Ρόδα δροσερά αλαφρομυρισμένα τα χρώματά σας ζήλεμα στη μνήμη μέγας πλούτος.

Μπλεγμένα φύλλα πράσινα με άνθη και κλαράκια ακίνητα καρτερικά του κόσμου μου κομμάτι.

Με παγιδεύει η ομορφιά με αλλάζει με παιδεύει δεν μου μιλάν μήτε γρικάν δε μου ζητάν να δώσω.

Παίρνουν το χάδι το απαλό το βλέμμα την αγάπη πούνε για τούτα προσμονή κι απέραντη γαλήνη.

Ξεχνώ το χρόνο τη βοή της πόλη την αντάρα μικρός παράδεισος θα πεις του κήπου μου η όψη.