Το παιδί κλείνει τα μάτια

Το απαλό του πρόσωπο φέγγει

Κίτρινο φως με φόντο το σκοτάδι

Πλανιέται η ομορφιά άδολη απέριττη αφελέστατη.

Στη σκάλα για το πάνω πάτωμα

στα όνειρα που θα δεις

Αιθέρια μουσική η φωνή του

Στα άστρα που πλανιέσαι. (κράτα την οδηγό κρυφό )

Μια φλούδα, ένα κομμάτι ξύλο

από τον κόσμο μας τον δύσκολο

το στολισμένο με τον δυόσμο τον πλούτο και τη φτώχεια  

Το πουλί που δεν ξέρουμε πως κελαηδά

Τα γράμματα που δε μάθαμε κι αυτό που δε διαβάσαμε.

Ωκεανός τα συναισθήματα μας αυτά που συν αισθανόμαστε.

Μουσκεμένη πραγματικότητα απ’ τις ελπίδες ζωής οι σταλαγματιές  αιωνιότητας.

Ένα παιδί που μας μεγαλώνει και απ’ αυτό ζούμε την προσμονή του.

Ξέρεις να κλαις, ξέρεις να κάνεις λάθει, ξέρεις να σβήνει το καημό τραγουδώντας.

Βάλε φωτιά άναψε τα ξύλα νιώσε τη θαλπωρή την ανάσα,

γλυκό κρασί τα μάτια σου 

στα λόγια σπόροι για το σπουργίτι,

νερό για το λουλούδι,

ξεχασμένος στον ουρανό παρέα με τον Απόλλωνα τον ψεύτη.

απόκαμες κρυμμένος απ’ τα σύννεφα

απλώνεις αμπελόφυλλα  να σκεπάσεις τη γύμνια της αλήθειας,

στόλισε την παίνεψε την τη τρελή.

                                                                                                                          8:59 βράδυ 11/11/2016