρχάς είναι προφανές ότι η ζωή που έχεις φτιάξει σου προκαλεί ένα αίσθημα ανικανοποίητου γι’ αυτό και νιώθεις την ανάγκη ν’ ασχολείσαι με αυτές των άλλων. Ένα τεράστιο κενό που υπάρχει μέσα σου και αδυνατείς να γεμίσεις. Γιατί το να γεμίσεις αυτό το κενό προϋποθέτει να καταφέρεις όχι μόνο να δεις τις αλήθειες σου αλλά και να τις διαχειριστείς. Πράγμα αδύνατον. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιφέρεσαι μέσα στο κοστουμάκι που σου είπαν ότι πρέπει να φορέσεις και δεν αντιλαμβάνεσαι καν ότι είναι ξένο. Ανίκανος ν’ αυτονομηθείς συναισθηματικά θυμώνεις με όσους τα έχουν καταφέρει.

Ανησυχείς για τα παιδιά σου και για το κατά πόσο θα επηρεαστούν απ’ αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση. Αν δεν ήσουν άχρηστος και ως γονιός, την στιγμή εκείνη θα έπρεπε να πεις στο παιδί σου ότι πρέπει να σέβεται τους ανθρώπους και όχι να γίνει σαν εσένα. Θα έπρεπε να του πεις πόσο σημαντικό είναι αυτό που βλέπει γιατί εσύ ως «φυσιολογικός» άνθρωπος ίσως δεν κατάφερες να βιώσεις την ευλογία του να έχεις βρει τον άνθρωπο σου. Εκείνον που θα μείνει δίπλα σου 20 και 25 χρόνια όχι γιατί ταίριαξαν τα κοστουμάκια σας αλλά γιατί θα σ’ επιλέξει ακόμα κι αν η επιλογή συνοδεύεται από αντιδράσεις και χλευασμό. Το είδος σου όμως δεν ασχολείται με την ουσία. Αδυνατεί όχι μόνο να την προσεγγίσει αλλά και να την κατανοήσει.

Συμβιβάστηκες και σ’ ενοχλούν όσοι αρνούνται να το κάνουν.

Κλείνεις τα μάτια σου στα όσα τέρατα έχεις δει κατά καιρούς στην αγαπημένη σου τηλεόραση, γιατί λένε την αλήθεια για εσένα και τους ομοίους σου. Γονείς που εκμεταλλεύονται και κακοποιούν  τα παιδιά τους. Σεξουαλικά, λεκτικά και ψυχολογικά. Όλοι τους straight.

Είσαι ένα βαρίδιο της κοινωνίας και μεγαλώνεις τα παιδιά σου να γίνουν το ίδιο.

Ίσως, κάπου μέσα σου, να νιώθεις ότι είσαι απελπιστικά λίγος κι αντί να προσπαθήσεις να βελτιώσεις τον εαυτό σου ενστικτωδώς προσπαθείς να μηδενίσεις όλους τους υπόλοιπους για να μην δει κανείς αυτό που δεν είσαι.

Ξέρεις κάτι όμως; Ήσουν, είσαι και θα είσαι κενός.

Ότι κι αν κάνεις, ότι κι αν πεις το ξέρουμε όλοι και το χειρότερο είναι πως το ξέρεις κι εσύ.