Στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάν για σκοινί

στου άνεργου για χαρά

μα στου πρόσφυγα μαύρη κατάρα πέφτει το κεφάλι.

Έκλαψαν στα σύννεφα, ζαλισμένοι

ακούμπησαν στα βουνά, στα όνειρα

στον ήχο του θανάτου που κουβαλά ο αέρας,

ο μανιασμένος αέρας.

Ξεφορτώνουν το βαρύ του φορτίο από

κόκκινες πιτσιλιές από ποτάμια αίματος.

Κουβαλημένο από τον πρώτο φόνο, από όλους τους φόνους ως σήμερα.

Μαζικοί φόνοι από πολέμους από πίνα από ειρήνη άγονη.

Τα λυγισμένα κλαριά των αιωνόβιων δένδρων υποχωρούν

αδύναμα να κρατηθούν μπρος τη μανία τις καταιγίδας.

Χάνουν ένα ένα τα κουρασμένα φύλλα τους, πληρωμή για τη συνέχεια της ζωής.

Αυτά σαν ακουμπούν στη γη φεγγοβολούν με μουσικές απόκοσμες,

ντυμένες κεραυνούς ήχους από τρύπες φλογέρας.

Φεγγοβολούν στην σκοτεινιά του κόσμου του απόκοσμου.

Παγερά στημένα μπρος στο χρόνο της ζωής μας.

Στην πλάτη σου καβάλησε ο μικρός Πετρής

γεμάτος απορίες και δίψα για τη ζωή. 

Χαμογελώντας, του κράταγες το χέρι απαλά.

Μα…

Στη σύγκρουση μαθαίνεις να μιλάς με τις βροντές.

Μαθαίνουμε να μιλάμε δυνατά στην ταξική αντίστιξη.

Οι μεγάλες σταγόνες τις βροχής βαραίνουν στην πλάστιγγα με τα διαμάντια.

Χορεύουν καθώς στερεοποιούνται, Το φως τις παραλλάσει.

μπρός στα μάτια μου, παίρνουν σχήματα και χρώματα.                                          

Μα το ψωμί είναι κάτι ταπεινό,

του ζεστού φαγητού η μυρωδιά δεν έχει γαλάζιο χρώμα.

Τι είναι ο άνθρωπος, ξέρω, και τις ανάγκες του τα πάθει του.

Αυτές που έχουν γαλάζιο χρώμα μα και τις ταπεινές που μοσχοβολούν

όταν ζεστό το φαγητό μπαίνει στο πιάτο το βιβλίο στο σπίτι κι η αγάπη δένει πλεξούδες τα μαλλιά της καθαρά γυαλιστερά.