Μέσα στη Δευτέρα χωράνε

όλες οι μέρες μαζί.

Που λάμπει και σφυρίζει,

κόβοντας τον καιρό με

κούπες, μπαστούνια και σπαθιά.

Η Τρίτη, ολέθρια, φιγούρα

της κακότυχης αγάπης,

φτάνει χορεύοντας

με

την κόψη του σπαθιού.

Αμέτοχη, ντυμένη

μακρινός βασιλιάς, η Τετάρτη

βγαίνει απ’ τη βδομάδα

με την κυρία Πέμπτη.

Κρύβονται, ανάβουν

ανάμεσα στην άμμο και στο νερό,

παράνομοι, συναντιώνται

πάντα, πιασμένοι απ’ το μπράτσο, απάνω,

πάντα μαζί, κάτω,

πάντα πλαγιασμένοι μαζί.

Η Παρασκευή με την κούπα της

 καλπάζει μέσα στη βδομάδα

όπως μέσα σ’ ένα στεφάνι,

στενό, γαλάζιο, αιώνιο.

Το Σάββατο, μαύρη κυρία,

 νυχτερινή, στεφανωμένη

με κόκκινες καρδιές,

χορεύει πεντάμορφη στο θρόνο

των ζυθοπωλείων,

μουσκεύει τα πόδια του τραπουλόχαρτου

τραγουδώντας στις γωνιές:

σκεπάζει με ομπρέλα

 τα άλυκα κοσμήματά σου

και τραγουδάει ως να πέσεις

μέσα στην άσπρη Κυριακή

σαν δώρο χρυσό,

σαν αυγό μες στο πιάτο.

Φεύγουν, φεύγουν, φύγανε.

Ανακατεύτηκαν ως

α μείνουνε χαρτονάκια

ίνες φωτός, σκίτσα.

Και η Δευτέρα ξεπροβάλλει.

Φεύγουν, φεύγουν, ξανάρθαν.

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ, Εστραβαγάριο

…

Καλή εβδομάδα.