Ο χρόνος πενρνάει κι όλ’αλλάζουν…

Τα παιχνίδια μας ‘γίναν ξεχασμένα ενθύμια στο πατάρι. Οι αλάνες που ματώναμε τα γόνατα μας έχουν πλέον μετατραπεί σε χωματερές ή κτίρια μεγάλα, ικανά να σκεπάσουν όσες αναμνήσεις γεννήθηκαν εκεί. Εμείς οι ίδιοι απομακρυνθήκαμε, τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του. Δουλειές, υποχρεώσεις. Κάποιοι κάνανε και οικογένεια…

Θυμάμαι ακόμα τα σαββατιάτικα πρωινά, που τρέχαμε όλοι πίσω από μια μπάλα και μόνη μας έγνοια ήταν να τη βάλουμε στο πλεχτό. Ποιο πλεχτό δηλαδή; Δύο τενεκεδάκια, το ένα απέναντι απ’τ’άλλο ή στην καλύτερη δύο πέτρες. Και δώσ’του οι φωνές και οι επευφημίες. Σηκώναμε τη γειτονιά στο πόδι.

Τώρα όμως, έχουμε γίνει εμείς “γειτονιά” και κάποια άλλα παιδιά ματώνουν τα γόνατα τους…